Αρχική | Άποψη | Άποψη (Γιάννης Σιάτρας) | Μέσα από συμβιβασμούς, η Ευρώπη αναζητά λύσεις για μία κοινή οικονομική πολιτική

Μέσα από συμβιβασμούς, η Ευρώπη αναζητά λύσεις για μία κοινή οικονομική πολιτική

Μέγεθος γραμμάτων: Decrease font Enlarge font

Οι αγορές ομολόγων παραμένουν σχετικά ήρεμες, καθώς εξελίσσεται μία ακόμη “ευρωπαϊκού τύπου” διαπραγμάτευση, για το πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αντιμετωπίσει την κρίση χρέους η οποία απειλεί το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα,αλλά και την ίδια την ύπαρξή της.

Κατά τις τελευταίες μέρες, δύο πολύ συγκεκριμένες προτάσεις, δείχνουν να κερδίζουν έδαφος στις προτιμήσεις πολλών ευρωπαίων ηγετών, οι οποίες όμως συναντούν σημαντική αντίσταση από την ομάδα των δημοσιονομικά ισχυρών χωρών της Ευρωζώνης.

Οι ιδέες που προτάθηκαν ως λύσεις για μία μόνιμη αντιμετώπιση των προβλημάτων χρέους πολλών χωρών της Ευρωζώνης, αφορούν στη σημαντική ενίσχυση των κεφαλαίων του μηχανισμού στήριξης που δημιουργήθηκε τον περασμένο Μάιο, αλλά και στην προοπτική έκδοσης ευρω-ομολόγων.
Όπως υποστηρίζει ένας αυξανόμενος αριθμός υποστηρικτών των προτάσεων αυτών, η υλοποίησή τους θα καθησύχαζε τις αγορές των ευρωπαϊκών ομολόγων, θα βελτίωνε τις τιμές τους και θα έδιωχνε το άγχος από τις κυβερνήσεις των χωρών που σήμερα δοκιμάζονται. Παράλληλα, η υιοθέτηση του μηχανισμού έκδοσης των ευρω-ομολόγων, θα κάνει ευκολότερη την πρόσβαση των αδύναμων χωρών στις κεφαλαιαγορές, ενώ θα τους διασφαλίσει ένα σημαντικά χαμηλότερο κόστος κεφαλαίων.

Από την άλλη πλευρά, χώρες οι οποίες δεν αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα και οι οποίες παραδοσιακά συντάσσονται σε ενιαία ομάδα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η Γερμανία, η Αυστρία και η Ολλανδία, με επικεφαλής την κα Μέρκελ, υποστηρίζουν ότι, η κεφαλαιακή επάρκεια του υπάρχοντος μηχανισμού είναι ικανοποιητική και ότι δε χρειάζονται νέα κεφάλαια. Παράλληλα, αναφέρουν ότι, στη σημερινή συγκυρία και χωρίς κάποιες εγγυήσεις, η έκδοση ευρω-ομολόγων δεν είναι κάτι που επιθυμούν.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, η Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμάζεται για τη Σύνοδο Κορυφής που θα γίνει στις Βρυξέλλες στις 16 και 17 Δεκεμβρίου, όπου πέραν από τα τρέχοντα ζητήματα λειτουργίας της Ένωσης και της οικονομικής κρίσης που την πλήττει, το ζήτημα που θα συζητηθεί και που θα επισκιάσει τις εξελίξεις, είναι η υιοθέτηση της γερμανικής πρότασης για τη δημιουργία ενός μόνιμου μηχανισμού στήριξης, ο οποίος όμως δείχνει να εμπλέκει πολλούς τομείς και να αποτελεί τμήμα ενός μηχανισμού που τελικά, μέσα στο χρόνο, θα οδηγήσει σε μία de facto στενότερη συνεργασία μεταξύ των χωρών μελών της Ευρωζώνης και σε ένα προγενέστερο στάδιο μίας οικονομικής ένωσης.

