Η παρακαταθήκη του Κωστή Στεφανόπουλου

Από ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΟΥΛΑΣ.        Συχνά οι άνθρωποι αποδεικνύεται ότι χρωστούν την τύχη τους σε κάποιον άλλον, ακόμη κι αν δεν το γνωρίζουν. Και πιθανώς θα εκπλαγείτε αν πληροφορηθείτε σε ποιον οφείλει ο Κωστής Στεφανόπουλος την ανάδειξή του στο ύπατο αξίωμα της χώρας, που τίμησε με τρόπο ιδανικό και γι’ αυτό αγαπήθηκε όσο λίγοι πολιτικοί.

Ολοι γνωρίζουν ότι ο Αντ. Σαμαράς ήταν εκείνος που τον πρότεινε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 1995. Μια λεπτομέρεια, ωστόσο, που αποκαλύπτεται για πρώτη φορά είναι ότι ο τότε πρόεδρος της Πολιτικής Ανοιξης δεν είχε αρχικώς στο μυαλό του τον Στεφανόπουλο, αλλά τον συνταγματολόγο Αριστόβουλο Μάνεση. Ποιος τον έπεισε να αλλάξει γνώμη την τελευταία στιγμή; Μοιάζει απίστευτο, αλλά ένας διαχρονικός ιδεολογικός αντίπαλος του Στεφανόπουλου. Στον Αντώνη Λιβάνη ανήκε η ιδέα να προταθεί ως ΠτΔ, προφανώς γιατί ο τελευταίος σκέφτηκε ότι δι’ αυτής της οδού ο Ανδρ. Παπανδρέου θα μπορούσε να καταφέρει διπλό πολιτικό χτύπημα στον τότε πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Μιλτιάδη Εβερτ. Να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ δεξιό Πρόεδρο και παράλληλα ο Εβερτ να δυσκολεύεται τότε να στηρίξει τον Στεφανόπουλο, καθώς η επιλογή του θα αποτελούσε πρόταση όχι δική του αλλά της Πολιτικής Ανοιξης.

Την άγνωστη αυτή πτυχή διηγήθηκε στην «Κ» ένας από τους πιο κοντινούς ανθρώπους του Στεφανόπουλου, ο Στρατής Στρατήγης. Και ο λόγος που αναδεικνύεται είναι για να καταδειχθεί πως όχι μόνον στη ζωή, αλλά τελικά και στην πολιτική μια τυχαία παρέμβαση μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική ακόμη και για το πώς γράφεται η Ιστορία.

Σε ελάχιστο χρόνο αφότου έγινε γνωστός ο θάνατος του 90χρονου πολιτικού, γράφηκαν εκατοντάδες σχόλια. Και τα περισσότερα ήταν διθυραμβικά. Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να αναρωτηθώ μήπως τα τόσα εγκωμιαστικά κείμενα θα έπρεπε πρωτίστως να μας προβληματίσουν. Οχι μόνον γιατί πριν εκλεγεί ΠτΔ ο Στεφανόπουλος δεν έτυχε ποτέ τόσων επαινετικών σχολίων. Στα νιάτα του χρειάστηκε τέσσερις προσπάθειες ακόμη και για να εκλεγεί βουλευτής Πατρών, ενώ οι πολίτες, που με καθολικό τρόπο σήμερα τον αναγνωρίζουν ως σπάνιο πολιτικό, ουδέποτε τον τίμησαν με την ψήφο τους όταν προσπάθησε να δοκιμάσει μια αυτόνομη πολιτική πορεία. Στην πρώτη δοκιμασία της ΔΗΑΝΑ στις εκλογές του 1989, το ποσοστό που έλαβε ο Στεφανόπουλος ήταν 1,01%. Και το 1990, όταν πια εξαναγκάσθηκε να προσφέρει τη στήριξή του στον παντοτινό του αντίπαλο Κων. Μητσοτάκη, είχε λάβει μόλις 0,67%. Σημειωτέον δε ότι τότε ο Στεφανόπουλος δεν εξελέγη καν βουλευτής και το κόμμα του εκπροσωπήθηκε στη Βουλή από τον Θόδ. Κατσίκη.

Επιπλέον, αν θέλει κάποιος να είναι αντικειμενικός, ο Στεφανόπουλος εγκατέλειψε τη Ν.Δ. και είχαν κάθε δίκιο οι νεοδημοκράτες να αισθάνονται πικρία μαζί του. Διότι όταν το 1984 έχασε για δεύτερη φορά τη διεκδίκηση της αρχηγίας (είχε προηγηθεί η ήττα του από τον Ευ. Αβέρωφ το 1981), εκείνος προτίμησε να επανεκλεγεί με τη Ν.Δ. και να επικαλεστεί εκ των υστέρων την ήττα του Κων. Μητσοτάκη το 1985 για να δημιουργήσει τη ΔΗΑΝΑ, επιχειρώντας να διασπάσει το κόμμα του.

Με αυτά τα δεδομένα, πρέπει, νομίζω, να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που τελικά πιστώνεται σήμερα με τόσο ενθουσιώδη τρόπο στον Κ. Στεφανόπουλο; Εχω την εντύπωση ότι δεν είναι καν η περιβόητη ομιλία του μπροστά στον Μπιλ Κλίντον, όταν είχε το σθένος να απαριθμήσει τις θέσεις της χώρας έναντι των αξιώσεων της Τουρκίας. Ούτε βέβαια οι συνήθως συντηρητικές τοποθετήσεις του, και μάλιστα πάντα διατυπωμένες σε μια αρχαΐζουσα γλώσσα.

Αυτό που νομίζω ότι έκανε τους πολίτες να αναγνωρίσουν εν ζωή στον Κωστή Στεφανόπουλο και τώρα σχεδόν να τον αναπολούν είναι απλά ο χαρακτήρας του. Η εντιμότητα, η σεμνότητα, η ευπρέπεια, το ήθος, η ευγένεια, ο λιτός βίος, η σταθερή προσήλωσή του στα πιστεύω του και κυρίως η αδιαμφισβήτητη αγάπη του για την πατρίδα. Αν παραβάλει κανείς όλα αυτά τα γνωρίσματά του με όσα ζει η χώρα ειδικώς τα δύο τελευταία χρόνια, θα ερμηνεύσει τον έπαινο και κυρίως θα συνειδητοποιήσει πόσο ανεκτίμητη είναι η προσφορά και η παρακαταθήκη του.

Πηγή :kathimerini.gr

20