Αρχική | Πολιτική | Διεθνής Πολιτική | Ποιες κατηγορίες θα αντιμετωπίσει ο Τραμπ στη δίκη του στη Γερουσία

Ποιες κατηγορίες θα αντιμετωπίσει ο Τραμπ στη δίκη του στη Γερουσία

Μέγεθος γραμμάτων: Decrease font Enlarge font

Του Noah Feldman

Η Επιτροπή Δικαστικών Υποθέσεων της ομοσπονδιακής Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να εξετάσει δύο κατηγορίες ("άρθρα μομφής") παραπομπής σε δίκη για τον πρόεδρο της χώρας Ντόναλντ Τραμπ. Επειδή οι Δημοκρατικοί ελέγχουν την Επιτροπή, αλλά και την πλειοψηφία στην ολομέλεια της Βουλής, είναι πλέον σχεδόν βέβαιο ότι η παραπομπή Τραμπ θα γίνει πραγματικότητα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα παραπεμφθεί με το ερώτημα της αποπομπής του από το ύπατο αξίωμα.

Είναι αξιοσημείωτο και σημαντικό απο ιστορική άποψη ότι η επιτροπή θα εξετάσει μόνο δύο πολύ συμπυκνωμένα άρθρα μομφής. Η παραπομπή του Άντριου Τζόνσον περιείχε 11 άρθρα. Ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο οποίος πρόλαβε να παραιτηθεί μετά την έγκριση από τη Επιτροπή των άρθρων παραπομπής, αλλά πριν η ολομέλεια του σώματος τα υιοθετήσει, αντιμετώπισε τρία. Ο Μπιλ Κλίντον κατηγορήθηκε με δύο άρθρα μομφής - ωστόσο το καθένα τους περιελάμβανε τέσσερα και επτά υποτμήματα αντίστοιχα, τα οποία αντιστοιχούσαν σε τέσσερις σοβαρές φερόμενες ως παραποιήσεις της αλήθειας και επτά φερόμενες ως πράξεις παρεμπόδισης της Δικαιοσύνης.

Απλές και συμπαγείς

Αντίθετα, ο Τραμπ θα αντιμετωπίσει κατηγορίες που είναι εξαιρετικά απλές και συμπαγείς. Το πρώτο άρθρο θα αναφέρεται στο βαρύτατο αδίκημα και παράπτωμα της κατάχρησης εξουσίας. Θα δηλώνει ότι ο Τραμπ καταχράστησε το αξίωμα του προέδρου για προσωπικό όφελος, απαιτώντας την διερεύνηση πολιτικών του αντιπάλων από τον πρόεδρο της Ουκρανίας, προκειμένου να επηρεάσει έτσι τις προεδρικές εκλογές του 2020 στις ΗΠΑ. Ότι δηλαδή, δρώντας με αυτόν τον τρόπο, ο Τραμπ έβαλε το προσωπικό του όφελος πάνω από το εθνικό συμφέρον.

Το δεύτερο άρθρο θα χρεώνει στον Τραμπ  παρεμπόδιση έρευνας του Κογκρέσου, μέσω της άρνησής του να συμμετάσχει στην έρευνα της παραπομπής, αλλά και μέσω της εντολής που έδωσε σε αξιωματούχους ολόκληρου του μηχανισμού του Λευκού Οίκου και γενικά της εκτελεστικής εξουσίας στη χώρα να μην συμμετάσχουν σε αυτήν.

Η απόφαση της ηγεσίας της Βουλής να επικεντρωθεί με τόση σαφήνεια και απλότητα σε αυτές τις δύο κατηγορίες είναι σοφή υπό το πρίσμα των στόχων της - αλλά δεν ήταν καθόλου προφανής επιλογή. Από τότε που έγινε πρόεδρος, ο Τραμπ έχει διαπράξει έναν εντυπωσιακό αριθμό πράξεων που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως βαριά αδικήματα και πλημμελήματα, σύμφωνα με το σύνταγμα των ΗΠΑ. Στην έκθεση του ειδικού εισαγγελέα Robert Mueller δόθηκαν εκτεταμένες αποδείξεις ότι ο Τραμπ εμπόδισε τη Δικαιοσύνη προσπαθώντας να απολύσει τον ίδιο τον Mueller και διατάσσοντας τον σύμβουλο του Λευκού Οίκου Donald McGahn να πει ψέματα και να αποκρύψει την προσπάθειά του Τραμπ να πετύχει αυτή την απόλυση.

