Το πραγματικό ερώτημα των επενδυτών για την Κίνα

Τα δραστικά μέτρα που λαμβάνει η Κίνα κατά του κλάδου των ακινήτων και των τεχνολογικών της κολοσσών έχουν ταρακουνήσει τις χρηματαγορές, προκαλώντας συζήτηση για το αν η Κίνα εξακολουθεί να είναι «επενδύσιμη» ή όχι.

Οι πιο μακροπρόθεσμοι bullish επενδυτές υποστηρίζουν πως οι δεσμεύσεις του Πεκίνου στην οικονομική ανάπτυξη και την απελευθέρωση της αγοράς παραμένουν αμετάβλητες. Θεωρούν πως οι πρόσφατες ενέργειες όπως οι αυστηρότεροι κανόνες για τα χρέη των εταιρειών ανάπτυξης ακινήτων αποτελούν προσπάθειες για να μειωθεί ο «αφρός» στον κλάδο. Οι απαραίτητες προσαρμογές στην τιμολόγηση του πιστωτικού κινδύνου θα βελτιώσουν τη λειτουργία των χρηματαγορών της Κίνας με την πάροδο του χρόνου.

Αντιθέτως, οι bearish επενδυτές υποστηρίζουν πως υπό τον Xi Jinping οι θεμελιώδεις πολιτικοί στόχοι της Κίνας έχουν αλλάξει και η διατήρηση της ανάπτυξης και η απελευθέρωση των κεφαλαιαγορών δεν είναι πλέον τόσο σημαντικά για την ηγεσία της χώρας, όσο οι στόχοι που σχετίζονται με την «κοινή ευημερία».

Ισχυρίζονται πως οι εκστρατείες του φετινού καλοκαιριού, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων στις τεχνολογικές εταιρείες και τις επιχειρήσεις εκπαίδευσης, υποδηλώνουν πως η Κίνα είναι όλο και πιο ριψοκίνδυνη για τους επενδυτές.

Όσο ενδιαφέρουσα και αν είναι, αυτή η συζήτηση μπορεί να είναι λάθος. Το σημαντικότερο ερώτημα που αντιμετωπίζουν τώρα οι αγορές αφορά τη διαδικασία χάραξης πολιτικής του Πεκίνου αντί για τους πολιτικούς στόχους –δηλαδή τα μέσα αντί για τον σκοπό.

Η καταπολέμηση της μετάστασης των προβλημάτων της Evergrande και άλλων εταιρειών ανάπτυξης ακινήτων στην ευρύτερη οικονομία, απαιτεί μια αποτελεσματική αντικυκλική απάντηση πολιτικής. Αλλά αυτή η απάντηση δεν φαίνεται για την ώρα και οι λόγοι για την αδράνεια του Πεκίνου είναι ασαφείς. Κάνουν κράτει οι τεχνοκράτες της Κίνας επειδή η τρέχουσα αναταραχή στην αγορά ακινήτων είναι μέρος μιας ελεγχόμενης προσπάθειας να μειωθεί το ρίσκο; Ή μήπως νέοι πολιτικοί παράγοντες έχουν αποτρέψει τους τεχνοκράτες της Κίνας από το να αναλάβουν δράση;

Παρά την πρωτοφανή πιστωτική επέκταση που κράτησε για περισσότερο από μια δεκαετία, η Κίνα δεν έχει αντιμετωπίσει κάποια εξουθενωτική χρηματοπιστωτική κρίση ή μια απότομη επιβράδυνση της ανάπτυξης (πέραν της περυσινής κάμψης που σχετίζεται με την πανδημία).

Η σταθερότητα δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα με μακροοικονομικούς παράγοντες όπως το υψηλό ποσοστό αποταμιεύσεων της Κίνας ή την εσωτερική φύση του χρέους της, ούτε με πολιτικούς παράγοντες όπως τα διοικητικά εργαλεία του κράτους ή την έλλειψη νομικών περιορισμών του Πεκίνου.

Μάλλον η εμμονή του Πεκίνου με την πολιτική σταθερότητα έχει δημιουργήσει ένα προηγούμενο όπου αναμένεται από τις αρχές να αντιδρούν ακόμα και σε ήσσονος σημασίας επεισόδια χρηματοοικονομικής πίεσης προκειμένου να καθησυχάσουν τις αγορές.

