Αρχική | Άποψη | Άποψη (Γιάννης Σιάτρας) | Ένδοξη μυωπική πολιτική...

Ένδοξη μυωπική πολιτική...

Μέγεθος γραμμάτων: Decrease font Enlarge font
Ένδοξη μυωπική πολιτική...

Κάποτε, ήμουν μάρτυρας σε μία υπόθεση (τροχαίου) στο Στρατοδικείο Καβάλας (τότε, δεκαετία του '80, υπηρετούσα τη θητεία μου ως έφεδρος αξιωματικός). Όσο περίμενα να εκφωνηθεί η υπόθεση στην οποία ήμουν μάρτυρας, παρακολουθούσα τις δίκες που προηγούνταν.
Μία από τις υποθέσεις που προηγούνταν ήταν η περίπτωση ενός εφέδρου αξιωματικού που είχε συλληφθεί να έχει κλέψει (από μονάδα του Έβρου) δύο φορτηγά με στρατιωτικό ρουχισμό (φόρμες, τζάκετ, άρβυλα κλπ) και τα πήγαινε στη Θεσσαλονίκη για να τα πουλήσει. Ο δόκιμος αυτός ήταν γόνος "καλής" οικογένειας και τελικά τη γλύτωσε λόγω "αμφιβολιών" (φτιαγμένη υπόθεση βέβαια).

Αμέσως μετά, ακολούθησε μία υπόθεση όπου ένας στρατιώτης, έλληνας μουσουλμάνος, δικάζονταν επειδή αποκοιμήθηκε ενώ ήταν θαλαμοφύλακας. Το παιδάκι δεν είχε ούτε δικηγόρο και τελευταία στιγμή του διόρισαν έναν που μάλλον κακό του έκανε παρά τον υπερασπίστηκε. Η ετυμηγορία των δικαστών ήταν 4 χρόνια φυλάκιση. Τον γράπωσαν οι ΕΣΑτζήδες και τον πήγαν αμέσως στις στρατιωτικές φυλακές Καβάλας.
Και γω είχα αποκοιμηθεί όντας θαλαμοφύλακας στο κέντρο νεοσυλλέκτων. Δε μου έκαναν κάτι. Απλά με ξύπνησαν και μου είπαν να προσέχω. Και όλοι μας είχαμε κοιμηθεί. Ας το παραδεχτούμε.
Πώς θα ένιωσε όμως εκείνο το παιδάκι που το χώσαν μέσα για 4 χρόνια, όχι επειδή κοιμήθηκε “σε ώρα υπηρεσίας”, αλλά επειδή ήταν μουσουλμάνος (μεμέτια τους αποκαλούσαν τότε - εκτιμώ ότι το ίδιο τους αποκαλούν και σήμερα). Πώς ένιωσε όταν είδε ότι το ίδιο δικαστήριο αθώωσε τον κλέφτη έφεδρο αξιωματικό και κρέμασε αυτόν; Το παιδί αυτό, το κέρδισε η ελληνική κοινωνία ή το έδιωξε; Το κέρδισε το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και το έκανε εχθρό της πατρίδας μας (και πατρίδας του); Σίγουρα ναι. Και αργότερα θέριεψε το φαινόμενο του Σαδίκ στη Ροδόπη που έκανε άνω κάτω την ελληνική πολιτική σκηνή και που μας εξέθεσε διεθνώς.
Με την ίδια μυωπική πολιτική, αντιμετωπίσαμε τη μουσουλμανική κοινότητα επί δεκαετίες και αποτρέψαμε την ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία. Και σήμερα πληρώνουμε.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή διαβάζω αυτά που γράφονται για τα 7 παιδιά αλβανικής καταγωγής (που όμως έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει στην Ελλάδα, σκέφτονται ελληνικά, ακούν ελληνική μουσική, γουστάρουν την Ελλάδα, εδώ είναι οι φίλοι και οι οικογένειές τους και που ενδεχομένως δε γνωρίζουν καλά καλά τα αλβανικά), για το "τί τους περιμένει" λόγω της ανόητης φωτογραφίας που κυκλοφόρησε από το στρατόπεδο που είχαν παρουσιαστεί.
Σαφώς και καταδικάζω την πράξη τους. Όμως, σκέφτομαι το τί θα κερδίσουμε και το τί θα χάσουμε αν -μέσα στη μυωπία μας- τους τιμωρήσουμε "παραδειγματικά" (καταλαβαίνουμε όλοι το τί θα πει “παραδειγματικά” στο στράτευμα). Θα τους κάνουμε περισσότερο Έλληνες; Θα τους κάνουμε φίλους της Ελλάδας; Ή μήπως θα τους κάνουμε θανάσιμους εχθρούς μας;

Κλείνω με μία ιστορία που είχα διαβάσει για την περίφημη "υπόθεση των κομμουνιστών αεροπόρων" γύρω στο 1951 ή το 1952 (“πέτρινα” χρόνια της πρόσφατης ιστορίας μας). Τί είχε γίνει. Σε μία αίθουσα διδασκαλίας στη Σχολή Ικάρων, κάποιος είχε γράψει τα αρχικά "ΚΚΕ". Και τί δεν έγινε! Χαμός! Το ζήτημα απασχόλησε τον Τύπο και την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων επί βδομάδες. Τελικά, μετά από ανακρίσεις (υποθέτω και μετά από πολύ ξύλο) βρέθηκαν οι "ένοχοι"!!! Έδιωξαν 5-6 από τη σχολή ικάρων και το έθνος συνέχισε την μεγαλειώδη πορεία του προς την εθνικοφροσύνη.
Κάποια στιγμή, στη δεκαετία του 1990 διάβαζα τη συνέντευξη ενός απ' αυτούς που είχαν διώξει και που του είχαν διαλύσει τη ζωή (αυτού και όλης της οικογένειάς του). Ήταν πλέον στέλεχος του ΚΚΕ. Τί έλεγε ο “κομμουνιστής”; “Είχαμε κάνει μία παιδική ανοησία. Εγώ δεν ήμουν κομμουνιστής. Ούτε και κάποιος από την οικογένειά μου. Όμως, μετά έγινα! Αφού με αντιμετώπιζαν όλοι ως κομμουνιστή, δεν είχα άλλη επιλογή από το να γίνω. Ήταν κάτι σαν “ιστορική ανάγκη” να γίνω, για να μπορέσω να επιβιώσω”.

Η ανοησία δέρνει την κοινωνία μας δεκαετίες τώρα. Για να μην πω αιώνες. Εύχομαι τα παιδιά αυτά να έχουν μία ελαφρά ποινή που θα τους δείξει ότι έκαναν λάθος και ότι η ελληνική πολιτεία -η οποία τους εμπιστεύθηκε και τους τίμησε με την ιθαγένεια- προσπαθεί να τους συνετίσει, αλλά τελικά τους συγχωρεί και είναι έτοιμη να τους αποδεχθεί στις τάξεις της, αφού εδώ ανήκουν. Με τη βία δεν πετυχαίνεις τίποτα, παρά αυξάνεις τους εχθρούς σου.

Γιάννης Σιάτρας


Εγγραφή RSS για αυτά τα σχόλια Σχόλια (0)

συνολικά: | προβολή:

Σχολιάστε το άρθρο comment

Παρακαλώ εισάγετε τον κωδικό που βλέπετε στην εικόνα:

Eshop
  • email Αποστολή άρθρου
  • print Εμφάνιση εκτύπωσης
  • Plain text Προβολή ώς Plain Text