Αρχική | Πολιτική | Πολιτική - Ελλάδα | Αλέξης Τσίπρας: Μια συναρπαστική εξομολόγηση για την Άνγκελα Μέρκελ

Αλέξης Τσίπρας: Μια συναρπαστική εξομολόγηση για την Άνγκελα Μέρκελ

Μέγεθος γραμμάτων: Decrease font Enlarge font
Αλέξης Τσίπρας: Μια συναρπαστική εξομολόγηση για την Άνγκελα Μέρκελ

Στο podcast του europod «Η ερώτηση μου προς την Άνγκελα Μέρκελ» μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας, αφηγούμενος τη σχέση του με την Άνγκελα Μέρκελ, μια «ιδεολογική - αλλά όχι εύκολη - αντίπαλο». Δεκαεννέα ολόκληρα λεπτά διαρκεί η συνέντευξη που σας παρουσιάζει το tvxs.gr.

«Ο Τσίπρας, ο οποίος ήταν  πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια μιας από τις σημαντικότερες κρίσεις για τη χώρα του και την ΕΕ» , αναφέρεται στην εισαγωγή, «μιλά για τη συναρπαστική σχέση του με την Άνγκελα Μέρκελ, έναν αντίπαλο, αλλά και συνομιλητή. Ενώ εκφράζει τη λύπη του για την επιμονή της στη δημοσιονομική λιτότητα, επαινεί επίσης την ικανότητά της να ακούει, τη γνώση της για τα θέματα και την ειλικρίνειά της. Ο Αλέξης Τσίπρας προσφέρει ένα εξαντλητικό και συναρπαστικό πορτρέτο της Άνγκελα Μέρκελ».

Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση του podcast, το οποίο μπορείτε να ακούσετε και στα αγγλικά:

«Δεν ξέρω αν είναι θετικό για έναν πολιτικό να μην έχει βιώσει αυτή την πικρή γεύση της απώλειας εξουσίας γιατί αυτό, κάτι που συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο, τους επιτρέπει να σκεφτούν δύο φορές τα δικά τους λάθη, να συνειδητοποιήσουν πότε οι πεποιθήσεις τους ήταν σωστές ή λάθος. Θα έλεγα λοιπόν ότι αυτό είναι ίσως το μόνο μειονέκτημα για κάποιον που καταφέρνει να παραμείνει στην εξουσία για 16 συναπτά έτη, χωρίς να χάσει καμία εκλογική αναμέτρηση όλο αυτό το διάστημα.

Η αλήθεια είναι ότι η εντύπωση που είχα για την Άνγκελα Μέρκελ εκείνη την εποχή πριν τη συναντήσω ήταν λίγο διαφορετική. Θέλω να σας υπενθυμίσω ότι ήμασταν σε μια στιγμή μεγάλης κρίσης. Η Ελλάδα βρέθηκε στο μάτι της καταιγίδας στο επίκεντρο της δημοσιονομικής κρίσης στην Ευρώπη και η Γερμανία επέμενε ότι δεν θα έκανε βήμα πίσω από την αυστηρή πολιτική λιτότητας της.

Έτσι υπήρχε πολλή ένταση και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εκείνη είχε αποφύγει να συναντηθεί μαζί μου, και το ίδιο έκανα κι εγώ. Τους πρώτους μήνες επισκέφτηκα πολλούς ηγέτες χωρών αλλά δεν πήγα στη Γερμανία. Αυτό μπορεί να την ενόχλησε. Προσπαθούσα να αναζητήσω συμμαχίες, διαμορφώνοντας από την αρχή το πεδίο των πολιτικών διαπραγματεύσεων. Και εκείνη είχε αποφύγει να με καλέσει στο Βερολίνο για μια συνάντηση. Την συνάντησα στην πρώτη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες στην οποία συμμετείχα. Ήταν εξαιρετικά ευγενική αλλά ταυτόχρονα σταθερή στα πιστεύω της.