Ωστόσο, η απόφαση μιας παραπομπής είναι σχεδόν ανάλογη με την απόφαση ενός εισαγγελέα να απαγγείλει κατηγορίες εναντίον ενός παραβάτη του νόμου. Οι εισαγγελείς μπορούν να απαγγείλουν κατηγορίες μόνον εάν έχουν τουλάχιστον σοβαρές ενδείξεις ότι ο φερόμενος ως εγκληματίας είναι ένοχος. Ακόμη και τότε, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι κάθε αξιόποινη πράξη καταλήγει σε δίωξη - ή ότι θα έπρεπε να καταλήγει. Οι εισαγγελείς πρέπει να σταθμίζουν τις δημόσιες συνέπειες μιας δίωξης. Πρέπει να αναρωτιούνται εάν υπάρχουν ελαφρυντικοί παράγοντες που βαρύνουν κατά της απαγγελίας κατηγορίας, ακόμη και κατά κάποιου που οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι ένοχος. Η εισαγγελική διακριτική ευχέρεια αποτελεί βασικό στοιχείο του λειτουργήματος μιας εισαγγελικής αρχής.

Ομοίως, η ηγεσία του Κογκρέσου έχει την ευθύνη να ασκεί αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε "διακριτική ευχέρεια παραπομπής" στην περίπτωση ενός προέδρου. Δεν μπορεί ή και δεν πρέπει να οδηγεί σε παραπομπή κάθε πράξη η οποία είναι απλώς συνταγματικά αμφισβητούμενη. Χρειάζεται μια κάποια στάθμιση.

Η ηγεσία της Βουλής των Αντιπροσώπων έχει ασκήσει τη διακριτική ευχέρεια, προκειμένου να επικεντρωθεί ειδικά στη συμπεριφορά του Τραμπ, όπως αυτή αποκαλύπτεται από το τηλεφώνημα της 25ης Ιουλίου 2019 στον Ουκρανό ομόλογό του, Βολόντιμιρ Ζελένσκι. Ο βασικός λόγος είναι ότι η συμπεριφορά αυτή είναι τόσο ωμή και ξεκάθαρη. Βεβαίως, από εκεί και πέρα όλα τα συμπληρωματικά αποδεικτικά στοιχεία που προέκυψαν από τις ακροάσεις στη Βουλή φιλοτέχνησαν τις λεπτομέρειες του σχεδίου του Τραμπ να πιέσει την Ουκρανία να ανακοινώσει έρευνες κατά των Τζο και Χάντεν Μπάιντεν, αλλά και για την ξεκάθαρα αβάσιμη θεωρία συνωμοσίας CrowdStrike (σ.σ. που υποστηρίζει ότι μια εταιρεία με έδρα στις ΗΠΑ, ιδιοκτησίας ενός Ουκρανού ολιγάρχη, βρίσκεται πίσω από την εμπλοκή στις αμερικανικές εκλογές του 2016 και ότι αυτή η τελευταία ενέπλεξε αδίκως τη Ρωσία με ψεύτικα στοιχεία).

Ωστόσο τα πιο σημαντικά γεγονότα ήταν ήδη γνωστά από τη στιγμή που κυκλοφόρησε η απομαγνητοφώνηση της συνομιλίας των δύο προέδρων. Όπως έχω υποστηρίξει, συμπεριλαμβανομένης της μαρτυρίας μου ενώπιον της Επιτροπής Δικαστικών Υποθέσεων της Βουλής, και μόνο η πρόσκληση προς τον Ουκρανό πρόεδρο να προχωρήσει στις συγκεκριμένες ενέργειες από μόνη της παρείχε επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για να δικαιολογήσει την παραπομπή του προέδρου για κατάχρηση εξουσίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Δημοκρατικοί θα υποστηρίξουν ότι η κατηγορία που σχετίζεται με την Ουκρανία αποτυπώνει μια γενική τάση του προέδρου να συνεργάζεται με ξένες χώρες για τη χειραγώγηση των εκλογών. Ωστόσο, αυτό το μοτίβο δεν θα βρίσκεται στην "καρδιά" των κατηγοριών. Ούτε θα έπρεπε να βρίσκεται - καθώς όλα τα υπόλοιπα περιστατικά δεν μπορούν να εξηγηθούν το ίδιο απλά ή οριοθετημένα όσο η συμπεριφορά του Τραμπ στο υπόθεση της Ουκρανίας.

