Η Ελλάδα δε κινδυνεύει από τις αγορές, αλλά από τη νοοτροπία μεγάλου μέρους της κοινωνίας της!

Η Ελλάδα δε κινδυνεύει από την κρίση στις χρηματοοικονομικές αγορές του εξωτερικού. Η Ελλάδα κινδυνεύει από τη νοοτροπία που -δυστυχώς- εξακολουθεί να επικρατεί στο εσωτερικό. Μία νοοτροπία η οποία δεν είναι απλά λαθεμένη ή παλιομοδίτικη, αλλά είναι και επικίνδυνη.

Παρακολουθούσα νωρίτερα στα “δελτία ειδήσεων” των καναλιών τις συζητήσεις μεταξύ “πολύξερων” δημοσιογράφων (οι οποίοι, κατά τη διάρκεια του χρόνου, ανάλογα με τις εξελίξεις της επικαιρότητας, γίνονται “ειδικοί” επί παντός επιστητού) και διαφόρων εργατοπατέρων, για το ζήτημα των συμβάσεων εργασίας.

Τί ωραία που τα λέγαν! Να επιτραπεί στις επιχειρήσεις να μεταβάλουν τις συμβάσεις εργασίας, μόνον όταν αυτές αποδείξουν ότι βρίσκονται σε πολύ δεινή κατάσταση, δηλαδή στα πρόθυρα του κλεισίματος! Έτσι βέβαια, αυτοί οι κύριοι αποδεικνύουν ότι δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από το πώς λειτουργεί μία επιχείρηση και -ακόμη χειρότερα- τίποτα από το γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση, ή τις κοσμογονικές αλλαγές που συμβαίνουν σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα;

Μα τί να την κάνει ο επιχειρηματίας την ελάφρυνση (η οποία μάλιστα, με τους όρους που προτείνεται, δηλαδή να μην απολύσει για δύο χρόνια κλπ), εάν του τη δώσουν λίγο πριν φθάσει στο κλείσιμο; Τότε του χρειάζεται; Πριν κλείσει; Ή όταν ακόμη είναι υγιής, ώστε να διασφαλίσει την κερδοφόρα λειτουργία του και έτσι και τη διατήρηση των θέσεων εργασίας; Δεν έχουν καταλάβει ότι η χώρα δεν είναι ανταγωνιστική; Και ότι, με κάθε τρόπο, με κάθε θυσία, θα πρέπει να διατηρηθεί ότι μέρος της παραγωγής μπορεί να διατηρηθεί;

Και ερωτούν -ανοήτως- οι “πολύξεροι” δημοσιογράφοι: “Και τί δουλειά έχει η τρόικα να αναμειγνύεται στο πώς δουλεύει και στο πώς αμείβει ο ιδιωτικός τομέας;”
Μα καλά, οι κύριοι αυτοί ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι, τα ελλείμματα μίας κυβέρνησης, πέραν από τη βλακώδη πολιτική ανώριμων πολιτικών, προκύπτουν από την έλλειψη της ανταγωνιστικότητας και του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας;
Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν ότι, όταν μία εταιρία δεν είναι ανταγωνιστική, δεν πουλάει, δεν βγάζει κέρδη, δεν αγοράζει πρώτες ύλες και δεν διατηρεί προσωπικό; Και ότι, όλα αυτά τελικά καταλήγουν σε βάρος του δημοσίου ταμείου, αφού το Κράτος, δεν εισπράττει ΦΠΑ, δεν εισπράττει φόρο εισοδήματος, δεν εισπράττει ασφαλιστικές εισφορές και τελικά, υποχρεούται να επιδοτήσει και τους ανέργους που προκύπτουν; Τόσο δύσκολο είναι;

Το πρόβλημα της οικονομίας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δημοσιονομικό. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Το δημοσιονομικό, είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης της ανταγωνιστικότητας μίας οικονομίας. Αυτό το μαθαίνει κανείς στο πρώτο τρίμηνο των πανεπιστημιακών σπουδών: μία χώρα με χρόνιο ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο, είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει να έχει ελλειμματικό προϋπολογισμό. Εάν μάλιστα έχει και ανώριμους λαοπλάνους πολιτικούς, θα καταλήξει να έχει υπέρογκα ελλειμματικό προϋπολογισμό. Και εάν έχει και έναν λαό που παραμυθιάζεται από τη συνολική λειτουργία του συστήματος (οι ημιμαθείς δημοσιογράφοι είναι τμήμα του συστήματος αυτού) και που βολεύεται με την επίπλαστη (και προσωρινή) ευημερία του, τότε οι υπέρογκα ελλειμματικοί προϋπολογισμοί καταλήγουν σε διαχρονικά υπέρογκο χρέος.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, τώρα ήρθε η ώρα της αλήθειας και της πληρωμής. Και καθώς η χώρα έχει τρία πιστόλια στον κρόταφο, θα αλλάξει, είτε αρέσει στον κ. Παναγόπουλο (πρόεδρο της ΓΣΕΕ), είτε το καταλαβαίνουν ή όχι όλοι αυτοί που κάθονται στα τηλεοπτικά παράθυρα και αραδιάζουν ανοησίες. Απλούστατα, επειδή ούτε μπορεί να γίνει αλλιώς, αλλά ούτε και υπάρχει χρόνος για άλλους πειραματισμούς.