Η Κυβέρνηση θα πρέπει να μάθει-έστω και σήμερα- την πρακτική του “stop loss”

Ήταν γνωστό, ήδη από τα τέλη του 2009, ότι ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός επί των Οικονομικών δεν είχαν πολλές γνώσεις γύρω από τη λειτουργία των αγορών. Από τότε όμως, έμαθαν αρκετά. Πλήρωσαν βέβαια, ή καλύτερα, πλήρωσε η χώρα και, οι δύο βασικοί σχεδιαστές της οικονομικής πολιτικής της χώρας, έμαθαν: για το ότι δεν πρέπει να εναντιώνεσαι στην τάση της αγοράς, για το ότι δεν πρέπει να προσπαθείς να τις ξεγελάσεις με ψεύτικες φήμες (θυμάστε το περιστατικό με τις δήθεν αγορές ομολόγων από την Κίνα, τον Ιανουάριο του 2010;), για το ότι πρέπει να δημιουργείς θετικές εντυπώσεις και να έχεις καλές “δημόσιες σχέσεις” και άλλα πολλά.

Σήμερα διαπιστώνεται ότι δεν τα έμαθαν όλα! Και κυρίως, δεν έμαθαν για τη σημασία και τη σπουδαιότητα της πρακτικής του “stop loss”. Δηλαδή του σημείου που κάποιος παραιτείται από την προσπάθεια, με στόχο να αποφύγει ενδεχόμενα μεγαλύτερες μελλοντικές απώλειες και να κατορθώσει να περισώσει ένα μέρος του κεφαλαίου του. Και αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό λάθος το οποίο θα μπορούσε να έχει καταστροφικά αποτελέσματα!

Ο Πρωθυπουργός θέλησε να μπει στο παιχνίδι της διάσωσης και να αποφύγει να κηρύξει τη χώρα σε χρεοκοπία, ευθύς μόλις έγινε αντιληπτό το χάος που κληρονόμησε η Κυβέρνησή του. Αυτό είναι κατανοητό και σε κάποιο βαθμό, θεμιτό.
Και για να πετύχει τη διάσωση, προχώρησε σε μία σειρά κινήσεων που περιλάμβαναν την υπογραφή του Μνημονίου και το γιγάντιο έργο της αναμόρφωσης της ελληνικής οικονομίας και της μείωσης των ελλειμμάτων, σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Καλά, θεμιτά και σε κάποιο βαθμό “ευκταία” όλα αυτά, αλλά συνιστούσαν ένα πολύ μεγάλο ρίσκο για τη χώρα, για την οικονομία και την κοινωνία της.

Το ρίσκο ήταν πολύ μεγάλο. Όμως, μεγάλο θα ήταν και το αποτέλεσμα, εάν κατόρθωνε τελικά η χώρα να αποφύγει τη χρεοκοπία και παράλληλα να αναμορφώσει τη λειτουργία της και την οικονομία της.

Όμως, όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι οι αριθμοί δε βγαίνουν. Και αυτά που λένε οι διάφοροι φορείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του ΔΝΤ, είναι λόγια του “αέρα” και χωρίς ουσία, αφού μάλλον δε τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, είτε το έργο που αναλήφθηκε ήταν πολύ μεγαλύτερο από τις δυνατότητες, είτε οι συνθήκες και η συγκυρία είναι αρνητικές, είτε απλά η πολιτική δεν είναι ορθή. Και το ζήτημα είναι ότι το “στοίχημα” που ανέλαβε η χώρα, δε βγαίνει.

Και ποιός είναι ο κίνδυνος; Ο κίνδυνος είναι πολλαπλός:
- Να διαλυθεί εντελώς η οικονομία της χώρας και να υποστούν ανήκεστο βλάβη οι δομές της.
- Να παραλύσει εντελώς η λειτουργία του Κράτους.
- Να καταρρεύσουν οι κοινωνικές δομές.
Και σαν επιστέγασμα όλων αυτών, να αναγκασθεί η χώρα να οδηγηθεί σε χρεοκοπία το 2013, έχοντας περιορίσει σημαντικά τα οφέλη της επιλογής να γίνει η κίνηση αυτή σήμερα. Δηλαδή, να υποφέρει ο λαός και η χώρα και σε 2 χρόνια, αφού έχουν κάνει τη δουλειά τους οι ευρωπαίοι και αφού έχουν διασώσει τις τράπεζές τους, να στείλουν την “άσωτη” χώρα μας στην πυρά!

Αυτό είναι το ρίσκο που αναλαμβάνει η Κυβέρνηση σήμερα. Εάν υπήρχαν ελπίδες επιτυχίας και διάσωσης, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαμε να το προσπαθήσουμε. Όμως, η εμπειρία των προηγούμενων 16 μηνών έχει δείξει ότι, η προσπάθεια -δυστυχώς- ξεκίνησε αργά (έπρεπε να έχει ξεκινήσει ήδη από το 2005) και χωρίς μεγάλη αποφασιστικότητα.

Σήμερα, ο ελληνικός λαός βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών, για ποιούς λόγους; Για να σωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες; Ή για να σωθεί η φήμη της Κυβέρνησης και του κ. Παπανδρέου;

Η Κυβέρνηση, σε συνεργασία με τα υπόλοιπα κόμματα, θα πρέπει να δει την αποτυχία των προσπαθειών της κατάματα και να ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς του “stop loss”. Να σταματήσει να χάνει, αφού κάθε μέρα που περνά, όλοι βρισκόμαστε σε πιο μειονεκτική θέση. Για να περισώσει ότι μπορεί να περισωθεί. Και γι’ αυτή, αλλά κυρίως για τη χώρα.