Οι διαφωνίες στο εσωτερικό της τρόικας, καταλήγουν να βλάπτουν την εικόνα και να οξύνουν τη θέση της Ελλάδας

Ένα από τα -πολλά-  προβλήματα που υφίστανται στην περίπτωση της ελληνικής οικονομικής κρίσης, είναι και το ζήτημα της διαφωνίας των φορέων που συμμετέχουν στη διάσωση (και που απαρτίζουν την τρόικα) αναφορικά με τον τρόπο χειρισμού μερικών βασικών παραμέτρων του προβλήματος.
Οι διαφωνίες αυτές υπήρξαν μικρότερες και δεν έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα σε ζητήματα “τεχνικής υφής” επί του προγράμματος εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, όμως είναι σημαντικές και συνιστούν βασικές ιδεολογικές και πρακτικές διαφωνίες επί του ζητήματος του χειρισμού του ελληνικού δημοσίου χρέους, το οποίο όλοι πλέον αναγνωρίζουν -και οι αγορές αντιμετωπίζουν- ως “μη διαχειρίσιμο”.

Οι διαφωνίες αυτές, οι οποίες κατά το τελευταίο διάστημα εκδηλώνονται σε κάθε ευκαιρία, τελικά καταλήγουν σε βάρος της χώρας μας, αφού αφ’ ενός μεν προκαλούν σύγχυση στις χρηματοοικονομικές αγορές, μεγάλη καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων, αλλά και προβλήματα εμπιστοσύνης στο εσωτερικό.

Μπορεί η “επίσημη γραμμή” της τρόικας να επιμένει στον αποκλεισμό κάθε ενδεχόμενου αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, όμως στις επιμέρους δηλώσεις του, ο κάθε φορέας είτε εκφράζει διαφορετική άποψη, είτε αφήνει ανοικτά τα ενδεχόμενα κάποιου διαφορετικού χειρισμού. Έτσι, πέρα από την επίσημη στάση, ο κάθε φορέας -σύμφωνα με τα όσα παρουσίαζονται προς τα ΜΜΕ- δείχνει να έχει τις εξής απόψεις:

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δείχνει να επηρεάζεται από τη “γραμμή” της Γερμανίας και της ευρύτερης ομάδας των κεντροευρωπαϊκών κρατών που διατηρούν σταθερά την άποψη για την ανάγκη αναδιάρθρωσης, αλλά και την αναμονή έως το 2013, οπότε και θα ξεκινήσει η ισχύς του Συμφώνου για το Ευρώ. Βέβαια τη στάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επηρεάζει συχνά η Γαλλία, η οποία, χωρίς να έχει σταθερή “γραμμή”, προσπαθεί να παίξει έναν ρόλο εξισορροπιστή μεταξύ των τάσεων που κάθε φορά επικρατούν. Όμως, μετά την περιπέτεια του κ. Strauss Kahn και τη διαφαινόμενη απομάκρυσή του από την κορυφή του Δ.Ν.Τ., αλλά και την πολιτική σκηνή της Γαλλίας, είναι ακόμη άγνωστο ποιά θα είναι η στάση που θα θελήσει να κρατήσει ο κ. Σαρκοζί στο μέλλον.