Λίγο αργότερα, ωστόσο, με κάλεσε στο Βερολίνο λέγοντάς μου ότι ήταν καλύτερα να μιλάμε ο ένας στον άλλο από κοντά παρά πίσω από την πλάτη του άλλου. Συνάντησα την Άνγκελα Μέρκελ στην καγκελαρία σε μια πολύ κρίσιμη πρώτη συνάντηση όπου τη βρήκα πολύ καλά προετοιμασμένη. Η συνάντηση διήρκεσε, αν θυμάμαι καλά, περισσότερες από επτά ώρες, κάτι που είναι εξαιρετικά μεγάλο χρονικό διάστημα για μια τυπική συνάντηση μεταξύ των ηγετών.

Ήταν προετοιμασμένη και ενημερωμένη λεπτομερώς, και μπορούσα να δω την αποφασιστικότητά της να βρει λύσεις στα προβλήματα. Παρά το γεγονός, επαναλαμβάνω, ότι συνήθως παρέμενε επίμονη στις θέσεις της. Θυμάμαι αυτή τη μακρά συνάντηση στην καγκελαρία όπου ουσιαστικά είχαμε συμφωνήσει για τις διαφωνίες μας και δεν είχαμε γεφυρώσει τις διαφορές. Η συνάντηση ήταν πολύ αποκαλυπτική, αλλά πολύ σκληρή στην ουσία της, όπου θα μπορούσε κανείς να πει ότι το συμπέρασμα ήταν τελικά μια απογοήτευση, λόγω αυτού του μεγάλου κενού στις προσεγγίσεις μας.

Ωστόσο, δεν θα ξεχάσω πώς στο τέλος της συνάντησης, με πήρε στην άκρη και σχεδόν μητρικά, μου είπε, «θέλω να ξέρεις ότι παρά τις διαφωνίες, θα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω να βρεθεί λύση. Και θέλω να ξέρεις ότι οποιαδήποτε στιγμή αντιμετωπίζεις δυσκολίες, όχι μόνο όσον αφορά τις διαφορές μας, αλλά γενικότερα τη διακυβέρνηση, θα είμαι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής για να με καλέσεις και να σε βοηθήσω».

Αυτή η στάση ήταν σε απόλυτη αντίθεση με την αρχική στάση. Εκείνη του blame game όταν δεν καλούσαμε καν ο ένας τον άλλον στο τηλέφωνο. Η γνώμη μου για τις πεποιθήσεις της δεν έχει αλλάξει, αλλά η γνώμη μου για τον τρόπο που φαινόταν να συμπεριφέρεται στους ομολόγους της άλλαξε. Για τον τρόπο που αντιμετώπιζε τα προβλήματα. Τον τρόπο που σκέφτεται γενικά.

Νομίζω ότι σήμερα δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός για τα συναισθήματα που έχουν να κάνουν με εκείνες τις μέρες, γιατί έχουν περάσει τα χρόνια από τότε. Μιλάμε για ένα εξάμηνο που είχε πολύ έντονες στιγμές στο τέλος του, το δημοψήφισμα, την πολύ δύσκολη συμφωνία.

Στη συνέχεια, όμως, έγιναν ξανά εκλογές στην Ελλάδα και προέκυψαν άλλα τέσσερα χρόνια πολύ δύσκολων προσπαθειών από την κυβέρνησή μας για να βγει η χώρα από την οικονομική κρίση, να αποκατασταθεί η ανάπτυξη ώστε η χώρα να ανακάμψει σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και για την αποκατάσταση της κοινωνικής ομαλότητας. Και ταυτόχρονα να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία της χώρας στην ΕΕ. Και όλα αυτά έγιναν σε στενή συνεργασία με όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες και με την Άνγκελα Μέρκελ.

Είναι δύσκολο να μιλήσω μόνο για αυτούς τους έξι μήνες, γιατί έχω ζήσει και τα επόμενα χρόνια.

