Ευχαρίστως να πουλούσαμε μερικά από τα νησιά μας!

Κατά τις τελευταίες μέρες, τα ελληνικά ΜΜΕ, έδωσαν μεγάλη έκταση -και συχνά με απρεπή τρόπο- στο θέμα που, μάλλον από κάποιο αστείο ή κάποιο συμβολισμό, ανέκυψε, σχετικά με την πώληση ελληνικών νησιών. Το θέμα απασχόλησε τα παράθυρα της τηλεόρασης, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και βεβαίως τα blogs του ίντερνετ. Φωνές ακραίες έως και φαιδρές μας καλούν να "απαντήσουμε στην προσβολή", να "υπερασπισθούμε τα πάτρια εδάφη" και να προτάξουμε τα "στήθη" στον επαπειλούμενο εισβολέα!

Δε νομίζω ότι θα πρέπει να ασχοληθούμε με αυτή την παράμετρο του ζητήματος. Άλλωστε, στην ουσία δεν υπάρχει ζήτημα, αφού υποθέτω ότι πρόκειται για κάποιον "βερμπαλισμό" πιθανότατα κάποιων "ιδιότυπων" γερμανικών ΜΜΕ, για το οποίο δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς.

Όμως, νομίζω ότι, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο (αλλά γιατί όχι και σε πρακτικό;) θα ήταν χρήσιμο να δούμε αυτή τη "γερμανική πρόταση" πιο σοβαρά.
Αλήθεια, γιατί να μην πουλήσουμε μερικά από τα νησιά μας σε Γερμανούς, σε Γάλλους, σε Ρώσους ή σε όποιον άλλον θα ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο;

Είχα αναφέρει την "υπόθεση" αυτή, σε ανύποπτο χρόνο, πριν από μερικούς μήνες, όταν αναφερόμουν στις λύσεις που θα έπρεπε να βρει η χώρα για να αντιμετωπίσει τα οικονομικά της προβλήματα.
Επίσης, θα θυμάστε ότι, παλαιότερα, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε ασχοληθεί με το ζήτημα, χωρίς -απ' όσο θυμάμαι- να υπάρξουν κάποια αποτελέσματα.

Νομίζω όμως ότι υπάρχει ουσία στο θέμα και ότι θα ήταν σκόπιμο να απασχολήσει την Κυβέρνηση. Αφού βέβαια ξεπερασθούν οι ακατανόητες προκαταλήψεις και ιδεοληψίες μεγάλου τμήματος του πληθυσμού.

Η Ελλάδα έχει περισσότερα από 3.500 νησιά. Από αυτά κατοικούνται λιγότερα από 200. Και από αυτά, μόλις τα 78 έχουν περισσότερους από 100 μόνιμους κατοίκους. Εάν εξαιρέσουμε τις μικρές βραχονησίδες (που αποτελούν και την πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των νησιών), παραμένει ένας μεγάλος αριθμός ακατοίκητων νησιών, τα οποία ενδεχόμενα θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν.

Κατ' αρχάς, θα πρέπει να αποσαφηνισθεί ένα βασικό ζήτημα: είναι άλλο πράγμα η "ιδιοκτησία" και τα εμπράγματα δικαιώματα που αυτή επιφέρει στον "κύριο" και άλλο πράγμα η "εθνική κυριαρχία" και τα κυριαρχικά δικαιώματα του Κράτους επί της ιδιοκτησίας. Εάν ένας γερμανός υπήκοος αγοράσει ένα οικόπεδο σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος (και υπάρχουν χιλιάδες που το έχουν κάνει), δεν παύει το οικόπεδο αυτό να αποτελεί τμήμα του εθνικού μας εδάφους. Το ίδιο και με ένα νησί. Εάν κάποιος αλλοδαπός αγοράσει ένα νησί στο Ιόνιο ή στο Αιγαίο, το νησί θα εξακολουθεί να αποτελεί τμήμα της ελληνικής επικράτειας με όλα τις έννομες σχέσεις που αυτό συνεπάγεται.

