Αρχική | Άποψη | Άποψη (Γιάννης Σιάτρας) | Αγορά ομολόγων από την πρωτογενή αγορά: Προσοχή στις λεπτομέρειες!

Αγορά ομολόγων από την πρωτογενή αγορά: Προσοχή στις λεπτομέρειες!

Μέγεθος γραμμάτων: Decrease font Enlarge font

Ο ενθουσιασμός από τα -αδιαμφισβήτητα- θετικά αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής της 11ης Μαρτίου, εμποδίζει πολλούς να δουν την πραγματική εικόνα των όσων αποφασίστηκαν.
Παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων και τις διάφορες αναλύσεις που παρουσιάζονται, δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν έχει αποσαφηνισθεί πλήρως το τί ακριβώς εννοείται με τη φράση ότι, ο Μηχανισμός Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας (European Financial Stability Facility) “θα μπορεί από το 2013 να αγοράζει ομόλογα των χωρών μελών από την πρωτογενή αγορά”.

Τί ακριβώς σημαίνει η παραπάνω φράση, για την οποία τόσο πολύ πανηγυρίζουμε; Μήπως δεν είναι ακριβώς όπως ο κόσμος νομίζει και μήπως τελικά κρύβει κάποιες “παγίδες”;

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να αποσαφηνισθεί ότι, οι λεπτομέρειες των αποφάσεων θα επεξεργασθούν κατά τις επόμενες μέρες, ώστε οι προχθεσινές αποφάσεις να επικυρωθούν από τη Σύνοδο Κορυφής της 24 και 25 Μαρτίου και συνεπώς, έως τότε, μπορούμε να αναφερόμαστε μόνον με υποθέσεις και σε γενικότητες. Εν τούτοις, τα πρώτα στοιχεία είναι επαρκή για να αποκτήσουμε μία αρκετά καλή εντύπωση των πραγμάτων.

Ως πρωτογενής, ονομάζεται η αγορά προς την οποία απευθύνεται ο εκδότης ενός τίτλου, κατά την αρχική του έκδοση. Εκδίδεται ο τίτλος και ο εκδότης εισπράττει τα χρήματα. Στη συνέχεια, όταν ο τίτλος αυτός διαπραγματεύεται “στις αγορές”, λέμε ότι ο τίτλος διαπραγματεύεται στη “δευτερογενή” αγορά.
Συνεπώς, η πρωτογενής αγορά λειτουργεί μόνο κατά την έκδοση ενός τίτλου, ή ομολόγου στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Η προχθεσινή απόφαση της Συνόδου μας λέει ότι ο “Μηχανισμός” θα μπορεί να αγοράζει ομόλογα ενός Κράτους, μόνον κατά τη στιγμή της έκδοσής του. Και όχι στη συνέχεια, από τη δευτερογενή αγορά, όπου οι τιμές διακυμαίνονται και που συχνά βρίσκονται “κουρεμένες” (όπως συμβαίνει με τα ελληνικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά σήμερα).

Όμως, δε γνωρίζουμε ακόμη με ποιούς όρους. Κατά την άποψή μας, η αγορά ομολόγων από την πρωτογενή αγορά, δε διαφέρει σε τίποτα απ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα με την Ελλάδα και την τρόικα. Δηλαδή, εάν ένα Κράτος δε μπορεί να διαθέσει ομόλογα στη διεθνή πρωτογενή αγορά (δηλαδή στη διεθνή κοινότητα των επενδυτών), τότε θα επεμβαίνει ο “Μηχανισμός” και θα αγοράζει τα αδιάθετα ομόλογα, ή μέρος αυτών.

