Αρχική | Άποψη | Άποψη (Γιάννης Σιάτρας) | Τράπεζες 2007 – 2015: Απώλειες δεκάδων δισεκατομμυρίων για δημόσιο, οικονομία και επενδυτές

Τράπεζες 2007 – 2015: Απώλειες δεκάδων δισεκατομμυρίων για δημόσιο, οικονομία και επενδυτές

Μέγεθος γραμμάτων: Decrease font Enlarge font
Τράπεζες 2007 – 2015: Απώλειες δεκάδων δισεκατομμυρίων  για δημόσιο, οικονομία και επενδυτές

Η εμπειρία από την παρακολούθηση της περιπέτειας διαχείρισης του δημοσίου χρέους όλα αυτά τα χρόνια μας δείχνει ότι, τα μεγάλα μεγέθη που το επηρεάζουν και που προσδιορίζουν την τάση και την εξέλιξή του δεν είναι αυτά που προκύπτουν από καθημερινές πολιτικές περικοπών και λιτότητας, αλλά αυτά που προκύπτουν από τις αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές και σε σημεία καμπής μίας χρηματοοικονομικής κρίσης.

Στην πορεία εξέλιξης της ελληνικής οικονομικής κρίσης, τέτοιες “κρίσιμες” στιγμές ήταν η απόφαση για την ένταξη στο “μηχανισμό στήριξης” τον Μάιο του 2010, η απόφαση της ΕΚΤ να αγοράζει ελληνικά ομόλογα από τις ευρωπαϊκές τράπεζες για να προλάβει τυχόν ζημιές τους από τα ομόλογα αυτά και οι καταστροφικές συμφωνίες μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και των “θεσμών” σχετικά με το “κούρεμα” των ομολόγων (PSI) στις αρχές του 2012.

Εξαιρετικά άστοχοι και καταστροφικοί χειρισμοί, κατά τη διάρκεια των ετών αυτών, έγιναν στο ζήτημα των τραπεζών. Η καταστροφή ξεκίνησε από την απόφαση των ελληνικών τραπεζών (με εντολή τίνος;) να συμβάλλουν στη σωτηρία των ευρωπαϊκών τραπεζών, αγοράζοντας απ' αυτές τα τοξικά ελληνικά ομόλογα που είχαν στην κατοχή τους. Αγοράστηκαν ομόλογα αξίας υψηλότερης των 35 δισ. ευρώ. Μετά το διπλό “κούρεμά” τους (Μάρτιος και Δεκέμβριος 2012), τα ομόλογα αυτά, σε συνδυασμό με τα ομόλογα που ήδη προϋπήρχαν στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών, προκάλεσαν σ' αυτές ζημιές μεγαλύτερες των 40 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτό με τη σειρά του, είχε σαν αποτέλεσμα τη δραματική πτώση των μετοχών τους και την καταστροφή εκατοντάδων χιλιάδων μετόχων, την αδυναμία παροχής πιστώσεων προς την οικονομία (με έμμεση ζημιά την αύξηση της ανεργίας και την απώλεια φορολογικών και ασφαλιστικών πόρων) και την αναγκαστική ανακεφαλαιοποίησή τους, με κεφάλαια που ξεπέρασαν τα 30 δισ. ευρώ. Βέβαια, δε θα πρέπει να παραβλέπουμε την (και πάλι έμμεση) επίδραση της απώλειας της εμπιστοσύνης των καταθετών προς τα τραπεζικά ιδρύματα και την απόσυρση των καταθέσεων με τις καταστροφικές επιδράσεις που όλοι βιώσαμε.

Στα τέλη του 2007 και ενώ ο τραπεζικός δείκτης τιμών βρίσκονταν στο υψηλότερο σημείο όλων των εποχών, στο Χρηματιστήριο βρίσκονταν 15 τραπεζικές εταιρίες, με συνολική χρηματιστηριακή αξία 81,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν εξαιρέσουμε την (κυπριακή) Τράπεζα Κύπρου, οι 14 ελλαδικές τράπεζες είχαν συνολική κεφαλαιοποίηση 74,2 δισεκατομμύρια ευρώ.

Χθες, 5 Αυγούστου 2015, στο Χρηματιστήριο διαπραγματεύονταν οι μετοχές 7 τραπεζών. Η χρηματιστηριακή τους αξία είχε υποχωρήσει στα 6,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν εξαιρέσουμε την Τράπεζα Κύπρου, οι 6 εναπομείνασες ελλαδικές τράπεζες, είχαν χρηματιστηριακή αξία 4,9 δισεκατομμύρια.

Παράλληλα όμως, θα πρέπει να έχουμε υπ' όψη μας ότι, κατά το διάστημα από το β' εξάμηνο του 2007 έως και σήμερα, έχουν δαπανηθεί 48,2 δισεκατομμύρια ευρώ σε αυξήσεις του μετοχικού τους κεφαλαίου (στο ποσό αυτό συμπεριλαμβάνονται και αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου τραπεζών που σήμερα έχουν χρεοκοπήσει ή έχουν απορροφηθεί από άλλες υπάρχουσες τράπεζες). Από το ποσό αυτό, τουλάχιστον 32 δισεκατομμύρια ευρώ προήλθαν απ' ευθείας από το Δημόσιο, μέσω δανεισμού του. Παράλληλα, δαπανήθηκαν περισσότερα από 5 δισεκατομμύρια ευρώ, από το “πακέτο διάσωσης” του Γ. Αλογοσκούφη, στα τέλη του 2008.

