"Των Ελλήνων οι κοινότητες": ακραίο πολιτισμικό σοκ, στους δρόμους και τις πλατείες της σημερινής Αθήνας

Η μηνιαία συγκέντρωση του “Open Coffee” στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, τα τελευταία 2 χρόνια, αποτελεί για μένα μία “ανάσα αισιοδοξίας”. Μία “όαση” θετικότητας, στην αρνητικότητα του καθημερινού μου (και καθημερινού μας) περιβάλλοντος.
Οι συγκεντρώσεις Open Coffee, είναι εκδηλώσεις φίλων της τεχνολογίας, κατά τη διάρκεια των οποίων γίνονται παρουσιάσεις νέων επιχειρηματικών ιδεών στον τομέα της τεχνολογίας, ενώ παράλληλα δίνεται η ευκαιρία για γνωριμία και επαφές με προγραμματιστές, με bloggers, με δημοσιογράφους, με venture capitalists, νέους επιχειρηματίες και με άτομα των δημοσίων σχέσεων.
Η ιδέα του “Open Coffee” ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια στο Άμστερνταμ και σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλο το κόσμο και σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας.

Είναι ευχάριστο, έως εντυπωσιακό να ακούς νέους ανθρώπους (μερικές φορές ακόμη και στην ηλικία των 20 χρόνων) να αναπτύσσουν την ιδέα τους, να αναλύουν το επιχειρηματικό τους σχέδιο και να εξηγούν το πως συνεργάστηκαν με ανθρώπους απ’ όλο το κόσμο, το πως συναντήθηκαν με αμερικανικές εταιρίες κολοσσούς και το πως οι ιδέες τους εξελίχθηκαν σε λαμπρές επιχειρηματικές επιτυχίες, πολλές φορές ακόμη και παγκόσμιας εμβέλειας.

Είναι νέοι άνθρωποι που δεν τους σταμάτησαν τα εμπόδια της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Άνθρωποι που οραματίστηκαν, δούλεψαν σκληρά, πίστεψαν στους εαυτούς τους και στο έργο τους, συνεργάστηκαν, έψαξαν, πάλεψαν και στο τέλος -πολλοί απ’ αυτούς- πέτυχαν. Άνθρωποι που δεν ασχολήθηκαν με το ελληνικό δημόσιο, αλλά και που ούτε ζήτησαν κάτι απ’ αυτό. Άνθρωποι που είδαν τους εαυτούς τους σαν “πολίτες του κόσμου” και που θέλησαν να προσπαθήσουν να τον κατακτήσουν.

Αυτές οι συναντήσεις του Open Coffee, δίνουν ένα φως στη σκοτεινή σημερινή μιζέρια. Και δείχνουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει μία διαφορετική Ελλάδα. Μία Ελλάδα ελπίδας, που δεν πτοείται από τα Μνημόνια, από την αύξηση της ανεργίας και από την παρανόηση των πολιτικών.


Αποτέλεσε για μένα ένα ακραίο πολιτισμικό σοκ όταν χθες, μετά τη μηνιαία συνάντηση του Open Coffee, πήρα το μετρό και κατέβηκα δύο στάσεις παραπέρα, στην Πλατεία Συντάγματος.

Δε διαφωνώ βέβαια με τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων πολιτών. Τις επικροτώ, τις υποστηρίζω και -όταν μπορώ- συμμετέχω σ’ αυτές. Διαφωνώ όμως με το “καπέλωμα” που επιχειρείται σ’ αυτές τις -αρχικά- ακομμάτιστες εκδηλώσεις. Διαφωνώ με τη μονομέρεια που κυριαρχεί στις συζητήσεις, στις συνελεύσεις, στη διακίνηση ιδεών και στην διάδοση “προτάσεων”.

