Αρχική | Πολιτική | Διεθνής Πολιτική | Η Ευρώπη μπορεί να ζήσει και χωρίς την Αμερική αν χρειαστεί

Η Ευρώπη μπορεί να ζήσει και χωρίς την Αμερική αν χρειαστεί

Μέγεθος γραμμάτων: Decrease font Enlarge font
Η Ευρώπη μπορεί να ζήσει και χωρίς την Αμερική αν χρειαστεί

 

Μπορεί ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ να προσπάθησε να αλλάξει το βαρύ κλίμα μετά τη συνάντηση με τον Τραμπ, αλλά πολλοί υποστηρίζουν ότι ήρθε η ώρα η ΕΕ να ορθώσει το ανάστημά της.

 

Σαν «προσωρινή εκεχειρία» είδαν αναλυτές τη συμφωνία Τραμπ - Γιούνκερ για διαπραγματεύσεις ώστε να μην επιβληθούν τώρα αμέσως δασμοί και στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων στις ΗΠΑ. Διότι ποιος μπορεί να είναι σίγουρος πως δεν θα ξεσπάσει γενικευμένος εμπορικός πόλεμος με αυτόν τον αλλοπρόσαλλο πρόεδρο της Αμερικής;


Από τον Λευκό Οίκο, την περασμένη Τετάρτη, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ τόνισε ότι με τους «Αμερικανούς είμαστε φίλοι και εταίροι», επιχειρώντας να αλλάξει το κλίμα εμπρηστικών δηλώσεων του Τραμπ, που έφτασε να αποκαλέσει την ΕΕ «εχθρό των ΗΠΑ» στο εμπόριο.

Τα ίδια έκανε και στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, στις αρχές Ιουλίου, όταν ο Τραμπ κούνησε το δάχτυλο στους ευρωπαίους συμμάχους απαιτώντας να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες τους στο 4% του ΑΕΠ τους, γιατί οι ΗΠΑ δεν θα πληρώνουν άλλο για τη δική τους ασφάλεια.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν που πολλοί στις Βρυξέλλες λένε «φτάνει πια!» Ηρθε η ώρα της Ευρώπης να ορθώσει ανάστημα απέναντι σε αυτόν τον πρόεδρο των ΗΠΑ που τα βάζει με τους ιστορικούς δημοκρατικά εκλεγμένους συμμάχους στην Ευρώπη και αγκαλιάζει αυταρχικούς και πυρηνικούς αντιπάλους, όπως τον σταλινικό Κιμ της Β. Κορέας και τον «τσάρο» Πούτιν.

«Εναπόκειται τώρα στην ΕΕ να μαζέψει τα συντρίμμια που αφήνει πίσω του ο Τραμπ και να αναλάβει την ηγεσία μιας διεθνούς τάξης βασισμένης σε κανόνες με ομοϊδεάτες, δημοκράτες εταίρους» είπε ανωνύμως στον «Monde» βετεράνος διπλωμάτης στην ΕΕ.

Πολλοί συμμερίζονται τη γνώμη του. Λένε ότι η ΕΕ έχει περισσότερα κοινά με τον Καναδά, την Ιαπωνία, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Νότια Κορέα σε μια σειρά ζητημάτων από το διεθνές εμπόριο έως την αλλαγή του κλίματος, την ενίσχυση των Ηνωμένων Εθνών και τις μεγάλες αναδυόμενες αγορές της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας, της Τουρκίας και του Μεξικού από ό,τι έχει με τις ΗΠΑ του Τραμπ.

«Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούν πλέον να κρύβονται πίσω από ευσεβείς πόθους ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες σύντομα θα επανέλθουν στο φυσιολογικό. Αυτός ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου δεν θέλει να επιβαρύνεται με συμμάχους ή να δεσμεύεται από εμπορικούς κανόνες ή διπλωματικές λεπτότητες» γράφει το «Politico».

Η απειλή του Τραμπ να προχωρήσει μόνος χωρίς το ΝΑΤΟ εάν οι Ευρωπαίοι δεν αυξήσουν άμεσα τις στρατιωτικές τους δαπάνες κατά τεράστια ποσά πρέπει επίσης να ληφθεί σοβαρά υπόψη. «Η Ευρώπη δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να υποθέτει ότι οι ΗΠΑ θα είναι πάντα εκεί με την προστατευτική ομπρέλα τους, όπως συνέβαινε συνεχώς μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο» λένε πηγές στο ΝΑΤΟ.