Με άλλα λόγια, αν στο ποσό των 74,2 δισ. ευρώ της κεφαλαιοποίησης του Οκτωβρίου του 2007, προσθέσουμε τα 48,2 δισ. ευρώ των αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου και τα 5 δισ. ευρώ του “πακέτου Αλογοσκούφη” (έναντι αυτών εκδόθηκαν προνομιούχες μετοχές), προκύπτει ότι η αξία των ελληνικών τραπεζών θα έπρεπε να φθάνει στα 127,4 δισεκατομμύρια.


Και από όλο αυτό τον τεράστιο όγκο χρημάτων, τί απέμεινε; Απέμειναν τα 4,9 δισεκατομμύρια της σημερινής αξίας των τραπεζών, που για να διασωθούν θα χρειαστούν, σε πρώτη φάση, περισσότερα από 15 δισεκατομμύρια για να αποκατασταθούν οι κεφαλαιακοί τους δείκτες και στη συνέχεια, ένα ποσό της τάξεως των 25 έως 30 δισεκατομμυρίων για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των “κόκκινων” δανείων!

Ο Τραπεζικός Δείκτης, ο οποίος στις 31/12/1980 υπολογίστηκε στις 1.000 μονάδες και που τον Οκτώβριο του 2007 πέτυχε την υψηλότερη τιμή του στις 76.800 μονάδες, την Τετάρτη 5 Αυγούστου βρέθηκε στις 238,4 μονάδες, δηλαδή στο χαμηλότερο επίπεδο αυτών των 35 ετών (ενώ δε λαμβάνεται υπόψη ο πληθωρισμός αυτής της περιόδου), ή 99,7% κάτω από την υψηλότερη τιμή του 2007. Δηλαδή, μιλάμε για την απόλυτη καταστροφή!


Και ποιά ήταν (η άμεση) ζημιά του Δημοσίου από τα εγκληματικά (και ποινικά κολάσιμα) λάθη στη διαχείριση των ελληνικών τραπεζών; Ήταν ποσό τουλάχιστον 37 δισεκατομμυρίων ευρώ με το οποίο ενισχύθηκαν άμεσα οι τράπεζες στις αυξήσεις μετοχικού τους κεφαλαίου (συν το “πακέτο Αλογοσκούφη”), ποσό το οποίο καταλογίστηκε στο δημόσιο χρέος, δηλαδή φορτώθηκε στην πλάτη του ελληνικού λαού. Το ποσό αυτό, είναι περίπου όσο έχει εξοικονομηθεί από τις κάθε είδους περικοπές μισθών, συντάξεων και λειτουργικών δαπανών του δημοσίου, στα 5,5 χρόνια των μνημονίων.

Στις έμμεσες απώλειες, θα πρέπει να υπολογίσουμε τους φόρους που δεν πλήρωσαν οι τράπεζες λόγω των ζημιών τους, αυτούς που δε θα πληρώσουν στα επόμενα χρόνια λόγω της αναβολής πληρωμής φόρων που θεσπίστηκε, τις εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που χάθηκαν και τις χιλιάδες επιχειρήσεις που έκλεισαν, με ότι οικονομικό αποτέλεσμα για το Κράτος σημαίνει αυτό, αλλά και τα δεκάδες δισεκατομμύρια που θα απαιτηθούν για την ανόρθωση του τραπεζικού συστήματος στο προσεχές μέλλον.

Η αποτελεσματική διαχείριση των ελλειμμάτων και του χρέους δε γίνεται αυξάνοντας τον ΦΠΑ στα σουβλάκια στο 23% ή περικόπτοντας κοινωνικές δαπάνες που απευθύνονται σε ιδιαίτερα ευπαθείς τάξεις. Η αποτελεσματική διαχείριση απαιτεί διαχειριστές που γνωρίζουν το πρόβλημα των αριθμών και της δυναμικής τους, που μπορούν να δουν λίγο πιο μακριά και που έχουν τη δύναμη να αντιστέκονται και να πείθουν. Δυστυχώς, το πολιτικό μας σύστημα δε διέθετε τέτοιους ανθρώπους σ' αυτά τα κρίσιμα χρόνια. Και αυτό ήταν κατάρα για τον τόπο. Κατάρα που θα την πληρώνουμε επί πολλές δεκαετίες.

 


Εγγραφή RSS για αυτά τα σχόλια Σχόλια (0)

συνολικά: | προβολή:

Σχολιάστε το άρθρο comment

Παρακαλώ εισάγετε τον κωδικό που βλέπετε στην εικόνα:

Eshop
  • email Αποστολή άρθρου
  • print Εμφάνιση εκτύπωσης
  • Plain text Προβολή ώς Plain Text