Λοιπόν, προφανώς, γνωριστήκαμε πολύ καλά. Και περάσαμε πολύ δύσκολες στιγμές. Ίσως λοιπόν τη νύχτα του δημοψηφίσματος, να μην θέλαμε να μιλήσουμε μεταξύ μας. Ήμασταν τόσο εξοργισμένοι ο ένας με τον άλλον, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αυτήν την κουλτούρα διαλόγου και αμοιβαίων παραχωρήσεων για να προχωρήσει. Και αυτό έγινε το επόμενο διάστημα. Αυτές οι αμοιβαίες παραχωρήσεις έγιναν.

Νομίζω ότι μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, προφανώς καταλάβαμε ο ένας τον άλλον πολύ καλά. Και είδαμε πολλές θετικές και αρνητικές πτυχές του καθενός. Και γενικά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι η Άνγκελα Μέρκελ είναι μια επίμονη πολιτικός, μια πολιτικός που δεν υποχωρεί εύκολα, αλλά αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η δέσμευσή της να βρίσκει λύσεις ακόμα και στις μεγαλύτερες δυσκολίες για το ευρύτερο καλό: να συνεχίσει η ΕΕ να προχωρά, να φέρει ευημερία στους πολίτες της Ευρώπης. Υπέρ αυτού του στόχου συνήθως παραμερίζει το πολιτικό της κόστος. Και αυτό είναι ένα σπάνιο χαρακτηριστικό για τους πολιτικούς ηγέτες.

Νομίζω ότι η Άνγκελα Μέρκελ είχε καθοριστική επιρροή. Με τον τρόπο που σκέφτεται και διαχειρίζεται τα πράγματα τόσο από την ανατολικογερμανική καταγωγή της όσο και από την προτεσταντική οικογένειά της, ο πατέρας της ήταν πάστορας, είχε και έχει πάντα μια πολύ έντονη αίσθηση ανθρωπισμού. Με τον τρόπο που σκέφτεται, όσον αφορά την οικονομική θεωρία, έχει ενστερνιστεί από πολύ μικρή τη νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, την οικονομία της αγοράς και τη λογική του νεοφιλελευθερισμού.

Όταν της δόθηκε η ευκαιρία στην προσφυγική κρίση, έδειξε έναν εντελώς διαφορετικό εαυτό, μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση.

Πιστεύω λοιπόν ότι σύντομα συνειδητοποίησε ότι διακυβεύονταν πολύ μεγαλύτερα πράγματα από τη δημοσιονομική σταθερότητα όπως στην οικονομική κρίση, επειδή η προσφυγική κρίση του 2015 απείλησε τον πυρήνα των ανθρωπιστικών αξιών, που έχουν κρατήσει τον δυτικό κόσμο ενωμένο για αιώνες, καθώς είδαμε ηγέτες χωρών που τον 21ο αιώνα αντιμετώπιζαν τις διωκόμενες οικογένειες με τα μωρά στην αγκαλιά τους, σαν να ήταν αυτές οι οικογένειες εισβολείς, που απειλούσαν τα ευρωπαϊκά ήθη και τον τρόπο ζωής. Και σε εκείνη την περίπτωση, η στάση της Μέρκελ ήταν καθοριστική για τη διαχείριση αυτής της κρίσης, τουλάχιστον με τρόπο συμβατό με τις θεμελιώδεις αρχές του ανθρωπισμού.

Νομίζω ότι αυτή η συμβολή της Μέρκελ ήταν ένα από τα πιο κρίσιμα στοιχεία της κληρονομιάς της στα 16 χρόνια της ως καγκελάριος. Νομίζω ότι μία από τις κύριες, μία από τις βασικές πτυχές που χαρακτήριζε την Άνγκελα Μέρκελ ήταν να μην παίρνει γρήγορα αποφάσεις για να γέρνει τελικά την ισορροπία προς το δικό της πλεονέκτημα και να παίρνει αποφάσεις χωρίς μεγάλο πολιτικό κόστος.

