Τα μεγάλα οφέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη διάσωση της Ελλάδας

Η απόφαση για τη διάσωση της Ελλάδας από τη χρεωκοπία, αποτελεί ίσως την πιο σημαντική ενέργεια "κοινοτικής αλληλεγγύης" στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μία κίνηση η οποία βεβαίως δεν εδράζεται στα αλτρουιστικά συναισθήματα των ευρωπαίων εταίρων μας, αλλά στο ότι η "ελληνική κρίση" άγγιξε -και κτύπησε- το ευρώ, τα οικονομικά της κάθε χώρας (μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη), αλλά και τη συνοχή και ακόμη την ίδια την υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι μεγάλο, ίσως και τεράστιο το όφελος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την κίνηση αυτή. Είναι μεγάλο, επειδή ακριβώς η ανάγκη για την επίλυση του προβλήματος της Ελλάδας αναγκάζει τους εταίρους να κατανοήσουν ότι, όλοι μας, επιλέξαμε να ζούμε σε ένα σύνολο κρατών εθνών και όχι στα επί μέρους κράτη μας. Αποδεικνύει παράλληλα ότι, τα προβλήματα ενός κράτους - μέλους, είναι -και έτσι θα πρέπει να θεωρούνται και να αντιμετωπίζονται- ως προβλήματα του συνόλου, αφού τελικά, μέσα από τους μηχανισμούς που έχουν διαμορφωθεί, αυτά διαχέονται προς όλους και επηρεάζουν όλους.

Είναι μεγάλο το όφελος, επειδή μέσα από το πρόβλημα της Ελλάδας θα γίνει κατανοητό στους πολιτικούς, αλλά και στους λαούς της Ευρώπης ότι, όλα τα κράτη δεν είναι ίδια. Δεν έχουν ούτε τα ίδια πλεονεκτήματα ή τις ίδιες αρετές, αλλά ούτε και τα ίδια μειονεκτήματα και προβλήματα. Δεν έχουν -δε μπορούν να έχουν- τις ίδιες δομές, λειτουργία και την ίδια ανταγωνιστικότητα. Και ότι η "προκρούστεια" λογική του ευρώ, αλλού δημιουργεί πλεονεκτήματα και αλλού μειονεκτήματα. Και συνεπώς, εφ' όσον συνεχίσουμε να επιλέγουμε να ζούμε όλοι μαζί, στο ίδιο σύνολο κρατών και εθνών, απ' όπου όλοι κερδίζουμε, θα πρέπει να υπάρξει δίκαιη αντιμετώπιση των ιδιαιτεροτήτων του κάθε κράτους και καλύτερη εξισορρόπηση και κατανομή του κόστους και των ωφελημάτων από την κοινή συμβίωση και συνύπαρξη.

Με την ευκαιρία του διαλόγου που, στα πλαίσια της αναθεώρησης της φιλοσοφίας και του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κατά τους επόμενους μήνες θα αναπτυχθεί, η χώρα μας θα πρέπει να προβάλει τις ιδιαιτερότητές της. Αυτές που την οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Και να δεσμευθεί ότι θα διορθώσει αυτά που μέσα από τις δικές της πολιτικές και προσπάθειες μπορεί να διορθώσει, αλλά και να αποσπάσει δεσμεύσεις ότι θα βρει αλληλέγγυες τις χώρες - εταίρους της, στα προβλήματα που η ίδια, μέσα από δικές της πολιτικές και προσπάθειες, δε μπορεί να διορθώσει ή σ' αυτά η διόρθωση και επίλυσή τους μπορεί να γίνει μόνον μακροχρόνια.

Για παράδειγμα, είναι παράλογο να ζητείται από την Ελλάδα, μία χώρα του ευρωπαϊκού νότου, να απαιτείται να έχει δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης του 3%, όσο -για παράδειγμα- απαιτείται και από την Ολλανδία, όταν η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να δαπανά για τις αμυντικές της δαπάνες ποσοστό 4,3% (ίσως μάλιστα και μεγαλύτερο) του ΑΕΠ της.
Εφ' όσον η οικονομική αδυναμία της Ελλάδας προκαλεί προβλήματα στο σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας και στο ευρωπαϊκό νόμισμα, επαγωγικά αντιλαμβάνεται κανείς ότι, το αμυντικό πρόβλημα της Ελλάδας αποτελεί και πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η οποία, εάν έχει την πολιτική βούληση, θα πρέπει να το δει και σαν δικό της πρόβλημα και να αναλάβει δράση για την επίλυσή του. Και βεβαίως, μπορεί να αναλάβει δράση.

Σήμερα διαπιστώνεται ότι οι διαδικασίες που αποφασίστηκαν στο Μάαστριχτ το 1992 για την οικονομική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δε μπόρεσαν να θέσουν σε εφαρμογή τη διαδικασία των "συγκοινωνούντων δοχείων", που θα οδηγούσε στην οικονομική σύγκλιση των Κρατών μελών της. Παράλληλα, αποδεικνύεται ότι συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες του κάθε κράτους ίσως τελικά εμποδίσουν αυτή τη σύγκλιση να επιτευχθεί ποτέ.

Εάν ο απώτερος στόχος των Κρατών - μελών που συνιστούν σήμερα την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα από την κοινή τους ύπαρξη, δράση και τις δεκάδες συνθήκες που έχουν υπογράψει, είναι και η πολιτική τους ενοποίηση, τότε το σημερινό όφελος είναι πραγματικά μεγάλο. Η "κρίση της Ελλάδας", η οποία εξελίχθηκε σε κρίση της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και ενδεχόμενα και κρίση πολλών κρατών στο προσεχές μέλλον, είναι και "κρίση της Ευρώπης". Η κρίση αυτή, θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη που θα επιταχύνει τις αποφάσεις και τις στρατηγικές που θα οδηγήσουν ταχύτερα -λόγω κοινής ανάγκης- στις διαδικασίες για την πολιτική ενοποίηση των Κρατών - μελών της και του συνόλου του ευρωπαϊκού χώρου.