Αρχική | Πολιτική | Διεθνής Πολιτική | Στο επόμενο επεισόδιο: Trump εναντίον Yellen

Στο επόμενο επεισόδιο: Trump εναντίον Yellen

Μέγεθος γραμμάτων: Decrease font Enlarge font
Στο επόμενο επεισόδιο: Trump εναντίον Yellen

Το μεγάλο ερώτημα σε σχέση με τον εκλεγμένο Πρόεδρο Donald Trump είναι τι θα συμβεί όταν τα πράγματα αρχίσουν να πηγαίνουν στραβά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα στραβώσουν. Κάθε Πρόεδρος καλείται να παλέψει με απρόβλεπτες αναποδιές και για τον Trump θα είναι ακόμη χειρότερα. Οι αλλόκοτες και συχνά αντιφατικές υποσχέσεις του καθιστούν σχεδόν βέβαιο ότι θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις για πολλές κακές εξελίξεις ή θα ρίξει την ευθύνη σε άλλους.

Η οικονομία θα είναι ψηλά στη λίστα -και ο Trump έχει ήδη ένα εξιλαστήριο θύμα να τον περιμένει. Σε ένα από τα προεκλογικά debates επιτέθηκε στην Πρόεδρο της Federal Reserve Janet Yellen, λέγοντας πως διατηρεί τα επιτόκια σε χαμηλά επίπεδα για πολιτικούς λόγους. Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι αυτό θα προκαλέσει μεγάλα προβλήματα τη στιγμή που η Fed θα αρχίσει να αυξάνει τα επιτόκια.

Είναι γεγονός πως η αμερικανική οικονομία δεν είναι το είδος οικονομίας που ένας νέος Πρόεδρος θα επέλεγε να "κληρονομήσει". Είναι καλύτερα να αναλαμβάνει κανείς τα ηνία όταν η οικονομία είναι στα κάτω της παρά όταν δείχνει να βρίσκεται σε κλιμάκωση. Η χρηματιστηριακή αγορά δοκιμάζει τα ανώτατα όρια των ρεαλιστικών αποτιμήσεων, η οικονομία βρίσκεται κοντά στην πλήρη απασχόληση, το ισχυρό δολάριο κάνει πιο δύσκολη τη ζωή των εξαγωγέων και η Fed μόλις που ανανέωσε τις προσπάθειές της να επαναφέρει τα επιτόκια σε πιο ουδέτερο επίπεδο. Εν συντομία, το σκηνικό είναι έτοιμο για κακές ειδήσεις, με την Yellen σε ρόλο πρωταγωνίστριας.

Σύντομα, το ζήτημα θα είναι εάν ο Trump θα περιοριστεί στα παράπονα για τη νομισματική πολιτική ή θα επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει την εξουσία του για να διορθώσει αυτό που θεωρεί ότι είναι το πρόβλημα.

Η θητεία της Yellen λήγει το Φεβρουάριο του 2018 και ο επικεφαλής της Fed δεν μπορεί να παυτεί από τα καθήκοντά του εάν δεν συντρέχουν λόγοι. Και πάλι κανείς μπορεί να φανταστεί τον Trump να απαντά στις δυσάρεστες οικονομικές ειδήσεις ζητώντας από την Yellen να παραιτηθεί. Εκείνη δεν θα δεχόταν αλλά θα ερχόταν σε δύσκολη θέση. Μπορεί επίσης να τον φανταστεί ακόμη και να λέει πως έχει λόγους να την απολύσει. Η διατήρηση των επιτοκίων σε χαμηλά επίπεδα για πολιτικούς λόγους, όπως το έθεσε ο ίδιος, δείχνει να προκρίνεται ως λόγος. Η κατηγορία είναι άδικη και συνάμα παράλογη, αλλά γιατί αυτό να τον σταματήσει από το να την απευθύνει;

Στην πραγματικότητα είναι πιο πιθανό ο εκλεγμένος Πρόεδρος να κατηγορήσει την Yellen όχι επειδή ακολούθησε λάθος πολιτική –οι ορθολογιστές θα διαφωνήσουν με αυτό- αλλά επειδή ενήργησε με κακή πίστη. Και ταιριάζει εξίσου στον Trump να έρθει σε αντίφαση με τα ίδια του τα λεγόμενα, υποστηρίζοντας πως η νομισματική πολιτική είναι πολιτική από τη φύση της, και ως εκ τούτου η Fed θα πρέπει να τεθεί υπό τον (πολιτικό) έλεγχό του.