Όμως, θα υπάρξουν και πολλές θετικότατες οικονομικές συνέπειες και σχέσεις. Κατ' αρχάς, η πλειοψηφία των ακατοίκητων νησιών ανήκουν στο ελληνικό Δημόσιο και συνεπώς, το τίμημα της πώλησης θα το εισπράξει το δημόσιο. Ας δούμε όμως και τη συνέχεια. Ο αγοραστής, κάτι θα θελήσει να κτίσει. Προφανώς θα χρησιμοποιήσει έλληνες εργάτες. Θα αγοράσει (ως επί το πλείστον) ελληνικά υλικά. Στη συνέχεια, για τη συντήρηση (κηπουρούς, προσωπικό, φύλαξη) θα χρησιμοποιεί (ως επί το πλείστον) έλληνες εργαζόμενους. Ο αγοραστής θα δαπανά μεγάλο μέρος του χρόνου του στην ιδιοκτησία του. Άρα, κάθε χρόνο θα πραγματοποιεί δαπάνες στην Ελλάδα. Και θα αφήνει εισόδημα στα γειτονικά (κατοικημένα) νησιά. Και τελικά, για όσους φοβούνται μήπως χαθεί η "κυριαρχία", μπορούμε να τους διαβεβαιώσουμε ότι ο γερμανός αγοραστής, δε θα μπορούσε ποτέ να "πακετάρει" το νησί του και να το πάρει μαζί του στη Γερμανία!
Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Σκορπιού, του Αριστοτέλη Ωνάση και τις ωφέλειες που τελικά προκάλεσε στο Νυδρί της Λευκάδας, ακριβώς επειδή γειτνίαζε με το νησί το έλληνα πολυεκατομμυριούχου.

Να δούμε όμως και μία άλλη διάσταση. Φαντάζεστε πόσα λιγότερα προβλήματα θα είχαμε και πόσες μικρότερες δαπάνες θα είχε η χώρα, εάν κάποτε είχε πουλήσει, ή μισθώσει μακροχρόνια (έστω για 99 χρόνια) τα Ίμια σε έναν γερμανό μεγαλοβιομήχανο;
Τί θα σήμαινε αυτό; Ότι ο γερμανός μεγαλοβιομήχανος (ο οποίος κατά τεκμήριο έχει καλές σχέσεις με τη δική του Κυβέρνηση) θα είχε αγοράσει από το ελληνικό Δημόσιο (ή από όποιον άλλον έλληνα ανήκουν τα Ίμια) το νησί, αναγνωρίζοντας έτσι την ελληνική εθνική κυριαρχία. Θα τολμούσε ποτέ κανένας τούρκος να αμφισβητήσει την κατάσταση αυτή και να πάει να τοποθετήσει επ' αυτού την τουρκική σημαία;
Και βεβαίως, δε θα πρέπει να παραβλέπουμε τις θετικές επιδράσεις που θα είχε κάτι τέτοιο για την τοπική οικονομία της ακριτικής Καλύμνου.
Και αλήθεια, αντί να στέλνουμε φρεγάτες και στρατιωτικά αποσπάσματα γύρω από το Αγαθονήσι, μήπως θα έπρεπε να αναζητήσουμε έναν γερμανό αγοραστή; Και μάλιστα, θα μπορούσαμε να πουλούσαμε κάποιο νησί σε εντελώς συμβολική τιμή!

Μήπως αντί να φανατιζόμαστε και να ξεσηκωνόμαστε "ως άλλοι Λεωνίδες που καλούμαστε να φυλάξουμε Θερμοπύλες" να δούμε την κατάσταση περισσότερο σοβαρά, σύγχρονα και ρεαλιστικά; Και να ζητήσουμε εμείς οι ίδιοι από την Κυβέρνησή μας να μελετήσει και να δραστηριοποιηθεί επί του ζητήματος; Και εάν κάποιοι γερμανοί πραγματικά θέλουν να αγοράσουν ένα ελληνικό νησί, αντί να τους υβρίζουμε, να σπεύσουμε να τους υποδεχθούμε!

Ο ήλιος, η θάλασσα, τα 3.500 νησιά μας και ο πολιτισμός μας, είναι το καλύτερο προϊόν που παράγουμε (ή καλύτερα, που μας "έλαχε" άκοπα). Και τελικά, το μόνο που μας απομένει μετά την απαξίωση της βιομηχανίας μας και -σταδιακά- και μεγάλου μέρους του τομέα των υπηρεσιών. Τουλάχιστον, ας το διαχειρισθούμε έξυπνα.