Μία "καμπάνα" κινδύνου και μία ευχή
02 Ιανουαρίου 2018, 12:43 | Σκέψεις
Η σημείωσή μου, έχει να κάνει με την ιστορία. Αν καταφέρουμε να δούμε την ιστορία του τόπου μας, όχι ως ένα ξεκομμένο και εξωραϊσμένο κείμενο, με αρχή, μέση και τέλος, που σα σκοπό έχει να εξιδανικεύσει τις αρετές της φυλής και να μας γεμίσει υπερηφάνεια, αλλά να το δούμε ως μία ζωντανή και αμερόληπτη αφήγηση (εξιστόρηση) γεγονότων του παρελθόντος, που δεν τελειώνει, αλλά που φθάνει μέχρι τις μέρες μας (στις οποίες επιδρά και τις οποίες επηρεάζει), τότε εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι, ο ελληνισμός σήμερα βρίσκεται στο χαμηλότερο ιστορικό του σημείο. Και βέβαια -και για να το ξεκόψω στους ένθεν κακείθεν κομματικά φανατισμένους- η διαπίστωση αυτή δεν έχει πολιτική ή κομματική χροιά, αλλά συνιστά μία μακροσκοπική ιστορική θεώρηση.
Μετά τον 20ο αιώνα, ο ελληνισμός βρέθηκε για πρώτη φορά συγκεντωμένος στο “στενό” ελλαδικό χώρο, έχοντας απολέσει οριστικά τις μακρινές του πατρίδες και έχοντας αποκοπεί από περιοχές όπου παραδοσιακά είχε ρόλο ή και πρωταγωνιστούσε (ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου και Εύξεινου Πόντου, βόρεια προς τα Βαλκάνια, ή ακόμη και δυτικά προς την ιταλική χερσόνησο). Παράλληλα, σταδιακά, καθώς περνούν οι γενιές, αποκόπτονται οι δεσμοί με την ομογένεια των μεταναστευτικών κυμάτων του 20ου αιώνα, ή καλύτερα “ξεχνιούνται” οι δεσμοί της καταγωγής των απογόνων των μεταναστών. Σε οικονομικό επίπεδο, έχει απολέσει την όποια οικονομική ισχύ του παρελθόντος, έχει ένα μέλλον υποθηκευμένο σε δανειστές, συμβιεί με -ή και εξαρτάται από- λαούς που στο υπόστρωμα της συνείδησής τους (αλλά και στην εθνική βιβλιογραφία τους) εξακολουθούν να είναι αποτυπωμένα τα αναθέματα και το μίσος προς τους “γραικούς”, γειτονεύει με λαούς που ανοιχτά και ωμά επιβουλεύονται την επικράτειά μας, ενώ η παραγωγική ισχύς είναι εξαιρετικά πεπαλαιωμένη και αποδυναμωμένη. Τέλος, έχει ήδη εισέλθει στη διαδικασία της δημογραφικής κατάρρευσης. Απογραφικά, η Ελλάδα έφθασε στο μέγιστο πληθυσμιακό της επίπεδο στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Από τότε έχει αρχίσει η πληθυσμιακή πτώση και η μη ανανέωση των γενεών, κατάσταση η οποία επιδεινώνεται δραματικά λόγω της οικονομικής μετανάστευσης που -σαν κατάρα- ξαναχτύπησε την πατρίδα μας στα χρόνια της κρίσης.
Αν κάποιος ψάξει στην ιστορία του έθνους, από την αρχαιότητα έως σήμερα, ποτέ δε θα βρει τον ελληνισμό τόσο συρρικνωμένο. Ούτε καν στα χρόνια που ακολούθησαν την Άλωση.
Και από την άλλη πλευρά, βιώνουμε μία συσσώρευση και διαρκή διόγκωση των απειλών. Απειλών οικονομικών, στρατιωτικών και δημογραφικών.
Και μπρος σε όλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (πολλών πολιτικών συμπεριλαμβανομένων), δεν έχει αντιληφθεί τίποτα. Δεν έχουμε καταλάβει ότι ο σχηματισμός των καταστάσεων που μας απειλούν δεν είναι βραχυχρόνιος, αλλά γίνεται μέσα σε ένα εύρος δεκατιών ή και αιώνων. Η Ρωμανία (το Βυζάντιο) δεν κατέρρευσε μέσα σε λίγα χρόνια, αλλά μετά από μία φθοροποιό διαδικασία τριών ή τεσσάρων αιώνων. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή μέσα από εξαιρετικά μακροχρόνιες και πολυετείς διαδικασίες, στο διάβα της ιστορίας κατέρρευσαν και άλλα κράτη και άλλες αυτοκρατορίες. Μέσα από την ίδια οπτική, νοιώθω ότι ο ελληνισμός έχει ήδη εισέλθει σ' αυτή τη διαδικασία φθοράς και κατάρρευσης, η οποία μάλιστα βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο.
Η ευχή μου είναι προς όλους μας και την πατρίδα μας. Ας είναι το 2018 το έτος που θα σταματήσει, επιτέλους, αυτή η διαδικασία πτώσης. Δε μιλώ ακόμη για ανόρθωση. Μιλώ να συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα, επειδή ούτε και αυτό έχει γίνει. Μιλώ να πάψουμε να χορεύουμε στο σαλόνι του Τιτανικού. Να καταλάβουμε ότι η βάση της ύπαρξης και του μέλλοντος, όχι των παιδιών μας, αλλά των εγγονιών μας και των δισεγγονιών μας, μπαίνουν στην τωρινή εποχή. Το πώς θα είναι η χώρα μας το 2050, ή το 2060 ή το 2080, θα εξαρτηθεί από εμάς σήμερα. Επειδή, αν δεν μας απασχολήσει και αν δεν κάνουμε κάτι για να διακόψουμε την πτώση, ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος ότι την Πρωτοχρονιά του 2050 ή του 2060, στον ιστό της Ακρόπολης θα κυματίζει η Ελληνική σημαία.
Καλή Χρονιά για όλους. Και κυρίως για την πατρίδα μας!
Γιάννης Σιάτρας
