Μία λίβρα κρέας από τη σάρκα του...

(Σάββατο 28 Μαρτίου 2015)

“Μία λίβρα κρέας από τη σάρκα του δανειολήπτη”, όπως άλλωστε έγραφε και το συμβόλαιο, ζητούσε επίμονα, στο δικαστήριο του Μεγάλου Δόγη, ο στυγερός εβραίος δανειστής Σάιλοκ, από τον δυστυχή Αντόνιο, στο καταπληκτικό έργο “Ο έμπορος της Βενετίας” που έγραψε ο Σαίξπηρ, αιώνες πριν, θέλοντας να καταδείξει το πρόσωπο της παθολογικής διάθεσης για τιμωρία από τον δανειστή προς τον ανύμπορο δανειολήπτη, αλλά και της εκδίκησης του εβραίου που βρέθηκε σε υπέρτερη θέση, προς έναν χριστιανό. Ο Αντόνιο, ο οποίος είχε καθυστερήσει την πληρωμή του δανείου, σε αντιστάθμισμα, προσέφερε άλλες μορφές αποζημίωσης προς τον εβραίο τοκογλύφο, ακόμη και διπλάσιο ποσό, απ' αυτό που είχε αρχικά δανειστεί. Όμως, ο Σάιλοκ επέμενε στην ακριβή τήρηση των όρων του συμβολαίου.
Μία ανάλογη εικόνα επαναλαμβάνεται σήμερα. Με την Ελλάδα να ζητάει από τον υπερόπτη γερμανό δανειστή -με κομπλεξική συμπεριφορά, αφού στην ουσία, η Γερμανία εκδικείται με τον κλασικό δικό της παρανοϊκο και αυτοκαταστροφικό τρόπο την ταπείνωση που υπέστη σε δύο παγκοσμίους πολέμους- την ευκαιρία να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της και να προσδιορίσει η ίδια την πολιτική για την κοινωνία της.
Όμως όχι! Η Γερμανία θα επιμείνει στην “ακριβή τήρηση των όρων”. Παίρνοντας ίσως τη δική της εκδίκηση για την απόρριψη από τους ευρωπαίους του αιτήματος – διακήρυξης “Πρώτα ψωμί και μετά αποζημιώσεις” που επαναλάμβαναν ικετευτικά το 1921 και το 1922 οι καγκελάριοι της Βαϊμάρης, όταν δεν είχαν να πληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις προς τη Γαλλία.
Ίσως ο κ. Σόιμπλε θα έπρεπε να ξαναδιαβάσει (ή να το διαβάσει για πρώτη φορά, αν δεν το έχει κάνει έως σήμερα) το έργο αυτό, για να δει την τύχη του στυγερού τοκογλύφου Σάιλοκ, στο τέλος. Και αν δεν του αρέσουν τα έργα του Σαίξπηρ, ας (ξανα)διαβάσει την ιστορία της χώρας του τον 20ο αιώνα.

Γιάννης Σιάτρας

17