Δε μπορώ να δεχθώ τη διατύπωση απροβλημάτιστων προτάσεων για την έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση που διατυπώνουν διάφοροι -υπερδραστήριοι εκτός των Πανεπιστημίων τους- καθηγητές, χωρίς να μας εξηγούν ποιός και πώς θα πληρώσει τους μισθούς τους το επόμενο από την έξοδο μήνα και πώς θα επιβιώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία για να πληρώσουν τον συνταξιούχο πατέρα τους.
Δε μπορώ να δεχθώ την παραπλανητική πρόταση για την επιστροφή στη δραχμή που πλασάρουν στο ανημέρωτο πλήθος, χωρίς παράλληλα να του εξηγούν ότι, τον πληθωρισμό που θα προκύψει από τις επακόλουθες υποτιμήσεις, τελικά θα τον πληρώσει ο ίδιος ο εργαζόμενος, όπως επί δεκαετίες συνέβαινε στη χώρα μας.
Δε μπορώ να δεχθώ την αβασάνιστη άποψη ότι, “αφού -όπως διάβασα σε κάποια εφημερίδα- ο Τρισέ και ο Γιούνκερ γνώριζαν για την υπερχρέωση της Ελλάδας από το 2009 και αφού παρ’ όλα αυτά συνέχισαν να μας δανείζουν, τότε το χρέος της Ελλάδας χαρακτηρίζεται ως απεχθές και επονείδιστο και συνεπώς δε πρέπει να το πληρώσουμε” που διατυπώνει τελευταία ευφάνταστος καθηγητής Πανεπιστημίου, υποστηρίζοντας παράλληλα ότι η χώρα πρέπει να βγει άμεσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ παράλληλα υπερθεματίζει υποστηρίζοντας ότι, όλα τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να αποκηρύξουν το δημόσιο χρέος τους και να αρνηθούν να το πληρώσουν!. Εκπλήσσομαι δε όταν πληροφορούμε ότι ο καθηγητής αυτός διδάσκει το μάθημα των Ευρωπαϊκών Θεσμών!
Τέλος, δε μπορώ να δεχθώ τις καταγγελίες μίας 19χρονης φοιτήτριας (που -χωρίς να της ζητηθεί- δηλώνει την αριστερή της προέλευση), για την εκμετάλλευση που γίνεται στο χώρο της δουλειάς και για την ανάγκη αναδιανομής του εθνικού πλούτου.

Δε μπορώ βεβαίως να μεμφθώ τη 19χρονη. Απεναντίας χαίρομαι και τη θαυμάζω για το θάρρος να εκφράσει την άποψή της. Χωρίς να υπαινίσσομαι ότι διαφωνώ απαραίτητα με όσα υποστηρίζει, αδυνατώ να κατανοήσω το πώς κατέληξε σ’ αυτά τα συμπεράσματα, όταν -όπως είναι λογικό- δε μπορεί να έχει ακόμη πλήρη εικόνα γι’ αυτά που καταγγέλλει.
Θλίβομαι όμως που αυτή  εξαντλεί τη νεανική δυναμική της για να ανατρέψει κάτι το οποίο ακόμη δεν είχε ακόμη την ευκαιρία να γνωρίσει.

Θα μεμφθώ όμως τους καθηγητές αυτής της νεαρής φοιτήτριας. Που δε μπόρεσαν να της μεταδώσουν τις εικόνες και τα μηνύματα του σύγχρονου κόσμου. Εικόνες προσωπικού, κοινωνικού, οικονομικού και ακόμη πολιτικού προβληματισμού που κυριαρχούν σε όλες της χώρες και τα Πανεπιστήμια της Ευρώπης. Εικόνες, καταστάσεις και εκδηλώσεις που μαθαίνουν τα νέα παιδιά να γίνονται αγωνιστές της ζωής, της γνώσης, της κοινωνίας και του μέλλοντός τους.
Μηνύματα που αντί να αναφέρονται στο πώς μία ολόκληρη κοινωνία θα γίνει μπαταχτσής και δε θα πληρώσει το χρέος της (*) επειδή έτσι θέλει και το χαρακτηρίζει “επονείδιστο”, θα έπρεπε να μεταφέρουν την έννοια της δημιουργίας, της προσπάθειας, του αγώνα για επιτυχία μέσα από την πρωτοπορία και την εργασία.

Το πολιτισμικό σοκ που μπορεί κάποιος να πάθει, μέσα σε λίγη ώρα, κυκλοφορώντας στη σημερινή Αθήνα είναι ισχυρό και συνάμα, τραγικό. Όμως, μέσα απ’ αυτό, βλέπεις ότι, ευτυχώς, σήμερα, την ώρα της μεγάλης κρίσης, υπάρχουν δύο Ελλάδες. Και αυτό σημαίνει ότι εξακολουθεί να υπάρχει ελπίδα.