Αλλά η αξιοπιστία αυτής της προσδοκίας εξαρτάται από το αν η διαδικασία χάραξης πολιτικής θα είναι τόσο αποτελεσματική όσο ήταν στο παρελθόν. Κάποια στιγμή, αν περιμένουν πολύ για να αντιδράσουν στην τρέχουσα αναταραχή στην αγορά ακινήτων, θα δημιουργηθεί υπερβολική μετάσταση της κρίσης και αρκετοί παράγοντες θα αποδυναμώσουν την οικονομία και το χρηματοοικονομικό σύστημα της Κίνας. Σε αυτούς περιλαμβάνονται οι επιπτώσεις της πτώσης των τιμών των ακινήτων στην κατανάλωση των νοικοκυριών, η επίπτωση της μείωσης των πωλήσεων γης στα οικονομικά των τοπικών κυβερνήσεων και στη χρήση των ακινήτων ως εγγύηση για δάνεια.

Οι μακροπρόθεσμοι στόχοι του Πεκίνου δεν θα έχουν σημασία εάν τα βραχυπρόθεσμα εργαλεία οικονομικής προσαρμογής αποτύχουν. Οι περισσότεροι οικονομικοί αναλυτές υποστηρίζουν πως το Πεκίνο θα αναγκαστεί να κάνει πίσω στους ελέγχους που βάζουν στο στόχαστρο τον κλάδο των ακινήτων, δεδομένης της σημασίας του για την οικονομία.

Αλλά οι πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν πως υπάρχουν όλο και περισσότερες αποδείξεις πως οι εκστρατείες της ηγεσίας να αναμορφώσει την οικονομία περιορίζουν τις αντικυκλικές αντιδράσεις που έχουν συνηθίσει να βλέπουν οι αγορές.

Καθώς τα εργαλεία οικονομικής πολιτικής προσφάτως μόνο απέκτησαν πολιτική σημασία, οι τεχνοκράτες αντιμετωπίζουν νέες δυσκολίες στην αντιστροφή πορείας ή στην εξισορρόπηση των μηνυμάτων από την ηγεσία. Ομοίως, οι αναλυτές αυτοί υποστηρίζουν πως η συγκέντρωση της εξουσίας έχει αποδυναμώσει κάποιες από τις δυνάμεις εξισορρόπησης εντός του κρατικού κομματικού συστήματος που μπορούν να διορθώσουν τα λάθη πολιτικής. Έτσι, ενώ το αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης παραμένει αβέβαιο, το ενδεχόμενο λήψης υπερβολικών μέτρων έχει γίνει ένας πολύ σημαντικότερος κίνδυνος.

Το 2013, η κεντρική τράπεζα της Κίνας προσπάθησε να μειώσει τις εικασίες στην διατραπεζική αγορά, σιωπώντας εν μέσω της ξαφνικής αθέτησης πληρωμών. Αντιδρώντας, το τραπεζικό σύστημα σχεδόν έκλεισε, με τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια να φτάνουν στο 20-30%. Η κεντρική τράπεζα αναγκάστηκε να κάνει πίσω και να χορηγήσει ρευστότητα, ένα προηγούμενο που διευκόλυνε την ταχεία επέκταση του σκιώδους τραπεζικού συστήματος.

Οι στόχοι του Πεκίνου ήταν κατανοητοί, αλλά οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα. Δεδομένης της πολιτικής ανάδειξης της εκστρατείας της Κίνας κατά του κλάδου των ακινήτων, είναι δύσκολο να φανταστούμε μια αντίστοιχη μεταβολή. Αλλά το πώς και πότε θα αντιδράσει το Πεκίνο στην μετάσταση είναι πλέον πιο σημαντικό απ’ ότι ο αρχικός στόχος της ηγεσίας και θα καθορίσει το πόσο επενδύσιμη θα παραμείνει η Κίνα.

του Logan Wright

*Ο αρθρογράφος είναι διευθυντής του τμήματος έρευνας αγορών Κίνας της Rhodium Group

Πηγή: euro2day.gr