Το δημόσιο χρέος φθάνει σήμερα στο “αρνητικό ορόσημο” των 350 δισεκ. ευρώ!

Σήμερα, 2 Ιουλίου 2011, το πραγματικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα “καταγράψει” τον αριθμό των 350 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το χρέος αυτό ισούται περίπου το 149% του ΑΕΠ της χώρας. (Δείτε το ρολόι του δημοσίου χρέους).

Το χρέος αυτό είναι το ποσό που δηλώνει το σύνολο των φυσικών και νομικών προσώπων ως “ατομικό εισόδημα”, για ένα διάστημα 3,5 ετών. Και, επειδή κατά την τελευταία δεκαετία, μετά την εισαγωγή του ευρώ, όλοι μας έχουμε χάσει την αίσθηση των αριθμών, τουλάχιστον σ’ αυτά τα εξωπραγματικά επίπεδα, αξίζει να αναφέρουμε ότι εκφραζόμενο σε δραχμές (τις οποίες ευχόμαστε να μην ξαναχρειασθούμε), το δημόσιο χρέος της χώρας φθάνει στα 119,3 τρισεκατομμύρια δραχμές!

Για την εξυπηρέτηση των τόκων (και μόνο των τόκων) αυτού του δημοσίου χρέους, χρειάζονται περίπου 16,7 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο, δηλαδή περίπου το 31% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε μήνα η δαπάνη των τόκων φθάνει στα 1,4 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν θελήσουμε να αναλύσουμε περαιτέρω τα εντυπωσιακά αυτά ποσά, τότε βλέπουμε ότι για κάθε μέρα που περνά, η δαπάνη των τόκων φθάνει στα 46,3 εκατομμύρια ευρώ, ή 1,93 εκατομμύρια για κάθε ώρα.
Και αν θα χρειαστείτε περίπου 10 λεπτά για να διαβάσετε το παρόν άρθρο, τότε έχετε υπ’ όψη σας ότι, κατά το διάστημα αυτό, η αύξηση του χρέους της χώρας, μόνον για τη δαπάνη των τόκων, έφθασε στις 321.990 ευρώ!

Και βέβαια, μη ξεχνάτε ότι, αναφερόμαστε μόνον για τους τόκους του χρέους! Αν προσπαθήσουμε να συνυπολογίσουμε ότι, για τη λειτουργία του Κράτους, έστω και στη σημερινή του κατάσταση, χρειάζεται ένα επιπλέον ποσό (πρωτογενές έλλειμμα) που κυμαίνεται ανάμεσα στα 8 έως 11 δισεκατομμύρια ευρώ (ο υπολογισμός είναι δύσκολος να γίνει, αφού κανείς δε μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη των δημοσίων εσόδων κατά το τρέχον έτος), τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η κατάσταση αυτή δεν είναι απλά προβληματική. Είναι εφιαλτική.

Για πολλούς, τα παραπάνω νούμερα δε λένε κάτι, αφού είναι άψυχοι αριθμοί. Τότε, να τα δούμε από μία άλλη οπτική.
Το ποσό των 46,3 εκατομμυρίων ευρώ που χρειάζεται καθημερινά η χώρα για την πληρωμή των τόκων (και μόνο των τόκων), θα ήταν αρκετό για να μισθοδοτηθούν για ένα χρόνο, 2.516 υπάλληλοι με μισθό 900 ευρώ (καθαρά), συνυπολογίζοντας 14 μισθούς και το σύνολο των ασφαλιστικών εισφορών. Και εάν θέλουμε να υπολογίσουμε πόσοι θα μπορούσαν να μισθοδοτηθούν με τα χρήματα που ξοδεύουμε για τόκους σε ένα μήνα, τότε το νούμερο φθάνει στους 75.490 υπαλλήλους! Και βεβαίως, με τα 16,7 δισεκατομμύρια που πληρώνουμε για τόκους για διάστημα ενός έτους, θα μπορούσαν να είχαν πληρωθεί η μισθοί 907.600 υπαλλήλων.

Αυτό είναι το πραγματικό κόστος του χρέους! Το κόστος, σε μία χώρα που η ανεργία φθάνει στο 16% και που τα παιδιά της κοιτάζουν και πάλι το δρόμο της μετανάστευσης...

Δεν έχει πια νόημα να μιλάμε για το ποιός φταίει που φθάσαμε ως εδώ και το τί θα μπορούσε να είχε γίνει. Ούτε έχει νόημα να μιλάμε για το πώς μπορεί αυτή η κατάσταση να “γυρίσει” και να επανέλθει στη λογική.
Με το σημερινό άρθρο, δε θέλουμε να αναλύσουμε τα γεγονότα του παρελθόντος ή της επικαιρότητας. Θέλουμε απλά να επισημάνουμε την επίτευξη ενός ακόμη “αρνητικού ορόσημου” στην εξέλιξη του χρέους. Και να αναφέρουμε, σκοπίμως, παραδείγματα που προκαλούν και εντυπωσιάζουν, έτσι ώστε να έχουμε διαρκώς υπ’ όψη μας την κατάσταση που βιώνουμε, αλλά και το έγκλημα που συντελέστηκε.

Το δημόσιο χρέος της χώρας είναι πλέον μη διαχειρίσιμο. Και η “χρονική μετατόπισή” του σε ένα διάστημα 30 ετών, δεν είναι απλά λανθασμένη ή αφελής αντιμετώπιση. Είναι εγκληματική για την επόμενη γενιά και επικίνδυνη για το μακροπρόθεσμο μέλλον της χώρας. Η Κυβέρνηση οφείλει να το αποδεχθεί (και επισήμως) και να κινηθεί μεθοδευμένα για τη μείωσή του.