Είχε πλήρη επίγνωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα πολύ περίπλοκο μωσαϊκό, ότι δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί συναίνεση μεταξύ 28 χωρών και ότι στο τέλος της ημέρας, το βάρος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων κλίνει προς τις πιο ισχυρές χώρες. Τις οικονομικά ισχυρές δυνάμεις, όπως η Γερμανία. Επομένως, νομίζω ότι ήταν μια στρατηγική για εκείνη να καθυστερήσει τη λήψη μιας απόφασης επειδή δεν ήθελε οι αποφάσεις να λαμβάνονται από συγκρούσεις. Ήθελε να ληφθούν βελούδινα.

Στο προσφυγικό όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Και αν δεν είχε πάρει μια απόφαση, η ισορροπία δεν θα είχε γυρίσει προς τη δική της θέση, αλλά θα ήταν τελικά οι προσφυγικές ροές να γέρνουν το τραπέζι των αποφάσεων προς εκείνους που είχαν ήδη μια πολύ ακραία θέση, η οποία δεν συνάδει με τις θεμελιώδεις αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού και τις αξίες της ΕΕ.

Νομίζω ότι εκεί έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά. Πήρε γρήγορες αποφάσεις. Αναγκάστηκε να το κάνει και πλήρωσε το πολιτικό κόστος για αυτά. Αν υπήρχε κάποιος από το ίδιο κόμμα στην ηγεσία, εξτρεμιστής ή λαϊκιστής, νομίζω ότι η Ευρώπη θα είχε βιώσει ίσως μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας της.

Αν το ένα δέκατο από αυτά που συμβαίνουν σήμερα συνέβαινε το 2010, η Ευρώπη θα είχε αποφύγει μια πολύ μεγάλη κρίση, όχι τόσο τη δημοσιονομική και οικονομική, αλλά πολιτική, γιατί η Ευρώπη και το ευρώ μπορεί να είχαν επιβιώσει από καθαρά οικονομική άποψη, αλλά το πολιτικό τραύμα, τις ρωγμές, το διχασμό, τις συγκρούσεις που οδήγησαν σε έναν αντιευρωπαϊσμό και μια αντιευρωπαϊκή λογική, που έχουν θρέψει την ακροδεξιά μέχρι σήμερα, και αμφισβητούν έντονα το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Όλα αυτά οφείλονται στον τρόπο που η Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτή η ηγετική δύναμη της Γερμανίας χειρίστηκαν την κρίση από το 2010 και μετά.

Αν και η Άνγκελα Μέρκελ θα ήθελε να κάνει περισσότερα βήματα προς μια πολιτική κατανόησης των προβλημάτων, αντιμετώπισε σοβαρά εμπόδια εντός της χώρας της και ιδιαίτερα εντός του κόμματός της και του υπουργού Οικονομικών που ήταν δογματικός και άκαμπτος στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, πιστεύω ότι δεν είναι η ιδανική κληρονομιά αυτή που αφήνει πίσω της, παρά το γεγονός ότι οι πρόσφατες εξελίξεις την δείχνουν να γίνεται πιο σοφή μετά τα λάθη της στην οικονομική κρίση.

Τελικά ήταν η ηγεσία της που άνοιξε το δρόμο για μια διαφορετική προσέγγιση στην κρίση της πανδημίας. Πιστεύω λοιπόν ότι η ικανότητα ενός ηγέτη να μαθαίνει από τα λάθη του είναι πολύ σημαντική. Ωστόσο, τα λάθη καταγράφονται στην ιστορία. Το μάθημα είναι ότι στην πολιτική, πρέπει να αντιμετωπίσεις δύσκολες στιγμές και αποφάσεις με γνώμονα πάντα τα συμφέροντα της χώρας και των ανθρώπων που εκπροσωπείς και των ιδεών σου, προφανώς. Όχι βάσει του προσωρινού πολιτικού κόστους ή των οφελών γιατί σε αυτήν την εποχή της ταχείας επικοινωνίας, αυτή η εντύπωση είναι πολύ προσωρινή. Έρχεται και φεύγει. Όσο δύσκολες κι αν είναι οι αποφάσεις όταν κάνεις τη σωστή επιλογή αυτό μένει, γίνεται διαχρονικό.

