Έφυγαν οι ακραίοι, έμειναν οι ανίκανοι

Απογοητευτική για όσους περίμεναν κάποια θεαματική αλλαγή η σύνθεση της νέας κυβέρνησης Τσίπρα. Οι αλλαγές σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση είναι ελάχιστες και το ερώτημα ποιός θα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου - εάν τελικώς εφαρμοστούν - παραμένει. Με μια κουβέντα, το συμπέρασμα που προκύπτει από τη νέα κυβέρνηση είναι οτι έφυγαν οι ακραίοι, έμειναν οι ανίκανοι.

Η αντικατάσταση του κ. Μπαλτά στο υπουργείο Παιδείας από τον κ. Φίλη είναι η πιό ενδιαφέρουσα αλλαγή, χωρίς να μπορεί κανείς να νοιώθει ήσυχος οτι ο νέος υπουργός θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο στην ιδιαίτερα προβληματική ελληνική παιδεία. Η επάνοδος του κ. πελεγκρίνη στο υπουργείο είναι μάλλον ανησυχητική.  Κατά τα άλλα το σπάσιμο του υπουργείου Ανάπτυξης στα τρία μπορεί να δώσει τη δυνατότητα στον κ. Σταθάκη να αντιμετωπίσει καλύτερα το πρόβλημα της ανάπτυξης και κυρίως της απορροφητικότητας των κονδυλίων του ΕΣΠΑ (ούτε αυτό είναι βέβαιον) και το βάρος πέφτει στον υφυπουργό κ Χαρίτση. 

Η διατήρηση του υπηρεσιακού κ. Μουζάλη στο υπουργείο Μεταναστευτικής πολιτικής είναι θετική. Η μετακίνηση του κ. Μάρδα από το Οικονομικών στο Εξωτερικών είναι μάλλον ανησυχητική διότι ο κ. Μάρδας ήταν ο μόνος στο υπουργείο Οικονομικών που μιλούσε με αριθμούς και ήξερε τι έλεγε κατά την περίοδο Βαρουφάκη. Βέβαια η παραμονή του Ευκλείδη τσακαλώτου στη θέση του υπουργού

Οικονομικών δημιουργεί μια αίσθηση σχετικής ασφάλειας στην αγορά, ενώ η συμμετοχή του κ. Γιώργου Χουλιαράκη στο οικονομικό επιτελείο είναι επίσης θετική εξέλιξη. Υπάρχουν και άλλες αλλαγές, μάλλον ήσσονος σημασίας, αλλά η ουσία είναι οτι η κυβέρνηση είναι απλώς "μια από τα ίδια" πράγμα που ενδεχομένως αποκαλύπτει την έλλειψη στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ερώτημα πώς θα εφαρμοστούν αυτές οι δεκάδες σημαντικές μεταρρυθμίσεις του μνημονίου παραμένει, αλλά η απάντση που δίδεται από τον διεθνή τύπο σε αυτό το ερώτημα είναι οτι κάποιοι άλλοι, Ευρωπαίοι, θα κυβενρούν, ανεξαρτήτως του ποιός θα είναι υπουργός. Με το μνημόνιο που ήδη υπεγράφη, πολύ μεγάλο μέρος της δημόσιας διοίκσηης περνάει σε ανεξάρτητους οργγανισμούς και σε γενικούς γραμματείς των υπουργείων οι οποίοι θα προτείνονται μεν από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά θα εγκρίνονται παό τις Βρυξέλες. Ο δε νέος "υπερ Πρωθυπουργός" ο Ολλανδός κ. Μααρτεν Φαρβέι που εγκαθίσταται στην Αθήνα, θα έχει πολύ δουλειά να κάνει για την υλοποιήση του μνημονίου.

Θεωρητικά, ο συνδυασμός μιας "παράλληλης κυβέρνησης" που αποτελείται από ξένους τεχνοκράτες και της συσχέτισης των εκταμιεύσεων των δοσεων με την πορεία υλοποίησης του μημονίου, εξασφαλίζει κάποιες μεγαλύτερες πιθανότητες στην εφαρμογή του. Θεωρητικά επίσης ο κ. Τσίπρας ελέγχει μετά τη μεγάλη νίκη του στις εκλογές το σύνολο των βουλευτών του, ενώ ο Καμμένος δεν αναμένεται να δημιουργήσει προβλήματα αφού έχει το αγαπημένο του υπουργείο Άμυνας. Όλα αυτά θεωρητικά διότι κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει αυτή η ευρισκόμενη σε πλήρη σύγχιση κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην ψήφιση συγκεκριμένων εφαρμοστικών νόμων που έχουν πολιτικό κόστος και που απέχουν έτη φωτός από την ιδεολογία της.

Η Βουλή βέβαια απαρτίζεται σε μεγάλο ποσοστό από "μνημονιακούς" βουλευτές που - θεωρητικά πάλι - εγγυώνται την ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων. Αν όμως κάτι πάει στραβά και οι εφαρμοστικοί νόμοι δεν περάσουν από τη Βουλή, δεν θα δοθούν τα κονδύλια που προβλέπονται για τη χρηματοδότηση της χώρας και θα αξναφτάσουμε στο σημείο μηδέν, δηλαδή θα τεθεί άμεσα θέμα αποχώρησης της χώρας από το Ευρώ, με πολύ μεγαλύτερη ένταση από ότι στο παρελθόν, αφού πλέον μια πολύ μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων με επικεφαλής τον Σόιμπλε υποστηρίζουν αυτό το σενάριο και μάλιστα έχουν έτοιμη και τη διαδικασία αποχώρησης μας. 

Η σύνθεση λοιπόν της νέας κυβέρνησης δεν προκαλεί λογικά καμμία αισιοδοξία, και για όσους δεν θέλουν να ανησυχούν, υπάρχει πάντα η ελπίδα.