Νομίζω ότι κακώς παρουσιάζεται ότι η Γερμανία και η ομάδα χωρών που υιοθετεί τις προτάσεις της, να ακολουθούν μία άτεγκτη στάση απέναντι στα ζητήματα της λειτουργίας της αγοράς των ομολόγων και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σήμερα τα δημοσιονομικά αδύναμα και υπερχρεωμένα κράτη της Ευρωζώνης.
Αν εξετάσουμε τις κατά καιρούς τοποθετήσεις των γερμανών αξιωματούχων, πέραν από την αρχική αρνητική στάση τους και τη στη συνέχεια σταδιακή μετατόπισή τους προς ελαστικότερες θέσεις, θα διαπιστώσουμε ότι τελικά συγκλίνουν προς τις θέσεις των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, πλην όμως θέτουν μία πολύ συγκεκριμένη προϋπόθεση: ότι, αυτές οι εξελίξεις δε μπορούν να γίνουν άμεσα και ότι, πριν τα συγκεκριμένα μέτρα υιοθετηθούν, θα πρέπει να υπάρξει μία προετοιμασία των μηχανισμών λειτουργίας των οικονομιών και παράλληλα, θα πρέπει να αναληφθούν δεσμεύσεις (με τις αντίστοιχες κυρώσεις) για το ότι οι κανόνες λειτουργίας των μηχανισμών αυτών δεν θα καταπατηθούν.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, οι Γερμανοί έχουν ορισμένες φοβίες και εμμονές. Η κυριότερη φοβία τους είναι ο πληθωρισμός. Η λέξη “πληθωρισμός” είναι η πλέον μισητή στη γερμανική γλώσσα. Ανακαλεί στη μνήμη τον υπερπληθωρισμό της δεκαετίας του 1920 και όσα ακολούθησαν για τη χώρα τους και προκαλεί υστερία. Από την άλλη πλευρά, η κυριότερη εμμονή τους είναι ότι δεν επιθυμούν να χρηματοδοτούν για πολύ ακόμη τις (κατ’ αυτούς) σπατάλες και την ανέμελη ζωή των νοτιοευρωπαίων και των άλλων αδύναμων δημοσιονομικά χωρών της Ευρωζώνης.

Σε κάποια πράγματα έχουν δίκιο οι Γερμανοί και σε κάποια δεν έχουν. Αλλά, αυτό που έχει σημασία είναι ότι, η χώρα τους είναι σήμερα η ισχυρότερη στην Ευρώπη. Και συνεπώς ο λόγος τους μετράει.

Όμως, το πιο σημαντικό δεν είναι το τί ζητάει και το τί είναι διατεθειμένη να δώσει η κάθε πλευρά. Το πιο σημαντικό είναι ότι, όπως διαφαίνεται από τις μέχρι σήμερα τοποθετήσεις όλων, η κάθε πλευρά θέλει να βρεθεί λύση. Και ότι, η κάθε πλευρά αναγνωρίζει ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ο κυρίαρχος στόχος και ότι, μία διάλυση της Ευρωζώνης, θα οδηγούσε σε ανυπέρβλητα και τεραστίου κόστους προβλήματα.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν μέχρι σήμερα επιδείξει ότι, τελικά, μέσα από τις διαφορετικές απόψεις και το διάλογο, τελικά κατορθώνουν, έστω και με καθυστέρηση ορισμένες φορές, να βρίσκουν λύσεις και να ξεπερνούν τα όποια εμπόδια κάθε φορά προβάλουν προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Παρά το ότι ο χρόνος και οι αγορές πιέζουν ασφυκτικά, δεν είναι βέβαιο ότι στη Σύνοδο της 16ης και της 17ης Δεκεμβρίου θα βρεθούν οι λύσεις και ο συγκερασμός των απόψεων. Αλλά, είναι βέβαιο ότι, θα ανοίξει ο δρόμος προς την κατεύθυνση αυτή.
Δε γνωρίζουμε το πώς θα εκλάβουν οι αγορές μία πιθανή διαφωνία κατά τις προσεχείς μέρες. Όμως, η διάθεση ανάμεσα στους ευρωπαίους είναι προς την κατεύθυνση της εξεύρεσης λύσης. Και αυτό το γνωρίζουν, ή οφείλουν να το γνωρίζουν και οι αγορές.


Εγγραφή RSS για αυτά τα σχόλια Σχόλια (0)

συνολικά: | προβολή:

Σχολιάστε το άρθρο comment

Παρακαλώ εισάγετε τον κωδικό που βλέπετε στην εικόνα:

Eshop
  • email Αποστολή άρθρου
  • print Εμφάνιση εκτύπωσης
  • Plain text Προβολή ώς Plain Text