Στην ουσία, η ηγεσία της Βουλής στοιχηματίζει ότι η απλότητα θα βοηθήσει να γίνει πιο πλατιά κατανοητή και ισχυρή η παραπομπή. Ακόμη και αν η Γερουσία τελικώς δεν καταδικάσει τον Τράμπ και δεν τον απομακρύνει από τον προεδρικό θώκο, η ιστορία θα καταγράψει αυτή την απλότητα και αμεσότητα.

Γιατί έχει τόσο βάρος η κατηγορία παρεμπόδισης του Κογκρέσου

Όσο για την παρεμπόδιση έρευνας του Κογκρέσου, εδώ η απλότητα συλλαμβάνει μια βασική πραγματικότητα: κανένας άλλος πρόεδρος δεν έχει "κατεβάσει ρολά", αρνούμενος κάθε συνεργασία με το Κογκρέσο όταν επρόκειτο για μια διαδικασία παραπομπής - μομφής. Ακόμη και ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο οποίος αποδεδειγμένα - πλεόν - απέκρυψε αποδεικτικά στοιχεία και επομένως αντιμετώπιζε παραπομπή για παρεμπόδιση του Κογκρέσου, επέτρεψε σε ορισμένους μάρτυρες από τα επιτελεία της εκτελεστικής εξουσίας να καταθέσουν και να παράσχουν ορισμένα έγγραφα στο Κογκρέσο.

Η ηγεσία της ομοσπονδιακής Βουλής θα πρέπει να εργαστεί περισσότερο προκειμένου να εξηγήσει στον αμερικανικό λαό τι το τόσο δομικά κακό υπάρχει σε αυτή την άρνηση του Τραμπ να συνεργαστεί με το ομοσπονδιακό νομοθετικό σώμα. Για να το θέσουμε απλά, το σύνταγμα δίνει μόνο μια λύση στο πρόβλημα ενός προεδρικού παραπτώματος, η οποία είναι η παραπομπή. Εάν ένας πρόεδρος δεν μπορεί να διερευνηθεί από το Κογκρέσο σε μια έρευνα μομφής, στην πραγματικότητα βρίσκεται υπεράνω κάθε νόμου. Σε αυτή την περίπτωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι πλέον δημοκρατία, αλλά μετατρέπονται σε κάτι άλλο: σε μια εκλεγμένη μοναρχία ή σε μια δικτατορία.

Οι ιστορικοί θα κοιτάζουν προς τα πίσω και θα αναρωτιούνται γιατί οι κατηγορίες εναντίον του Τραμπ ήταν τόσο συμπαγείς και λιτές, δεδομένου του εύρους των παραπτωμάτων του. Η απάντηση είναι ότι οι Δημοκρατικοί αποφάσισαν όχι ότι ο Τραμπ δεν είχε διαπράξει άλλα αξιόποινα παραπτώματα, αλλά ότι η κοινή γνώμη θα ήταν σε θέση να κατανοήσει και να επικεντρωθεί ευκολότερα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Το εάν η στρατηγική αυτή θα αποδειχθεί επιτυχής θα πρέπει να αξιολογηθεί όχι μόνον με βάση την τελική έκβαση της παραπομπής, στη δίκη που θα διεξαχθεί στη Γερουσία, αλλά και από την κρίση της ιστορίας, καθώς και από τα αποτελέσματα των εκλογών του 2020.

Πηγή: www.capital.gr

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή

Εγγραφή RSS για αυτά τα σχόλια Σχόλια (0)

συνολικά: | προβολή:

Σχολιάστε το άρθρο comment

Παρακαλώ εισάγετε τον κωδικό που βλέπετε στην εικόνα:

Eshop
  • email Αποστολή άρθρου
  • print Εμφάνιση εκτύπωσης
  • Plain text Προβολή ώς Plain Text