Ανόητη εμμονή σε αλλόκοτες πρακτικές...

Με καθυστέρηση δεκαετιών, η οποία στοίχισε τόσο σε έσοδα στον τουρισμό, όσο και σε θέσεις εργασίας, ο Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, ανακοίνωσε χθες από το βήμα της γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ), την άρση του καμποτάζ. Δηλαδή, την απαγόρευση επιβίβασης και αποβίβασης επιβατών σε ελληνικά λιμάνια, εφ' όσον τα πλοία (και αφορά κυρίως στα κρουαζιερόπλοια) δεν απασχολούν ελληνικό προσωπικό.

Όπως ο ίδιος ο Πρωθυπουργός τόνισε χθες, τα οφέλη από την άρση του καμποτάζ θα είναι πολλά. Μεταξύ αυτών θα είναι, η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου με την ανάπτυξη της χειμερινής κρουαζιέρας, η ανάπτυξη νέων ελληνικών προορισμών για την κρουαζιέρα και, επομένως, καλύτερη κατανομή των οφελών στην περιφέρεια, η σημαντική αύξηση εσόδων για τον ξενοδοχειακό κλάδο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Κρήτης από προγράμματα πριν και μετά την κρουαζιέρα, σημαντική διεθνή προβολή της Ελλάδος από τις εταιρείες της κρουαζιέρας και της πελατείας τους.

Παράλληλα, ο κ. Παπανδρέου ανέφερε ότι πέρα από τις νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν σε ξηρά και θάλασσα, θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν και σε πολλούς άλλους τομείς, ενώ πρόσθεσε ότι θα αυξηθούν οι δραστηριότητες στο transit και στο home porting, όσο στους κλάδους που ασχολούνται με την τεχνική υποστήριξη πλοίων, την παροχή τουριστικών υπηρεσιών, προμήθεια υλικών και τροφοδοσίας, επισκευές στα ελληνικά ναυπηγεία.

Δίκαια θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί, εφ' όσον -όπως αναγνωρίζει και ο Πρωθυπουργός, αλλά και επί δεκαετίες αναφέρουν οι φορείς του τουρισμού- κάτι το οποίο έχει τόσα πολλά και τόσο προφανή οφέλη, επί τόσα χρόνια επιμένουμε να αγνοούμε και να απορρίπτουμε; Και μάλιστα όταν πρόκειται για μία χώρα που -μη έχοντας κάτι άλλο να κατασκευάσει ή να εξάγει- έχει αναγάγει τον τουρισμό σε μία από τις κυριότερες "βιομηχανίες" της;

Σ' αυτό, δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να δώσει μία λογική απάντηση -και δυστυχώς, δεν είναι το μόνο για το οποίο στην Ελλάδα του σήμερα, δεν υπάρχουν λογικές απαντήσεις. Ίσως η χώρα επέμενε στη στείρα πολιτική του καμποτάζ, επειδή ήθελε να βοηθήσει τις ανταγωνίστριες γειτονικές χώρες (Τουρκία, Ιταλία, Κροατία κλπ) να κατασκευάσουν σύγχρονα λιμάνια για να υποδέχονται τα κρουαζιερόπλοια τα οποία εμείς αποπέμπαμε. Ίσως επειδή η χώρα είχε επάρκεια τουριστικών πόρων και δεν ήθελε μερικούς δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες -κατά τεκμήριο υψηλού εισοδήματος- να αποβιβάζονται στα ελληνικά λιμάνια και να ξοδεύουν τα χρήματά τους στα ελληνικά μαγαζιά που θα επισκέπτονταν, ή στα ελληνικά ξενοδοχεία που θα διέμεναν πριν και μετά την κρουαζιέρα τους. Ίσως επειδή η χώρα δεν έχει πλεονάζον εργατικό δυναμικό και συνεπώς δε την ενδιέφερε να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας σε περιοχές των λιμένων επιβίβασης και αποβίβασης. Ίσως τελικά -και αυτό φαντάζει ως το πιο πιθανό- οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες να συμφωνούσαν με την πρακτική των "εργατοπατέρων" που -επί δεκαετίες τώρα- προτιμούν να καταστραφεί η επιχείρηση που εργάζονται οι εργαζόμενοι - ψηφοφόροι τους, παρά να "οπισθοχωρήσουν" σε μερικά από τα -προ δεκαετιών κατοχυρωθέντα- "κεκτημένα" τους, τα οποία πλέον δεν εφαρμόζονται σε καμία άλλη χώρα.

Με όλα αυτά όμως, με την αλλόκοτη και ανόητη νοοτροπία και πρακτική δεκαετιών, καταλήξαμε να είμαστε καταχρεωμένοι και ένα βήμα -στην κυριολεξία ένα βήμα- πριν από τη χρεοκοπία. Και να υποδεχθούμε χθες τους "τεχνοκράτες" του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, οι οποίοι για να μας δανείσουν τα χρήματα για την πληρωμή της "δόσης" του Μαΐου, θα επιβάλλουν τους δικούς τους όρους στην οικονομική πολιτική της χώρας.

Αλήθεια, γιατί, για την άρση του καμποτάζ, κάτι τόσο αυτονόητο για κάθε άλλη χώρα, θα έπρεπε να περάσουν τόσες δεκαετίες για να το αποφασίσουμε; Πιστεύει κανείς ότι ωφελήθηκε η χώρα απ' αυτή την ανόητη πολιτική που ακολούθησε;

Και δυστυχώς, περιπτώσεις όπως αυτή του "καμποτάζ", υπάρχουν τόσες, μα τόσες πολλές...