Τί δε γνωρίζουμε:
- Το εάν ο “Μηχανισμός” θα επιβάλλει το επιτόκιο που επιθυμεί αυτός, ή το επιτόκιο θα υπολογίζεται με βάση την τιμή εκκίνησης που θέτει η εκδότρια χώρα και τη διαδικασία της “δημοπρασίας”.
- Το εάν η παρέμβαση του “Μηχανισμού” θα γίνεται μετά από πρόσκληση της εκδότριας χώρας, ή τα στελέχη του θα κρίνουν εάν επιθυμεί ο “Μηχανισμός” να συμμετάσχει.
- Το εάν τα ομόλογα που θα αγοράζει θα είναι χωρίς εγγυήσεις (όπως συνήθως είναι το χρέος των κρατών) ή θα είναι με εμπράγματες εγγυήσεις (όπως είναι τα δάνεια που σήμερα παίρνει η χώρα μας από την “τρόικα”).
- Το εάν η αγορά των ομολόγων (δηλαδή η “διάσωση” της χώρας) θα γίνεται μετά από τη δέσμευση της χώρας ότι θα εφαρμόσει κάποιους όρους (δηλαδή ένα είδος “Μνημονίου”) ή απλά θα ισχύει η δέσμευση που αναλαμβάνουν τώρα όλα τα κράτη για την εφαρμογή του “Συμφώνου για το Ευρώ”).

Με άλλα λόγια, η “νέα” λειτουργία του “Μηχανισμού” να μην είναι τελικά και τόσο νέα και να αποτελεί απλά μία διαφορετική ονομασία του “μηχανισμού διάσωσης” ο οποίος σήμερα εφαρμόζεται στη χώρα μας.

Εάν όντως συμβαίνει αυτό, δηλαδή α) εάν ο Μηχανισμός παρεμβαίνει μόνον όταν η χώρα δε μπορεί να διαθέσει τα ομόλογά της στην ευρύτερη αγορά, β) εάν το επιτόκιο καθορίζεται μετά από διαπραγματεύσεις μεταξύ της χώρας και του “Μηχανισμού”, γ) εάν τα ομόλογα φέρουν εμπράγματες εγγυήσεις και δ) εάν για την παρέμβαση του “Μηχανισμού” υπογράφεται κάποιου είδος “Μνημόνιο”, τότε ο “θησαυρός” είναι -δυστυχώς- άνθρακες...
Δηλαδή, είναι δυνατό να αποτελεί μία συγκεκαλυμμένη μορφή “διάσωσης”, με όλα τα χαρακτηριστικά που βιώνει σήμερα η χώρα μας.
Παράλληλα, η “νέα” λειτουργία του “Μηχανισμού” είναι απλά ένας νεολογισμός στη συνέχιση της διάσωσης (αλλά και της εξάρτησης) των αδύναμων χωρών από τα ευρωπαϊκά όργανα. Και μάλλον, μία από τις χώρες αυτές να είναι και η Ελλάδα, ενώ θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι, με τις αποφάσεις της 11ης Μαρτίου, προετοιμάζεται η (εύσχημη) συνέχιση της παρουσίας της τρόικας στην Ελλάδα, όπως άλλωστε και εμείς εκτιμούμε ότι θα γίνει. Και εάν τελικά, η Ελλάδα συνεχίσει να αντικαθιστά χρέος χωρίς εγγυήσεις, με χρέος βεβαρυμένο με εμπράγματες εγγυήσεις, τότε όντως θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο και το πιστόλι του κ. Παπανδρέου στραμμένο προς το μέρος της.


Στην περίπτωση αυτή, το μόνο που εξασφαλίζεται είναι η δυσκολία μίας χώρας να χρεοκοπήσει. Κάτι όμως που, σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καλό, αφού συχνά (και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες - οι οποίες δεν υπήρχαν στην Ελλάδα πέρυσι ή δεν υπάρχουν σήμερα) είναι προτιμότερο για μία χώρα να χρεοκοπεί, παρά να εισέρχεται σε μία διαδικασια “διάσωσης” η οποία μπορεί να καταστρέψει την κοινωνία και την οικονομία της.

Συμπερασματικά, πριν την 25 Μαρτίου, όπου θα μάθουμε τους ακριβείς όρους και τις λεπτομέρειες αυτής της απόφασης, καλό θα είναι να κρατάμε μικρό καλάθι...


Εγγραφή RSS για αυτά τα σχόλια Σχόλια (0)

συνολικά: | προβολή:

Σχολιάστε το άρθρο comment

Παρακαλώ εισάγετε τον κωδικό που βλέπετε στην εικόνα:

Eshop
  • email Αποστολή άρθρου
  • print Εμφάνιση εκτύπωσης
  • Plain text Προβολή ώς Plain Text