Αρχική | Ειδήσεις | Σκέψεις | Ως πότε θα κυνηγάει την Ελλάδα το "φάντασμα του 1922";

Ως πότε θα κυνηγάει την Ελλάδα το "φάντασμα του 1922";

Μέγεθος γραμμάτων: Decrease font Enlarge font
Ως πότε θα κυνηγάει την Ελλάδα το "φάντασμα του 1922";

Τα κράτη που ασκούν σοβαρή εθνική πολιτική, υπολογίζουν πάντα και επενδύουν στην παράμετρο του χρόνου. Ξέρουν ότι ο χρόνος και οι γενιές που περνούν, δουλεύουν πάντα υπέρ της παγίωσης των αρχικά αμφισβητούμενων καταστάσεων.

Διαβάζοντας την ιστορία της ευρύτερης περιοχής μας, διαπιστώνουμε ότι μάστορες σε τέτοια ζητήματα ήταν οι οθωμανοί. Κατά την επέκτασή τους στη βυζαντινή Αυτοκρατορία, οι οθωμανοί, μόλις κατακτούσαν μία περιοχή, την εποίκιζαν με μουσουλμάνους. Ήξεραν ότι με το πέρασμα του χρόνου και με τη βοήθεια της φορολογικής πολιτικής (που προέβλεπε βαρύτερη φορολογία για τους μη μουσουλμάνους), οι έποικοι θα "ρίζωναν" στον τόπο και σιγά σιγά θα εκτόπιζαν και θα αφομοίωναν τους χριστιανικούς πληθυσμούς. Και αυτό γινόταν. Μέχρι που έφθασαν έξω από τα τείχη της Πόλης.
Το ίδιο εφάρμοσαν και στην Κύπρο από το 1974 και μετά. Εποίκισαν το νησί με πληθυσμούς από την Ανατολία, αυτοί γεννοβολούσαν με πιο γρήγορο ρυθμό από τους ελληνοκύπριους και τους τουρκοκύπριους, αλλοιώθηκε ο πληθυσμός, πέρασαν οι γενιές (σήμερα μία γυκαίκα που γεννήθηκε το 1974 στην κατεχόμενη Κύπρο μπορεί να έχει και εγγόνια - άρα μιλάμε για τρίτη γενιά) και άντε να τους διώξεις, με οποιαδήποτε λύση και αν ποτέ βρεθεί στο Κυπριακό.
Στο Αιγαίο, έθεσαν ξαφνικά το 1973 ζήτημα "υφαλοκρηπίδας", το οποίο ενώ αρχικά αρνούμασταν ακόμη και να αποδεχτούμε την ύπαρξή του (τα θυμάστε που τα λέγαμε αυτά στη δεκαετία του 1980; ), σήμερα παρακαλούμε για να το συζητήσουμε. Σήμερα μιλούν ανοιχτά για γκρίζα νησιά, για γκρίζες ζώνες και για διεκδικήσεις ακόμη και στα Κύθηρα και τη Γαύδο. Και όσοι έχουν ασχοληθεί με την ιστορία της περιοχής, ξέρουν ότι κάποια στιγμή -σε μία κρίση- και αυτά θα μπουν σε ένα τραπέζι συζητήσεων.

Στα Σκόπια, συμφωνήσαμε στην ύπαρξη αυτού του μορφώματος. Τους αφήσαμε να ονομάζονται Μακεδονία. Τους ενισχύσαμε οικονομικά. Και τους προστατεύαμε για να λειτουργούν δήθεν ως "μαξιλάρι" στην επέκταση των αλβανών (φοβηθήκαμε τους αλβανούς με άλλα λόγια). Και σήμερα, όπου και αν ψάξεις, όπου και αν ρωτήσεις, ως Μακεδονία, εννοούν το κρατίδιο. Και αυτό δεν αλλάζει. Εκτός εάν εξαφανιστεί το κρατίδιο, που στο μεταξύ έχει γίνει κράτος και θα γίνει και μέλος των ευρωατλαντικών οργανισμών.
Θα πρέπει να καταβάλουμε έναν τεράστιο αγώνα για να περισώσουμε έστω ένα κομμάτι από το όνομα Μακεδονία, ώστε αυτό στο μέλλον να συνδέεται με την Ελλάδα και κυρίως για να περισώσουμε την πολιτιστική κληρονομιά. Αγώνα δεκαετιών και πολυμέτωπο. Θα μπορέσουμε να τον κερδίσουμε -μόνο και μόνο επειδή η πολιτιστική κληρονομιά του Αλεξάνδρου είναι τεράστια. Αλλά ο αγώνας θα είναι μεγάλος, πολυετής και με τεράστιο κόστος.

