Οι κίνδυνοι για την Ελλάδα, εξακολουθούν να ελλοχεύουν, παρά τα “ικανοποιητικά” αποτελέσματα της Συνόδου!

Οι συμφωνίες που επιτεύχθηκαν στις Συνόδους Κορυφής του Μαρτίου, δικαίως θεωρήθηκαν ως ικανοποιητικές για την ελληνική πλευρά, αφού αποτρέπουν το ενδεχόμενο μίας εκβιασμένης χρεοκοπίας και “κουρέματος” των ελληνικών ομολόγων κατά τη διάρκεια του 2012 -και ενδεχόμενα κατά τη διάρκεια του 2013-, κάτι που θα είχε εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες τόσο για τη χώρα, όσο και για το σύνολο της Ευρωζώνης.
Δικαίως αναφέρθηκε ότι, μέσω της επιμήκυνσης της αποπληρωμής του χρέους προς την “τρόικα” και τη μείωση του επιτοκίου, η χώρα έλαβε μία σοβαρή ποσότητα “οξυγόνου” και μία παράταση ζωής.
Κανένας καλόπιστος δε θα απαρνιόταν κάτι από τα παραπάνω.

Όμως, δυστυχώς, αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια. Το “οξυγόνο” που έλαβε η χώρα δε λύνει μακροπρόθεσμα τα προβλήματά της; Και δεν αποσοβεί τους κινδύνους. Μάλιστα, ίσως δε και να τους επιδεινώνει. Και μπορεί τελικά να οδηγήσει τη χώρα σε μία πολύ χειρότερη θέση απ’ ότι ήταν στις αρχές αυτού του μήνα, ή ακόμη περισσότερο, απ’ ότι ήταν τέτοια εποχή πέρυσι.

Ο κίνδυνος για τη χώρα προέρχεται από το ότι, οι ρυθμίσεις που αποφασίστηκαν εξακολουθούν να μη δίνουν κάποια άμεση λύση στο πρόβλημα χρέους της χώρας και δεν επιτρέπουν μία αποσαφήνιση για το τί θα συμβεί στα επόμενα χρόνια. Αυτό δρα αρνητικά στη συμπεριφορά των αγορών και ανασταλτικά στους μηχανισμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Δηλαδή, κανείς δε μπορεί σήμερα να εγγυηθεί ότι η χώρα δε θα αναγκασθεί να καταφύγει σε κάποιας μορφής αναδιάρθρωσης χρέους, έτσι ώστε απομακρυνθεί δια παντός, αυτός ο μέγας συστημικός κίνδυνος της ελληνικής οικονομίας και να επιτραπεί σ’ αυτή να λειτουργήσει ομαλά και αναπτυξιακά.

Μάλιστα, η δυνατότητα εξαγοράς νέων εκδόσεων ομολόγων από το μόνιμο μηχανισμό στήριξης μετά το 2013, από “οξυγόνο” που χαρακτηρίζεται σήμερα, μπορεί να μετατραπεί σε “υδροκυάνιο”, αφού αφ’ ενός μεν αποτρέπει την ελληνική Κυβέρνηση να καταφύγει σε μία πιο ξεκάθαρη λύση, αυτής της “μεθοδευμένης αναδιάρθρωσης” του χρέους, είτε άμεσα, είτε στο προσεχές μέλλον. Μάλιστα, καθώς το 2013 θα είναι μία εκλογική χρονιά, αυτό περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, αφού -για ευνόητους λόγους- η Κυβέρνηση θα αποφεύγει τις αποφάσεις οι οποίες θα έχουν τον κίνδυνο μείωσης της εκλογικής της επιρροής.

Επιπλέον, εάν η Κυβέρνηση αποφασίσει, από το 2013 και μετά, να κάνει χρήση αυτής της δυνατότητας του μόνιμου μηχανισμού στήριξης για εξαγορά ελληνικών ομολόγων από την πρωτογενή αγορά, τότε θα συμβαίνει το φαινόμενο της αντικατάστασης μη εγγυημένου χρέους (αυτό που οφείλουμε σε ιδιώτες) με εγγυημένο και “προνομοιούχο” χρέος (αυτό που θα οφείλουμε σε Κυβερνήσεις) το οποίο ποτέ στο μέλλον δε θα μπορεί να αναδιαρθρωθεί, αφού θα επιβαρύνεται με εμπράγματες εγγυήσεις.
Εάν όμως συμβεί κάτι τέτοιο, η χώρα χάνει κάθε διαπραγματευτικό της όπλο: Οι ευρωπαϊκές τράπεζες και οι άλλοι ιδιώτες θα παίρνουν τα χρήματά τους στο ακέραιο και η χώρα θα αυξάνει το χρέος της προς τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης. Παράλληλα δε, θα κινδυνεύει διαρκώς να θεωρηθεί ότι παραβιάζει τους κανόνες του “Συμφώνου για το Ευρώ”, οι οποίοι σχεδιάζονται κατά την παρούσα φάση και οι οποίοι θα αποφασισθούν στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής, του Ιουνίου 2011.

Δηλαδή, η χώρα κινδυνεύει άμεσα να υποστεί οποιαδήποτε αρνητική συνέπεια θα προβλέπεται στο “Σύμφωνο για το Ευρώ” (ενδεχόμενα και αποβολή της από την Ευρωζώνη), ενώ θα έχει αντικαταστήσει το μη εγγυημένο χρέος της προς τους ιδιώτες, με εγγυημένο χρέος προς κράτη και ενώ ο ελληνικός λαός θα έχουν υποστεί απίστευτες θυσίες και ταλαιπωρίες επί σειρά ετών.

Κάτι τέτοιο, είναι όχι μόνον άδικο για τη χώρα, αλλά παράλληλα είναι και ανήθικο από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και θα πρέπει να διασφαλισθεί ότι δε θα συμβεί.

Κατά τα φαινόμενα, το διάστημα έως τα μέσα Ιουνίου που θα πραγματοποιηθεί η επόμενη Σύνοδος Κορυφής θα είναι ίσως το πιο κρίσιμο στη χρονική εξέλιξη της “κρίσης του χρέους” της χώρας, αφού: α) θα πρέπει να αποφασισθούν τα μέτρα εκείνα που θα εξοικονομήσουν ποσά άνω των 35 δισεκατομμυρίων για τη μείωση των ελλειμμάτων κατά τα επόμενα χρόνια, β) θα ξεκινήσει η διαδικασία αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, γ) θα προχωρήσουν σε βάθος μίας σειρά διαρθρωτικών αλλαγών και δ) θα σχεδιασθούν οι όροι της εφαρμογής του “Συμφώνου για το Ευρώ”.

Η Κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και η ελληνική κοινωνία, έρχονται όλο και περισσότερο αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Το έχουν καταλάβει άραγε;