Σταθεροποίηση της ανεργίας στο 27,5%. Ναι μεν, αλλά...

Αν κάποιος ήθελε να “παίξει” με τη στατιστική, θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η σταθεροποίηση της ανεργίας, έστω και στα επίπεδα του 27,5% συνιστά μία θετική είδηση, και θα μπορούσε να εκλάβει τη σημερινή ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ ως κάτι θετικό και αισιόδοξο.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι, η διατήρηση της ανεργίας στο 27,5% επιβεβαιώνει πως ο ρυθμός αύξησής της έχει ανακοπεί και ότι τα χειρότερα έχουν ξεπεραστεί. Άλλωστε, από το 26,3% του Δεκεμβρίου 2012, έως το 27,5% του Δεκεμβρίου 2013, η αύξηση είναι η μικρότερη που εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης.

(Δείτε τον σχετικό πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ)

Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Δε μπορεί κάποιος να θριαμβολογεί επειδή η ανεργία δεν αυξήθηκε περισσότερο, από το ήδη αφύσικο και πρωτόγνωρο επίπεδο του 27,5% που βρίσκεται. Παράλληλα όμως, η διεθνής ιστορική εμπειρία λέει ότι, όταν ο δείκτης ανεργίας αυξάνεται σε ένα “αφύσικο” επίπεδο, δεν παραμένει επί μακρό στο επίπεδο αυτό και έχει την τάση να υποχωρήσει άμεσα και μάλιστα, να υποχωρήσει με έναν ταχύτατο ρυθμό.

Η παραμονή, για 7ο μήνα, του δείκτη της ανεργίας στα πρωτόγνωρα και αφύσικα επίπεδα του 27,5% δεν είναι ένα θετικό γεγονός. Ούτε και μία θετική ένδειξη. Μας λέει ότι η οικονομία είναι διαλυμένη και δε μπορεί με κανένα τρόπο να απορροφήσει το πλεονάζον εργατικό δυναμικό. Μας λέει ότι η κατάσταση αυτή δεν είναι συγκυριακή. Και ότι δε μπορεί να μεταβληθεί εύκολα.

Δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε στο τί θα πρέπει να γίνει στην οικονομία ώστε να υποχωρήσει η ανεργία σε χαμηλότερα επίπεδα. Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε είναι ότι, στη φάση που βρίσκεται σήμερα η ελληνική οικονομία, αλλά και οι προοπτικές που διαγράφονται, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν επιτρέπουν την αισιοδοξία. Με δεδομένη τη διάλυση του τραπεζικού συστήματος και του παραγωγικού ιστού της χώρας, αλλά και τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας σε χαμηλά επίπεδα, κανείς δε μπορεί να είναι βέβαιος εάν τα παρόντα επίπεδα της ανεργίας, παρά τη σταθεροποίησή τους, είναι τα ανώτερα που θα υπάρξουν σ’ αυτή τη φάση κρίσης. Από την άλλη πλευρά, μπορούμε να υποθέσουμε με βεβαιότητα ότι, ακόμη και όταν ξεκινήσει η φάση υποχώρησής της, αυτή θα είναι αργή και βασανιστική.

Με βάση τη σημερινή εξέλιξη της οικονομίας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρωζώνη και όπως αυτή χαρακτηρίζεται από αναιμική παραγωγή, ισχνό πληθωρισμό (και αντιπληθωρισμό στην Ελλάδα), μείωση της χρηματοδότησης από το τραπεζικό σύστημα και όξυνση του ανταγωνισμού από τις μη ευρωπαϊκές οικονομίες, αν θέλουμε να δούμε την εικόνα του μέλλοντος, τότε θα πρέπει να προετοιμαστούμε για διατήρηση ενός υψηλού μακροχρόνιου ποσοστού ανεργίας με παράλληλη (ιδίως για την Ελλάδα) διατήρηση των αμοιβών σε χαμηλά επίπεδα.

Αν κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, ο “φυσιολογικός” ρυθμός ανεργίας στην Ελλάδα κυμαίνονταν μεταξύ του 7,0% και του 9,0%, θα πρέπει να προετοιμαστούμε να δεχθούμε ότι στο μέλλον (ενδεχόμενα και για τις δύο επόμενες δεκαετίες) το ποσοστό αυτό θα κινείται μεταξύ του 13% και του 15%. Στην καλύτερη περίπτωση.