Η φοβισμένη Ελλάδα του 1922 (να πώς συνδέεται η ιστορία με το παρόν) λόγω της βαρύτατης ήττας και της καταστροφής που ακολούθησε, απεμπόλησε κάθε αλυτρωτικό δικαίωμα και βλέψη. Αυτό ήταν λάθος. Μετά τη μικρασιατική ήττα, δεν προέβαλε δικαιώματα ποτέ πια. Και έτσι παρέμενε θεατής στο σταδιακό γκρέμισμα του ελληνικού κόσμου σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου και στον Εύξεινο Πόντο, καθ' όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Το 1992, σε μία στιγμή που άλλαζαν οι χάρτες της περιοχής, δεν τόλμησε να διεκδικήσει κομμάτι της περιοχής, που άλλωστε δικαιούνταν. Δεν τόλμησε, μπας και την πουν "επιθετική" ή "φιλοπόλεμη". Μα, αυτά ξεχνιούνται γρήγορα. Βέβαια και η οικονομική κατάσταση δεν το επέτρεπε, αλλά και αυτά ξεπερνιούνται γρήγορα. Και δεν προστάτευσε τα δικαιώματά της. Το casus belli ξέρει μόνον να το αποδέχεται σαν απειλή της Τουρκίας προς αυτή και δεν τολμά να το εκστομίσει προς άλλους. Το ζήτημα της "Μακεδονίας" θα είχε τελειώσει με έναν άμεσο τρόπο, αν γενιές και γενιές καλοπερασάκηδων πολιτικών δεν είχαν μεγαλώσει και γαλουχηθεί με το "σύμπλεγμα του 1922" και είχαν απειλήσει ακόμη και με πόλεμο για να το επιβάλουν. (Πόλεμο; Ποιά ελληνίδα μάνα θα έστελνε τον κανακάρη της στο μέτωπο; Καλά περνούσε στη Μύκονο το "παιδί").

Όμως, επιμένω και ας γίνομαι κουραστικός. Για να μπορείς να έχεις τα "απ' αυτά" και να ορθώνεις το ανάστημά σου και να απειλείς, θα πρέπει να έχεις γερή οικονομία. Όταν έχεις δάνεια, όταν έχεις τρόικες να σε διαφεντεύουν και όταν διαρκώς έχεις το χέρι τεταμένο για δανεικά, δεν έχεις τίποτα. Είσαι χέστης. Και σου μένουν μόνον οι γραφικοί ελληναράδες που ονειρεύονται να πάρουν την Πόλη (και εσχάτως και τα Σκόπια) και οι παπάδες που κάνουν σαματά, υπενθυμίζοντας στην κρατική εξουσία ότι ακόμη έχουν κάποια πέραση σε ένα κοινό που, με την ανοχή του κράτους και λόγω των συμφερόντων του άθλιου πολιτικού συστήματος, εξακολουθεί να ζει κάπου γύρω στον μεσαίωνα.

Ως πότε θα τα αντέχουμε όλα αυτά; Ως πότε; Ως πότε θα μειώνουμε την Ελλάδα με τα ίδια μας τα χέρια; Εκπαίδευση και οικονομία θέλουμε. Και έναν κυβερνήτη που να αγαπά την Ελλάδα, πάνω απ' όλα!

 

Γιάννης Σιάτρας

(Σκέψεις - από τη σελίδα μου στο facebook)


Εγγραφή RSS για αυτά τα σχόλια Σχόλια (0)

συνολικά: | προβολή:

Σχολιάστε το άρθρο comment

Παρακαλώ εισάγετε τον κωδικό που βλέπετε στην εικόνα:

Eshop
  • email Αποστολή άρθρου
  • print Εμφάνιση εκτύπωσης
  • Plain text Προβολή ώς Plain Text