Με λίγα λόγια, ακολουθεί περίοδος δοκιμασίας για την ιδέα της ανεξάρτητης Fed. Δεν βοηθά το γεγονός ότι επί της αρχής η ανεξαρτησία της τράπεζας απέχει πολύ από το αυτονόητο. Η νομισματική πολιτική δεν είναι στενά τεχνική, συνεπώς η παράδοσή της σε τεχνοκράτες είναι αμφισβητήσιμη. 

Κατά την άσκηση της πτυχής της εντολής της που αφορά  τη σταθερότητα των τιμών, η Fed κάνει επιλογές για το πόση ανεργία θα ανεχθεί και για πόσο καιρό. Οι αποφάσεις της για τα επιτόκια -για να μην αναφέρουμε της πάλαι ποτέ ετερόδοξες πολιτικές, όπως η ποσοτική χαλάρωση- έχουν μεγάλες επιπτώσεις κατανομής.

Επιπρόσθετα, μετά την οικονομική κρίση, οι περισσότερες κεντρικές τράπεζες, όχι μόνο η Fed, κέρδισαν ή χορήγησαν στον εαυτό τους νέες ρυθμιστικές εξουσίες. Η έννοια της μακροπροληπτικής πολιτικής έχει κερδίσει έδαφος. Πρόκειται για ένα υβρίδιο νομισματικής και ρυθμιστικής πολιτικής -που περιλαμβάνει, για παράδειγμα, την ιδέα ότι η επιτρεπόμενη αναλογία δανείων προς αξία σε ορισμένα είδη ποικίλλει ανάλογα με τη φάση του επιχειρηματικού κύκλου. Όσο ευρύτερες οι αρμοδιότητες των κεντρικών τραπεζών, τόσο πιο δύσκολη η υπεράσπιση της αρχής της ανεξαρτησίας τους.

Ωστόσο, η πρακτική κοινή λογική για την ανεξαρτησία είναι ισχυρότερη από ποτέ. Καταλήγει σε αυτό: Ναι, η Fed καλείται να κάνει πάρα πολλά -αλλά κανέναν άλλος βραχίονας της κυβέρνησης δεν είναι έτοιμος να παρέμβει εάν η κεντρική τράπεζα αποσυρθεί.

Νωρίτερα αυτό το μήνα, μια ομάδα ακαδημαϊκών παρουσίασε έναν όγκο δοκιμίων σχετικά με το θέμα στο Ινστιτούτο Hoover στην Ουάσιγκτον. 

Στη διάρκεια της παρουσίασης, ένας από τους συντάκτες, ο Kevin Warsh, κλήθηκε να απαντήσει την εξής, ομολογουμένως κρίσιμη ερώτηση: Τι νόημα έχει να πει κανείς στην Fed να οπισθοχωρήσει προς έναν πιο περιορισμένο ρόλο όταν το Κογκρέσο είναι ανίκανο και απρόθυμο να προχωρήσει μπροστά; Ο Warsh απάντησε ζητώντας από το ακροατήριο να φανταστεί την ευεργετική επίδραση στο Κογκρέσο,εάν η Yellen αποφάσιζε μια φορά να πει: Αυτό δεν είναι δουλειά της Fed -εσείς θα πρέπει να ασχοληθείτε με αυτό.

Πείτε με σκεπτικό. Νομίζω θα χρειαζόταν κάτι παραπάνω από αυτό για να βγει το Κογκρέσο από τη μακρόχρονη κατάσταση παράλυσης. Όσο για τον Trump, μπορώ εύκολα να τον φανταστώ να ανταπαντά: "Ωραία, εάν δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα, θα ορίσουμε έναν νέο Πρόεδρο της Fed που να μπορεί".

Οι κεντρικές τράπεζες δεν τα έκαναν όλα σωστά πριν και μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση, αλλά τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ χειρότερα εάν δεν είχαν ενεργήσει τόσο δυναμικά. Ο Ben Bernanke και η Janet Yellen αξίζουν επαίνους και ευχαριστίες, όχι λογοκρισία.


Πηγή: capital.gr

21

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή

Εγγραφή RSS για αυτά τα σχόλια Σχόλια (0)

συνολικά: | προβολή:

Σχολιάστε το άρθρο comment

Παρακαλώ εισάγετε τον κωδικό που βλέπετε στην εικόνα:

Eshop
  • email Αποστολή άρθρου
  • print Εμφάνιση εκτύπωσης
  • Plain text Προβολή ώς Plain Text