Τα σενάρια της αναδιάρθρωσης επιμένουν και εξωθούν στη λήψη αποφάσεων

Η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους, έχει πλέον πάψει να αποτελεί θέμα “ταμπού” και διεξάγεται ανοικτά, παντού και σε βάθος. Καθώς όλοι πλέον θεωρούν ότι κάποιου είδους αναδιάρθρωση είναι επιβεβλημένη, το ζήτημα που απασχολεί είναι το προς το πότε αυτή θα συμβεί, εάν θα περιλαμβάνει «κούρεμα» ή ποιοί πιθανοί συνδυασμοί μεταξύ “κουρέματος” και “επιμήκυνσης” είναι δυνατό να συμφωνηθούν.
Η δε επιμονή του κ. Παπακωνσταντίνου στην άποψη ότι δεν θα χρειαστεί η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αφού η χώρα θα επιστρέψει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης μέσα στο β' εξάμηνο του 2011 (όπως τόνισε στην ομιλία του, στο συνέδριο Asset Μanagement και Private Banking), θα μπορούσε να εκληφθεί μόνον ως “γλαφυρή παραφωνία”, ή ως ένα “αναγκαίο πολιτικό ψέμα”.

Η εμπειρία έχει αποδείξει ότι όταν ένα ζήτημα φθάσει να συζητείται τόσο ανοικτά, ακόμη και από αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, τότε, η όποια εξέλιξη θα πρέπει να αναμένεται σύντομα.

Τα όσα συμβαίνουν σήμερα με τις συζητήσεις για την αναδιάρθρωση δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι το αρνητικό. Και ούτε αποσταθεροποιούν την οικονομία, όπως πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες, ή τραπεζικά στελέχη αναφέρουν.
Αυτό που αποσταθεροποιεί και νεκρώνει την οικονομία είναι η κατάσταση της μίζερης και καταθλιπτικής αναμονής που επί μήνες έχει επικρατήσει στο περιβάλλον, παρακολουθώντας το ένα μετά το άλλο από τα “μέτρα” να αποτυγχάνουν.

Μία δήλωση αδυναμίας εξυπηρέτησης του χρέους από έναν οφειλέτη, είναι αρνητική, όταν αυτή γίνεται ξαφνικά και όταν κανένας δεν έχει προετοιμασθεί γι’ αυτή. Όταν η δήλωση αυτή γίνεται όταν όλοι έχουν αντιληφθεί και πεισθεί ότι η κατάσταση “δε σώζεται”, τότε, μία τέτοια δήλωση αυτή μπορεί να λειτουργήσει ακόμη και λυτρωτικά, αφού αποσαφηνίζει την κατάσταση και ξεκαθαρίζει τα μεγέθη.

Η εμπλοκή στις συζητήσεις περί της “ελληνικής αναδιάρθρωσης” ακόμη και της γερμανικής κυβέρνησης, αποτελεί -κατά την άποψή μας- μία σημαντική, αλλά και θετική εξέλιξη, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Το να “συρθεί” η Ελλάδα στη λύση της αναδιάρθρωσης, μετά από παραινέσεις των εταίρων της και με δεδομένο ότι στη μέχρι σήμερα προσπάθεια διάσωσης έχουν εμπλακεί και αυτοί, σημαίνει ότι θα υπάρξει μία “ευρωπαϊκά σχεδιασμένη λύση”, η οποία θα προβλέπει και τους τρόπους χρηματοδότησης της χώρας κατά το διάστημα που θα εξακολουθήσει να βρίσκεται εκτός των αγορών.
Με άλλα λόγια, η πλέον πιθανή εξέλιξη είναι να υπάρξει μία πρόωρη εφαρμογή των όσων συμφωνήθηκαν, στις 24 και στις 25 Μαρτίου, για τη λειτουργία του μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης.

Με άλλα λόγια, αντί η χώρα να αναγκασθεί να προχωρήσει το 2013 σε “φιλικές διαπραγματεύσεις” με τους πιστωτές της, πιθανότητα αυτό θα το κάνει από φέτος. Αλλά θα έχει τη δυνατότητα χρηματοδότησης των αναγκών της, από κεφάλαια που θα προέλθουν από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Τα οφέλη από την εξέλιξη αυτή θα είναι ότι, αφενός μεν θα μπορεί να αναδιαρθρώσει μεγαλύτερη ποσότητα “μη εγγυημένου” χρέους (δηλαδή παλαιό χρέος που οφείλει σε τρίτους) και αφετέρου, θα ξεδιαλύνει την ατμόσφαιρα αβεβαιότητας που σήμερα επικρατεί και θα “ξεκαθαρίσει” τα οικονομικά της, μειώνοντας αισθητά την ετήσια δαπάνη των τόκων.

Η Κυβέρνηση θα πρέπει να αφήσει τις μάταιες διαψεύσεις που την εκθέτουν και να επικεντρωθεί σε ορισμένα κρίσιμα σημεία:
α) Να επικοινωνήσει το ζήτημα και τις συνέπειές του στο λαό, ώστε να πείσει ότι από μία τέτοια εξέλιξη δε κινδυνεύουν ούτε οι καταθέσεις του, αλλά ούτε και η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Όσο αργεί να το κάνει αυτό, τότε η συνεχιζόμενη μείωση της αξιοπιστίας της, θα της αφαιρέσει τη δυνατότητα να χειριστεί αποτελεσματικά την ανάγκη διατήρησης της ψυχραιμίας.
β) Να πείσει τον ελληνικό λαό ότι, παρά την ενδεχόμενη αναδιάρθρωση, η χώρα στο εξής θα εξακολουθήσει να βρίσκεται σε ένα μονόδρομο μειωμένων κρατικών δαπανών και μικρότερου δημόσιου τομέα.
γ) Να προχωρήσει με αποφασιστικότητα και γνωρίζοντας ότι δεν έχει πιθανότητα επανεκλογής της, προς την κατεύθυνση των μεταρρυθμιστικών αλλαγών και δραστικής μείωσης του δημόσιου τομέα.

Παράλληλα, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όποιο απόθεμα διαπραγμάτευσης της απέμεινε -και καθώς η χώρα είναι “μεγαλο-οφειλέτης”, της έχουν απομείνει πολλά αποθέματα- έτσι ώστε να διασφαλίσει καλύτερες διαδικασίες και όρους αναδιάρθρωσης, αλλά και μία περισσότερο ξεκάθαρη “επόμενη μέρα” για τη χώρα και την οικονομία της. Άλλωστε, όλοι σήμερα αναγνωρίζουν ότι, η χώρα έχει μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη σημερινή της εξέλιξη, αλλά σε καμία περίπτωση και το σύνολο της ευθύνης.