Επισημάνσεις

Οι “αντεστραμμένες” καμπύλες αποδόσεων, δεν προκαλούν υφέσεις. Αυτό που κάνουν, προειδοποιούν και προβλέπουν ότι, αν η νομισματική πολιτική της κεντρικής τράπεζας παραμείνει “σφικτή”, είναι πιθανό να υπάρξει μία χρηματοοικονομική κρίση και -συνακόλουθα- ύφεση. Και οι εξελίξεις δείχνουν ότι, ο αμερικανός κεντρικός τραπεζίτης, αντελήφθη το “μήνυμα” και ήδη προχωρά σε σταδιακή διόρθωση της νομισματικής πολιτικής.

Ο πληθωρισμός, ως έννοια στις οικονομίες των αναπτυγμένων κρατών, αν δεν είναι ήδη νεκρός, τουλάχιστον βρίσκεται σε κώμα. Οι πανίσχυρες δυνάμεις που προκαλούν τον αποπληθωρισμό (οι διαταραχές στην λειτουργία των οικονομιών, το χρέος και τα επιδεινούμενα δημογραφικά στοιχεία) επιδρούν πτωτικά στον πληθωρισμό και προκαλούν σύγχυση στις προσπάθειες των κεντρικών τραπεζών να πετύχουν την αύξησή του κοντά στα επίπεδα - στόχους. Οι κεντρικές τράπεζες συνεχίζουν να προσφεύγουν στη χρήση “αντισυμβατικών” μέτρων, τα οποία αφ’ ενός μεν δεν επιλύουν το πρόβλημα και αφετέρου, συσσωρεύουν προβλήματα για το μέλλον.

Πριν από την έλευση του έτους 2000, είχε αναπτυχθεί μία παγκόσμια ανησυχία για το ψηφιακό “πρόβλημα του 2000”, δηλαδή της αδυναμίας -λόγω κακής ρύθμισης και πρόβλεψης- πολλών ηλεκτρονικών υπολογιστών να γυρίσουν -τη στιγμή της αλλαγής του χρόνου και του αιώνα- το “εσωτερικό ρολόι” τους, στο έτος 2000 και όχι στο έτος 1900! Το “πρόβλημα” αυτό, απασχόλησε την ανθρωπότητα για πολλά χρόνια πριν φθάσει το 2000. Δημιουργήθηκαν ομάδες ελέγχου και εργασίας, ξοδεύτηκαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια στον ανασχεδιασμό συστημάτων και υπήρξε μία άνευ προηγουμένου αναστάτωση. Τελικά, ήρθε το έτος 2000, χωρίς να έρθει το τέλος του κόσμου, όπως πολλοί “αναλυτές” προμήνυαν. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το Brexit. Αναλύσεις επί αναλύσεων για το πόσο επιβλαβές θα είναι για τη διεθνή οικονομία και το πόση ζημιά θα κάνει στις αγορές. Υπερβολικοί φόβοι, ανθρώπων που σκέφτονται γραμμικά, χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν ότι η Βρετανία δεν είναι πια “μεγάλη”, τα κράτη και οι οργανισμοί προετοιμάζονται επί μακρόν για ενδεχόμενες επιδράσεις και ότι η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να συνεχίζεται. Ενώ βεβαίως, ουδείς είναι ακόμη βέβαιος ότι τελικά θα υπάρξει Brexit.

Η Τουρκία, υλοποιώντας τη στρατηγική της σταδιακής κλιμάκωσης που εφαρμόζει εδώ και χρόνια, ξετυλίγει ένα καλοδουλεμένο σχέδιο εκβιασμού που στοχεύει στη διαπλάτυνση των θαλασσίων περιοχών εκμετάλλευσής της, κάθε φορά προχωρά σε νέες κινήσεις που σταδιακά θα προκαλέσουν αδιέξοδα: η πρόθεση ανοίγματος της ζώνης της Αμμοχώστου και η δοκιμασία των αντιδράσεων της ελληνικής πλευράς καθώς κινείται προς την αμφισβήτηση της θαλάσσιας περιοχής του Καστελόριζου. Αναπόφευκτα, ο γεωπολιτικός κίνδυνος θα αναδεικνύεται όλο και μεγαλύτερος και θα συνιστά έναν σοβαρό ανασταλτικό παράγοντα στην προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων και στην οικονομική εξέλιξη της χώρας. Κατά τα φαινόμενα, στους επόμενους μήνες θα υπάρξει κάποια “κορύφωση” των εξελίξεων, που θα αναγκάσει την ελληνική πλευρά να συζητήσει “λύσεις”. Αναμφίβολα είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα της νέας Κυβέρνησης.

Το ζήτημα της ΔΕΗ, πολιτικοποιήθηκε και αυτό είναι λάθος. Η ΔΕΗ έχει προβλήματα ρευστότητας. Προς το παρόν, δεν έχει προβλήματα βιωσιμότητας και αυτά που έλεγε -άγνωστο για ποιό λόγο- ο υπουργός Χατζηδάκης, είναι υπερβολές. Τα προβλήματα της ΔΕΗ ξεκίνησαν το 2003, όταν αποφασίστηκε η λειτουργία του Συστήματος Εμπορίας Δικαιωμάτων Εκπομπών της ΕΕ. Στα επόμενα χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις, συνέχιζαν να προκρίνουν το λιγνίτη ως βασικό μέσο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η Πτολεμαΐδα V, αποφασίστηκε το 2009, σχεδιάστηκε στην περίοδο 2012-2013 και άρχισε να κατασκευάζεται το 2015. Την ίδια χρονιά, κατ’ απαίτηση των δανειστών, τέθηκαν ως μνημονιακοί όροι, η μείωση του μεγέθους της εταιρίας και η λειτουργία των ΝΟΜΕ. Συγκυριακά, από το 2017, άρχισε να αυξάνεται η χρηματιστηριακή τιμή των ρύπων (εδώ). Τελικά, η οικονομική ασφυξία της ΔΕΗ που, με την ανοχή της προηγούμενης κυβέρνησης λειτούργησε και ως μέσο άσκησης κοινωνικής πολιτικής, ήταν ένα “ατύχημα που όλοι περιμέναμε να συμβεί”. Όμως, η ΔΕΗ δεν είναι σε κατάσταση πτώχευσης. Αν αφεθεί να λειτουργήσει κανονικά και να κάνει το σχεδιασμό της, μπορεί να ανακάμψει γρήγορα. Και είναι άδικο -και επιζήμιο για το δημόσιο- να τεμαχιστεί και να πουληθεί.

Επιστροφή στα περιεχόμενα

Δείτε τους συνδέσμους για παλαιότερα τεύχη εδώ.