Το πολιτικό κόστος μπορεί να μετρηθεί σε μια περίοδο μερικών μηνών, αλλά μια σωστή απόφαση παραμένει στην ιστορία. Αυτό είναι νομίζω το βασικό μάθημα. Η Ευρώπη γίνεται όλο και περισσότερο γερμανική Ευρώπη. Και η Γερμανία γίνεται όλο και λιγότερο ευρωπαϊκή Γερμανία, ανεξάρτητα από τον ρόλο της Μέρκελ. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχει επιλεγεί η στρατηγική της πολιτικής ολοκλήρωσης, αλλά μόνο η στρατηγική της νομισματικής και οικονομικής ένωσης, και σε μια νομισματική και οικονομική ένωση de facto θα κυριαρχεί η πιο ισχυρή οικονομικά δύναμη. Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε όχι επιεικής, αλλά δίκαιοι και αντικειμενικοί απέναντι στην ηγεσία της Μέρκελ, προσπάθησε να κάνει τη Γερμανία να σκεφτεί περισσότερο αλληλέγγυα με τις άλλες χώρες. Προσπάθησε δηλαδή να κάνει τη Γερμανία πιο ευρωπαϊκή. Δεν κατάφερε να κάνει την Ευρώπη λιγότερο γερμανική, αλλά προσπάθησε να κάνει τη Γερμανία πιο ευρωπαϊκή.

Νομίζω ότι η κύρια κληρονομιά της Άνγκελα Μέρκελ κατά τη διάρκεια των 16 χρόνων στη γερμανική ηγεσία και στην ηγεσία της ΕΕ κατά κάποιο τρόπο, είναι ότι ήταν μια ηγέτης με αρχές που υπηρέτησε και με αρχές σε πολύ κρίσιμους καιρούς. Η ΕΕ πέρασε μια μεγάλη κρίση όλα αυτά τα χρόνια. Και σε κάθε περίσταση, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες που μπορεί να έχει κανείς μαζί της, έχει δείξει απόλυτο αίσθημα ευθύνης.

Η κληρονομιά της είναι ότι διαχειρίστηκε πολλές φορές την κρίση με λάθος πολιτική θέση, αλλά με ειλικρίνεια, με επιμονή και κατάφερε να κρατήσει την ΕΕ ενωμένη σε όλη αυτή την κρίση. Δεν υπήρξε ούτε διάλυση της Ευρωζώνης όλο αυτό το διάστημα, ούτε κάποια εξέλιξη που θα μπορούσε ιστορικά να σπιλώσει τη δική της κληρονομιά.

Έτσι κατάφερε να αντιμετωπίσει αυτήν την πολύ σημαντική κρίση χωρίς αρνητικό αντίκτυπο που ιστορικά θα επιβάρυνε τόσο την ίδια όσο και την Ευρώπη. Όμως αφήνει την Ευρώπη και τη Γερμανία σε αβεβαιότητα. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο αβεβαιότητας και τα επόμενα χρόνια θα καθορίσουν εάν όλες αυτές οι προσπάθειες που έχει γίνει, θα έχουν επιτέλους δημιουργήσει ένα πρόσφορο έδαφος για την Ευρώπη να επιστρέψει στην ευημερία και για τους πολίτες να αισθάνονται ξανά ασφαλείς και να αρχίσουν να αγαπούν την Ευρώπη σαν το σπίτι τους».

 

Πηγή:tvxs.gr

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή

Εγγραφή RSS για αυτά τα σχόλια Σχόλια (0)

συνολικά: | προβολή:

Σχολιάστε το άρθρο comment

Παρακαλώ εισάγετε τον κωδικό που βλέπετε στην εικόνα:

Eshop
  • email Αποστολή άρθρου
  • print Εμφάνιση εκτύπωσης
  • Plain text Προβολή ώς Plain Text