Η Γερμανία και μία διαρκώς διευρυνόμενη ομάδα κρατών που χαρακτηρίζονται από το στοιχείο της δημοσιονομικής πειθαρχίας (Αυστρία, Ολλανδία, Φινλανδία, Σλοβενία και Σλοβακία), εμμένουν στη θέση της αποφυγής της αναδιάρθρωσης, έως το καλοκαίρι του 2013, οπότε αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, θα συμβεί αναγκαστικά, στα πλαίσια της λειτουργίας του μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης, που αποφασίστηκε τη Σύνοδο της 25ης Μαρτίου και η οποία θα επικυρωθεί στη Σύνοδο του επόμενου μήνα. Πέραν από τη συνεπή προς τις αρχές και το λόγο της στάση που προσπαθεί να διατηρήσει η Γερμανία, το ζήτημα για την κα Μέρκελ είναι αφ’ ενός μεν το πως παρουσιάζει τις, κάθε φορά μεταβαλλόμενες, εξελίξεις στους γερμανούς φορολογούμενους, αλλά και στην προσπάθεια δημιουργίας μόνιμων μηχανισμών και θεσμών για τη εξεύρεση λύσεων που δε θα επιτρέψουν την επανεμφάνιση του προβλήματος στο μέλλον. Βέβαια, συχνά - πυκνά, είτε με τη μορφή διαρροών, είτε με τη μορφή “ανεπίσημων σκέψεων”, η κα Μέρκελ ή μέλη του οικονομικού της επιτελείου, προβάλλουν και την άποψη ότι δε θα ήταν αντίθετη σε μία “εθελοντική αναδιάρθρωση μέρους του χρέους” που θα μπορούσε να επιτύχει η ελληνική Κυβέρνηση.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, προς έκπληξη όλων, όλο αυτό το διάστημα διατηρεί την πλέον φιλική, την πλέον διαλλακτική και την πλέον πρόθυμη στάση απένταντι στο πρόβλημα της Ελλάδας, σε σημείο μάλιστα που φθάνει να ...σκανδαλίζει τους ηγέτες πολλών αναπτυσσόμενων χωρών, οι οποίοι συγκρίνουν την “βελούδινη” συμπεριφορά του Ταμείου προς τα ευρωπαϊκά κράτη με την σκληρή και ανάλγητη στάση που συχνά προβάλει προς τα φτωχότερα κράτη των περιοχών τους. Το ΔΝΤ, δεν αντιτίθεται απέναντι στο ενδεχόμενο της αναδιάρθρωσης και προσφέρεται μάλιστα να προετοιμάσει το έδαφος για μία τέτοια κίνηση. Βέβαια, είναι σαφές ότι η συγκεκριμένη στάση του Ταμείου, προσδιοριζόταν και από τις διαθέσεις του κου Strauss Kahn, ο οποίος -πέραν των άλλων- καλλιεργούσε και το “φιλολαϊκό” του προφίλ ενόψει των προσεχών προεδρικών εκλογών της Γαλλίας, στις οποίες φιλοδοξούσε να είναι υποψήφιος. Προς το παρόν, είναι άγνωστο στο εάν θα μεταβληθεί στο εξής η στάση του Ταμείου και προς ποιά κατεύθυνση μπορεί να είναι η μεταβολή αυτή.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είναι κάθετα αντίθετη προς οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ακόμη και μετά το 2013. Οι λόγοι για τη στάση αυτή είναι προφανείς: Αφ’ ενός μεν η ΕΚΤ δεν επιθυμεί την αναστάτωση που κάτι τέτοιο θα προκαλούσε στο τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης και αφ’ ετέρου κινδυνεύει πλέον ο δικός της ισολογισμός, αφού ήδη έχει αγοράσει ελληνικά ομόλογα άνω των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ, τα οποία σε περίπτωση “κουρέματος” θα δημιουργήσουν μία μεγάλη “τρύπα” και στα δικά της χρηματοοικονομικά μεγέθη. Βέβαια, η ΕΚΤ έχει ήδη προγραμματίσει μία αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου, ύψους άνω των 5 δισεκ. ευρώ, όμως κάτι τέτοιο δε γίνεται ευμενώς αποδεκτό από τις ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις, οι οποίες δεν καλοβλέπουν την εκτροπή της δράσης της Τράπεζας από τις καταστατικές της επιταγές.

Είναι σαφές ότι αυτό το μη αποσαφηνισμένο -και εξαρτώμενο από περίεργες “πολιτικές συγκρυρίες και μικροπολιτικές ισορροπίες”- περιβάλλον, εμποδίζει την -ούτως ή άλλως- παραπαίουσα και αναποφασιστική Ελληνική Κυβέρνηση να προσδιορίσει μία πολιτική για την εξέλιξη του χρέους της και να επικεντρωθεί προς αυτήν. Και αυτό, βεβαίως, δεν βοηθά τη θέση της, ενώ την εμφανίζει ως ακόμη πιο “προβληματική” ή ακόμη και ασυνεπή, προς τους εταίρους της και κυρίως προς τις διεθνείς αγορές, ενώ παράλληλα, η στάση αυτή, καλλιεργεί κάθε απίθανη φιλολογία και την αστάθεια στο εσωτερικό.