Και τονίζουν ότι ο Τραμπ θα μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία για άλλα έξι χρόνια. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει η Ευρώπη; Να δείξει ότι «η ζωή συνεχίζεται χωρίς την Αμερική, εάν είναι απαραίτητο» λένε όσοι τάσσονται υπέρ της μαχητικής αντίδρασης.

Πρώτον, στο εμπόριο (όπου μιλάμε, βέβαια, για μια σχέση ΗΠΑ - ΕΕ αξίας 1 τρισ. δολαρίων). Εκτός από τα δικά της αντίποινα και τους δασμούς που έχει ήδη επιβάλει σε αμερικανικά προϊόντα, «η ΕΕ θα πρέπει να δημιουργήσει ένα δίκτυο συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου με άλλες χώρες και περιφερειακές ενώσεις και να συνεργαστεί με την Κίνα για να ανοίξει επενδύσεις και να περιορίσει την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας μέσω διαπραγματεύσεων και όχι δασμών τύπου Τραμπ» λένε οι υπέρμαχοι της «ευρωπαϊκής αντεπίθεσης».

Η κλιματική αλλαγή θεωρείται άλλη μία ευκαιρία για ευρωπαϊκή ηγεσία. Η ΕΕ πρέπει να διασφαλίσει ότι ανταποκρίνεται στους δικούς της στόχους για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στο πλαίσιο της συμφωνίας του Παρισιού (την οποία εγκατέλειψε ο Τραμπ).

Τέλος, αυξάνονται όσοι ζητούν από την ΕΕ να επενδύσει σοβαρά στην κοινή άμυνά της σχεδιάζοντας επειγόντως την ενίσχυση της κοινής άμυνας και της βιομηχανικής συνεργασίας, λένε.

Πολλοί πιστεύουν ότι η ΕΕ μπορεί επίσης να διατηρήσει ανοιχτούς διαύλους διαλόγου και συνεργασίας με το Ιράν - παρά τη μονομερή απόσυρση του Τραμπ από τη διεθνή συμφωνία για τον περιορισμό του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης και τις απειλές για κυρώσεις στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που συνεργάζονται με τους Ιρανούς.

Αλλά κάποιοι άλλοι είναι απαισιόδοξοι. Αυτοί λένε ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάληψη ηγεσίας και ευθύνης για το πολυμερές, διεθνές σύστημα κανόνων είναι οι έντονες εσωτερικές διαιρέσεις της ίδιας της ΕΕ. Οι διαμάχες για τις μεταναστευτικές ροές, οι διαφωνίες των χωρών Ανατολής - Δύσης της Ευρώπης για το κράτος δικαίου και την ανοιχτή κοινωνία, οι προσπάθειες χωρών να υπονομεύσουν τη γαλλο-γερμανική ηγεσία, όλα αυτά πλήττουν μοιραία τις διεθνείς φιλοδοξίες της Ευρώπης.

Οι σκεπτικιστές λένε ότι είναι εξαιρετικά απίθανο να διακινδυνεύσει η ΕΕ να μπει σε τροχιά σύγκρουσης με τις ΗΠΑ διότι οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις ΗΠΑ για την ασφάλειά τους.

Αλλά «αυτή ήταν μια κατανοητή επιλογή όταν η ΕΕ και οι ΗΠΑ συμμετείχαν σε ένα κοινό δυτικό σχέδιο για την οικοδόμηση μιας φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης. Μπορεί να υπήρξαν διαμάχες - όπως για παράδειγμα για την εισβολή στο Ιράκ - αλλά ήταν κινήσεις τακτικής. Σήμερα, όμως, υπάρχει μια σημαντική στρατηγική σύγκρουση μεταξύ μιας ΕΕ που πιστεύει στην πολυμέρεια και σε έναν απομονωτιστή πρόεδρο των ΗΠΑ που θεωρεί ότι η παγκόσμια φιλελεύθερη τάξη σχεδιάστηκε για να υπονομεύσει την Αμερική (!)» καταλήγει το «Politico».


πηγή: tovima.gr
25

Εγγραφή RSS για αυτά τα σχόλια Σχόλια (0)

συνολικά: | προβολή:

Σχολιάστε το άρθρο comment

Παρακαλώ εισάγετε τον κωδικό που βλέπετε στην εικόνα:

Eshop
  • email Αποστολή άρθρου
  • print Εμφάνιση εκτύπωσης
  • Plain text Προβολή ώς Plain Text