Οι σημερινές προσωρινές λύσεις, απλά αναβάλλουν τη "στιγμή της αλήθειας" για την αντιμετώπιση του χρέους

Σε αγώνα δρόμου έχει επιδοθεί το σύνολο των οικονομικών παραγόντων της Ευρώπης για το σχεδιασμό μίας μεσοπρόθεσμης λύσης στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους, με στόχο την αποφυγή της χρεοκοπίας του ελληνικού Κράτους κατά τις προσεχείς βδομάδες.
Αρχηγοί κρατών, υπουργοί των οικονομικών και τεχνοκράτες από όλες τις συνιστώσες της τρόικας και άλλων μεγάλων διεθνών οργανισμών προσπαθούν να πετύχουν ευαίσθητες ισορροπίες και να ικανοποιήσουν όλους τους εμπλεκόμενους.
Η λύση που θα επιτευχθεί, θα πρέπει να ικανοποιηθεί η γερμανική κοινή γνώμη που θέλει να δει τους ιδιώτες ομολογιούχους να αναλαμβάνουν ένα μέρος των απωλειών, θα πρέπει να ικανοποιεί τους κανόνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου περί χρηματοδότησης κρατών, θα πρέπει να ικανοποιεί τις ευαισθησίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία προσπαθεί να αποφύγει περαιτέρω διαταραχές στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, θα πρέπει να ικανοποιήσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, ώστε να μην επεκταθεί η κρίση σε άλλες περιοχές της Ευρώπης και τέλος, η λύση για την “αναδιάρθρωση” του χρέους που θα αποφασισθεί, θα πρέπει να μην ονομασθεί “αναδιάρθρωση”, ώστε να μην αποτελέσει “πιστωτικό γεγονός” και προκαλέσει την απαίτηση πληρωμής από τους κατόχους των ελληνικών CDS.

Οι πολλές παράμετροι του προβλήματος του ελληνικού χρέους, μας οδηγούν στη σκέψη ότι τελικά, για μία ακόμη φορά, επιχειρείται μία χρονική μετάθεση του προβλήματος. Μία μετάθεση για μετά το 2013, οπότε και θα αρχίσει να λειτουργεί ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης που -μετά τις γερμανικές απαιτήσεις- θεσμοθετεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και βεβαίως, το τί θα γίνει μετά το 2013, είναι νεφελώδες και ασαφές.
Όμως, θα αρχίσει να ερευνάται και να αναφέρεται στα ΜΜΕ, από την επομένη της επίτευξης της συμφωνίας για την παρούσα φάση. Και θα αρχίσουν και πάλι οι αμφισβητήσεις από τους αναλυτές, οι θεωρίες από τους ακαδημαϊκούς και οι επιφυλάξεις από τους επενδυτές.

Κατά τα φαινόμενα, μέσα από κάποια περίεργη και σύνθετη ισορροπία, θα βρεθεί μία λύση στην παρούσα φάση. Και η χώρα θα αποφύγει τη χρεοκοπία της, αλλά και θα εξασφαλίσει χρηματοδότηση για το διάστημα 2012 - 2013. Βέβαια, αυτό θα επιτευχθεί μέσα από τεράστιες θυσίες για το σύνολο του ελληνικού λαού και ένα πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος για την Κυβέρνηση, αλλά -όπως δείχνουν οι αντιδράσεις των πολιτών- και για ολόκληρο το σημερινό πολιτικό σύστημα.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι, η λύση είναι προσωρινή. Είναι σα να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί (κάτι που βεβαίως, επί δεκαετίες, έχουμε συνηθίσει να κάνουμε στην Ελλάδα). Από την όλη προσπάθεια που θα επιχειρηθεί στην επόμενη διετία, θα υπάρξουν βεβαίως δημοσιονομικά οφέλη για την ελληνική οικονομία και  λειτουργικά οφέλη για τη δημόσια διοίκηση. Όμως, δε θα επιλυθεί το πρόβλημα του χρέους. Ό,τι μηχανισμοί και εάν επινοηθούν σήμερα για το πρόσκαιρο ξεπέρασμα της κρίσης, καθ’ όσον θα έχουν σχεδιασθεί για να ικανοποιήσουν όλους τους όρους που αναφέρθηκαν παραπάνω, δε θα μπορέσουν να επιλύσουν το πρόβλημα του χρέους, το οποίο θα εξακολουθήσει να αυξάνεται, για να εμφανισθεί ακόμη μεγαλύτερο σε μερικά χρόνια και μάλιστα, νομικά ενδυναμωμένο (αφού θα έχει μειωθεί το ποσοστό του χρέους που θα μπορεί να αναδιαρθρωθεί στο μέλλον).

Η ασάφεια για το τί θα συμβεί στο μέλλον, η αδιαφάνεια των όρων με τους οποίους δεσμεύεται η χώρα, οι μυστικές και υπόγειες συμφωνίες που υπάρχουν μεταξύ της Κυβέρνησης και των φορέων της τρόικας ή μεταξύ των διαφόρων Κυβερνήσεων, θα έχουν σαν αποτέλεσμα να συνεχίζεται η αβεβαιότητα στην ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία. Και η αβεβαιότητα αυτή, είναι ο χειρότερος εχθρός και ο μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας για την ανάπτυξη.

Βεβαίως, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να υπάρχει και μετά τις 15 Ιουλίου, οπότε και -σύμφωνα με τον Υπουργό των Οικονομικών- θα εξαντληθούν τα ταμειακά διαθέσιμα. Κατά πάσα πιθανότητα, θα βρεθεί η προσωρινή λύση για τη χρηματοδότηση της λειτουργίας της χώρας. Όμως, σε δύο χρόνια από σήμερα, η θέση της χώρας θα είναι καλύτερη; Και η διαπραγματευτική της δύναμη θα είναι μεγαλύτερη;