Η μακροχρόνια μεταφορά του χρέους συνιστά μία εγκληματική υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας!

Με το χαρακτηρισμό του “κατεπείγοντος”, τις ημέρες αυτές διεξάγονται μερικές πολύ σοβαρές συνομιλίες, που αφορούν στο μέλλον της Ελλάδας, αλλά και στο μέλλον του τραπεζικού της συστήματος.
Οι συνομιλίες αυτές ξεκίνησαν στη Βιέννη, ήδη από το μήνα Μάιο, ενώ κατά τις τελευταίες μέρες συνεχίζονται στο Παρίσι. Το θέμα τους έχει να κάνει με την εξεύρεση τρόπων, ώστε να επιμηκυνθεί το χρέος που λήγει έως και το τέλος του 2014, το οποίο διακρατούν σήμερα διάφορες ευρωπαϊκές τράπεζες.

Όπως είχε γίνει γνωστό, οι αρχικές συζητήσεις της Βιέννης, προέβλεπαν τη δυνατότητα αλλαγής των ελληνικών ομολόγων που λήγουν έως και το 2014, με νέα, τα οποία θα λήγουν  7 ή 8 χρόνια αργότερα. Μάλιστα, για να θεωρηθεί ως “εθελοντική” η προσέλευση των τραπεζών για την αλλαγή των ομολόγων τους, η χώρα θα προσέφερε αυξημένο επιτόκιο σε σχέση με το σημερινό.

Κατά το τελευταίο διήμερο, το σενάριο της ανταλλαγής δείχνει να μεταβάλλεται. Σύμφωνα με τα όσα γράφονται σήμερα στον ελληνικό και διεθνή τύπο, προτείνεται να προσφερθούν νέα ομόλογα (για το 50%) των ομολόγων που κατέχονται σήμερα, τα οποία όμως δε θα έχουν χρονική επιμήκυνση το διάστημα των 7 ή των 8 ετών, αλλά ένα διάστημα 30 ετών! Παράλληλα, τα νέα ομόλογα θα φέρουν επιτόκιο το οποίο θα κυμαίνεται κάπου ανάμεσα στο 5,5% έως το 8%.
Για τα υπόλοιπα ομόλογα (το υπόλοιπο 50%) προβλέπεται να εισπραχθεί κανονικά στη λήξη τους ένα 30%, ενώ για το υπόλοιπο 20% θα εκδοθούν ειδικά zero coupon ομόλογα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, δηλαδή θα πρόκειται για ένα είδος εγγυημένου ευρω-ομολόγου, με υψηλή βαθμολόγηση από τους οίκους αξιολόγησης.

Θα μπορούσαν να εκτεθούν πολλές απόψεις για το εάν η λύση αυτή θεωρείται ή όχι “πιστωτικό γεγονός”. Όμως, εκτιμούμε ότι, από την πλευρά της Ελλάδας, δόθηκε μεγάλη σημασία το εάν κάτι θεωρείται ή όχι πιστωτικό γεγονός. Σε κάθε περίπτωση, είτε θεωρηθεί, είτε όχι ως τέτοιο, οι επιπτώσεις για τη χώρα θα είναι μεσοβραχυχρόνιες και δε νομίζουμε ότι τελικά θα πρέπει να δίνουμε τόσο μεγάλη βαρύτητα.

Το βέβαιο είναι ότι από τη ρύθμιση αυτή κερδίζουν οι τράπεζες. Και ακόμη εάν κερδίζουν όλες οι τράπεζες, ή θα υπάρξει μία δυσμενέστερη ρύθμιση για τις ελληνικές τράπεζες, μέσα από την αντίληψη ότι “κάτι παραπάνω θα πρέπει να κάνουν αυτές, για να σώσουν τη χώρα τους”, αντίληψη που αναφέρεται διαρκώς στα ξένα ΜΜΕ.
Οι τράπεζες κερδίζουν επειδή, αφ’ ενός μεν διασφαλίζουν το 50% του χρέους τους (το 30% που θα αποπληρωθούν και το 20% που θα εγγυηθεί ο “μηχανισμός στήριξης”), ενώ έχουν σοβαρές ελπίδες να αποπληρωθούν το υπόλοιπο 50%, μετά από 30 χρόνια, μάλιστα και με ένα “παχυλό” επιτόκιο.
Με την κατάσταση όπως έχει αυτή τη στιγμή, εάν γινόταν σήμερα “κούρεμα” του χρέους, είναι αμφίβολο εάν θα αποπληρώνονταν έστω και το 50%. της αξίας των ομολόγων τους.

Το βέβαιο επίσης είναι ότι μία τέτοια ρύθμιση ΔΕΝ συμφέρει την Ελλάδα. Επειδή τελικά, μέσα στην αγωνία των εταίρων-διαπραγματευτών να πετύχουν να αποφύγουν την καταγραφή πιστωτικού γεγονότος, να ικανοποιήσουν τους γερμανούς ψηφοφόρους, να μην καταρρεύσουν οι τράπεζές τους και να κατορθώσει να πάρει μία ανάσα το ευρώ (δηλαδή κάτι πιο σύνθετο και από τον ...τετραγωνισμό του κύκλου), η κατάληξη είναι να κρύψουν το “σκελετό” του ελληνικού χρέους, μέσα σε μία “ντουλάπα” που θα ανοίξει -και θα μας πλακώσει- μετά από 30 χρόνια!

Όταν πριν από 22 χρόνια επιχειρήθηκε να γίνει μία αντίστοιχη ρύθμιση με το χρέος του Μεξικού (σχέδιο Brady), τότε η ανταλλαγή των ομολόγων έγινε με ένα παράλληλο “κούρεμα” της τάξης του 35%. Με την πρόταση που συζητιέται κατά τις ημέρες αυτές στο Παρίσι, το χρέος της χώρας δε μειώνεται και παραμένει το ίδιο, με αυξημένο μάλιστα επιτόκιο!

Αν νομίζουμε ότι μεταφέροντας το χρέος της χώρας στην επόμενη γενιά (όταν αρκετοί από τους Ευρωπαίους ή Έλληνες πολιτικούς που σήμερα το επεξεργάζονται, δε θα ζουν καν), μπορεί η οικονομία να ανορθωθεί, τότε είμαστε βαθιά γελασμένοι. Αντίθετα, πέραν από την καταστροφή της παρούσας γενιάς, υποθηκεύουμε το μέλλον και της επόμενης.

Με βάση το ύψος του χρέους έχει διαμορφωθεί σήμερα, κάθε λύση η οποία δεν περιλαμβάνει μία σημαντική μείωσή του, δεν είναι μακροχρόνια βιώσιμη και θα διαβρώνει την οικονομία και την κοινωνία της χώρας για εξαιρετικά μεγάλο χρονικό διάστημα.