Πραγματικοί και ευφάνταστοι ηγεμόνες

Του Δρ. Χρήστου Ζιώγα

Έλεγε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν (Albert Einstein)  ότι άπαξ και διατυπωθεί ένα πρόβλημα, τότε κατά το ήμισυ είναι λυμένο. Βέβαια ο κορυφαίος επιστήμονας του 20ου αιώνα είχε κατά νου κυρίως τον φυσικό κόσμο, όπου η παρατήρηση και το πείραμα μας βοηθούν να καταγράψουμε την αέναη και σταθερή επαναληπτικότητα των φυσικών νόμων και επί αυτών να θέσουμε τα ερευνητικά μας ερωτήματα. Στον πολιτικό κόσμο, το περιβάλλον δεν προϋπάρχει ούτε είναι ανεξάρτητο από τους δρώντες,  αλλά συνδιαμορφώνεται από τα πολιτικά υποκείμενα  και τις δράσεις τους στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία.

Υπό αυτήν την ειδοποιό διάφορα συγκροτήθηκαν οι κοινωνικές επιστήμες και έναν αιώνα πριν δημιουργήθηκε ο κλάδος των Διεθνών Σχέσεων , προσπαθώντας να δώσει επιστημονικές απαντήσεις σε όλες τις πιθανές εκβάσεις των διακρατικών σχέσεων που παρατηρούνται στο διεθνές γίγνεσθαι  και καλύπτουν όλο φάσμα που εκτείνεται μεταξύ σύγκρουσης και συνεργασίας. Ελλείψει αντίστοιχων φυσικών νομών, στις κοινωνικές επιστήμες παρατηρείται δυσκολία προσδιορισμού κοινών υποθέσεων και μεταβλητών, δυσχεραίνοντας πολλές φορές και τον προσδιορισμού του προβλήματος.

Η αναμφισβήτητη πρόοδος του κλάδου των Διεθνών Σχέσεων, υπονομεύεται από τις καιρού εις καιρόν επίδοξες αναδιαμορφοτικές δυνάμεις της εκάστοτε πολιτικής συγκυρίας, οι οποίες διακονούν την οριστική μετεξέλιξη του διεθνούς συστήματος προς οριστικώς εύτακτες διευθετήσεις. Κοντολογίς, έναν αιώνα τώρα ο κλάδος περιστρέφεται γύρω από τον πολιτικό ρεαλισμό και την εκάστοτε αμφισβήτησή του. Τηρούμενων των αναλογιών και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αντικατοπτρίζουν τις βασικές αντιπαραθέσεις του κλάδου, στο βαθμό που η επιστήμη τροφοδοτεί και ανατροφοδοτείται από την τρέχουσα διεθνοπολιτική πραγματικότητα.

Μετά λοιπόν από αρκετές δεκαετίες κατά τις οποίες οι ελληνοτουρκικές σχέσεις κινούνται μεταξύ έντασης και μερικής ύφεσης , η μη εξομάλυνσή τους ίσως να οφείλετε σε έναν ανεπιτυχή προσδιορισμό του όλου προβληματισμού.

Είναι γεγονός, ότι ενώ έχουμε μία επαναλαμβανόμενη και διαρκώς εντεινόμενη τουρκική συμπεριφορά, που καταδεικνύει την βούληση ενός συλλογικού υποκειμένου -κι όχι μόνο της παρούσας ηγεσίας- να οικοδομήσει ένα ηγεμονικό status,  πάρα πολλοί εξ ημών εξακολουθούν να παρατηρούν την πραγματικότητα των διμερών μας σχέσεων μέσα από το πρίσμα μίας παραμορφωτικά ετεροαθωωτικής και αυτοσυκοφαντικής  προσέγγισης.  Κατά τις τελευταίες δεκαετίες η συγκειμένη αντίληψη ως προς την εξελικτική πορεία των ελληνοτουρκικών, κι όχι μόνο, σχέσεων τιτλοφορείται ως η ανάγκη κατανόησης του «Άλλου». Η εν λόγω προσέγγιση ανατροφοδοτήθηκε από το κυρίαρχο, τις πρώτες μεταψυχροπολεμικές δεκαετίες, αναστοχαστικό ρεύμα των Διεθνών Σχέσεων , το οποίο έθετε υπό αμφισβήτηση  όλες τις βασικές υποθέσεις εργασίας του κλάδου και κυρίως της θεωρίας του Πολιτικού Ρεαλισμού.

Επομένως, αναφύεται το ερώτημα: είναι κάποιας μορφής ελληνική «ιδιαιτερότητα» που παρεμποδίζει την υπέρβαση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού κι αν ναι ποιο είναι το εύρος της ελληνικής παρανόησης; Τι δεν έχουμε κατανοήσει ορθά και σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θέση λειτουργούμε  ως συλλογικά  παράφρονες μαξιμαλιστές.

Πέραν λοιπόν της ημετέρας παράνοιας (sic), η Τουρκία έχει επέμβει στρατιωτικά σε τρεις χώρες, Ιράκ, Συρία, Λιβύη και φυσικά κατέχει το 38% της κυπριακής επικράτειας. Χρησιμοποιεί μισθοφόρους, επιτείνοντας τις συγκρούσεις στις εν λόγω περιοχές. Παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα στο εσωτερικό, η προστασία των οποίων είναι κατόρθωμα μοναδικής σημασίας και σπουδαιότητας από την Δύση. Περιορίζει την ελεύθερη και απρόσκοπτη δημοσιογραφική έρευνα και την κριτική προς την παρούσα πολιτική ηγεσία, η οποία παρουσιάζει στοιχεία ολοκληρωτισμού. Φαντάζομαι πως για όλα αυτά θα ευθύνονται επίσης όλοι όσοι δεν κατανοούν τον «δύσκολο» γείτονα.  Εξ ίσου «ανελαστικός» και άφρων (sic) φαίνεται να είναι και ο Γάλλος Πρόεδρος.

Η ανατροφοδότηση των τελευταίων ετών, ως προς το πλαίσιο και  τα μέσα άσκησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής , προφανώς αποδομεί την συγκεκριμένη σχολή σκέψης.  Παρά ταύτα, πολλοί επιμένουν  ισοσταθμίζοντας τις τουρκικές έκνομες αξιώσεις και τα ελληνικά δικαιώματα, προσδιορίζοντας τοιουτοτρόπως το πλαίσιο «επίλυσης» των διμερών διαφορών.Ορισμένοι εξ αυτών μέμφονται την κυβέρνηση για την πρόσφατη συμφωνία μερικής οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου απο την πηγή (huffingtonpost - hellenic edition)

Πηγή: huffingtonpost.gr