Η Γαλλία δεν επέλεξε ρήξη με την Ε.Ε – Φαβορί για την προεδρία ο Μακρόν

Από τον Κώστα Ράπτη.   O Emmanuel Macron επιβεβαιώθηκε ότι θα αναμετρηθεί στον δεύτερο γύρο με την Marine Le Pen – άρα και ότι θα είναι αυτός που θα κατακτήσει την εξουσία, επωφελούμενος της αναμενόμενης "δημοκρατικής αντισυσπείρωσης” των ψηφοφόρων απέναντι στην υποψήφια της ακροδεξιάς.

Πρόκειται για εξέλιξη με στοιχεία υπέρβασης – αλλά και συνέχειας. Όχι τόσο διότι ο πιθανότερος αυριανός ένοικος των Ηλυσίων έχει θητεύσει ως αναπληρωτής γενικός γραμματέας της προεδρίας την περίοδο 2012-2014 και υπουργός Οικονομίας την περίοδο 2014-2016.

Αλλά, κυρίως, διότι, εκ των 11 υποψηφίων του πρώτου γύρου, αποτελεί τον περισσότερο αφοσιωμένο στην "ευρωπαϊκή ταυτότητα” της Γαλλίας, στην οποία δείχνει να ομνύει εντέλει και η γαλλική κοινή γνώμη.

Με τον Macron η διαρκής υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας και της πολιτικής επιρροής της Γαλλίας έναντι της Γερμανίας θα επιχειρηθεί να αντιμετωπισθεί με εντατικοποίηση της γαλλικής "μεταρρυθμιστικής προσπάθειας” εντός του υπάρχοντος πλαισίου και όχι με ρήξεις. "Άλλη Ευρώπη” δεν προβλέπεται να υπάρξει.

Η αντίφαση ανάμεσα στην απόλυτη αφοσίωση προς την ευρωπαϊκή οικοδόμηση και την επιδίωξη μιας διαφορετικής πορείας εντός αυτής, με λιγότερη λιτότητα ή αναίρεση κοινωνικών κεκτημένων, έφερε στα όριά του το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τα στελέχη του οποίου προτίμησαν σαφώς την πρώτη, εγκαταλείποντας τον επίσημο κομματικό υποψήφιο Benoît Hamon.

Το κόμμα που έφερε στην εξουσία ο François Mitterand αντιμετωπίζει τώρα την θλιβερή προοπτική της "πασοκοποίησης”. Μπορεί κανείς να φανταστεί την ανασύνθεση του κεντροαριστερού χώρου σε ένα νέο, απαλλαγμένο από ιστορικές αναφορές, φιλελεύθερο μόρφωμα περί τον Macron, το οποίο θα ήταν πολύ ταιριαστό να ονομάζεται "Οι Δημοκρατικοί” - συμμετρικά προς τους "Ρεπουμπλικανούς”, όπως ονομάζεται πλέον η γαλλική κεντροδεξιά.

Ούτως ή άλλως, οι φετινές προεδρικές εκλογές καταγράφουν μια σειρά από πρωτιές στην ιστορία της Ε' Γαλλικής Δημοκρατίας. Πρώτη φορά ο εν ενεργεία πρόεδρος δεν βρίσκει την αντοχή να διεκδικήσει την επανεκλογή του. Πρώτη φορά αποκλείονται από τον δεύτερο γύρο οι υποψήφιοι των δύο παρατάξεων που κυβέρνησαν τη Γαλλία τις προηγούμενες δεκαετίες: της κεντροδεξιάς και των σοσιαλιστών. Πρώτη φορά, διεκδικεί την προεδρία η ακροδεξιά - όχι κατόπιν απρόβλεπτου "ατυχήματος”, λόγω καραμπόλας, όπως το 2002, αλλά ως προ πολλού προεξοφλημένη εξέλιξη.

Άλλωστε το Εθνικό Μέτωπο της Marine Le Pen δεν είναι το κόμμα του πατέρα της (αρνητή του Ολοκαυτώματος, βασανιστή της Αλγερίας, κ.ο.κ.), αλλά ένας σχηματισμός που επιδιώκει μεθοδικά τα τελευταία χρόνια την "αποδαιμονοποίησή” του. Η ειρωνεία της Ιστορίας θέλει την Le Pen να επικαλείται την βραδιά των εκλογών την κληρονομιά του De Gaulle, όταν έλκει την πολιτική της καταγωγή από εκείνη τη Γαλλία (του δοσιλογισμού κ.ο.κ.), την οποία ο στρατηγός νίκησε και απώθησε.

Η επιτυχία της, πάντως, θα πρέπει να σχετικοποιηθεί: το Εθνικό Μέτωπο καταγράφηκε ως πρώτη δύναμη ήδη από τις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2014 – όμως τα ποσοστά της Le Pen εμφανίζονται ροκανισμένα σε σχέση με τις δημοσκοπικές της επιδόσεις στην αρχή της προεκλογικής εκστρατείας.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι σε θέση να βρει προσβάσεις στο εκλογικό σώμα και συμμαχίες τέτοιες, ώστε να κατακτήσει την προεδρία.

Κυρίως για τον Macron αρχίζουν ήδη να προβάλλουν οι προκλήσεις της επόμενης μέρας. Η πιο άμεση αφορά το παράδοξο της ανυπαρξίας πραγματικού κομματικού μηχανισμού πίσω από την υποψηφιότητά του. Η στιγμή ανασύνθεσης που περνά το πολιτικό σύστημα σημαίνει ότι οι κοινοβουλευτικές εκλογές του Ιουνίου αποκτούν χαρακτήρα "τρίτου γύρου” των προεδρικών εκλογών – με τους Ρεπουμπλικανούς και τους Σοσιαλιστές να δίνουν μάχη ώστε να επιτύχουν "συγκατοίκηση” με τον νέο πρόεδρο, ο οποίος με τη σειρά του επείγεται να διαμορφώσει τη δική του εκλογική λίστα, ει δυνατόν χωρίς πολλά βαρίδια από το παλιό σκηνικό.

Η μεγαλύτερη πρόκληση, βέβαια, αφορά, σε επόμενο χρόνο, την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που επαγγέλλεται ο Macron, σε μία κοινωνία που έχει προβάλει πολλές αντιστάσεις. Το ό,τι το σύνολο των mainstream δυνάμεων ακουμπά πλέον πάνω του, δίχως εναλλακτική. Η επιτυχία, ό,τι και αν σημαίνει ο όρος, είναι ανάγκη επιτακτική.

Πηγή: capital.gr

22