Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα "παράγει" δυστυχισμένους ανθρώπους

Πρόσφατα σε μία γαμήλια δεξίωση, βρέθηκα στο ίδιο τραπέζι με έναν δάσκαλο δημοσίου σχολείου. Καθώς όλοι οι συνδαιτυμόνες του συγκεκριμένου τραπεζιού είχαμε παιδιά στο σχολείο, η συζήτησή μας μοιραία ήρθε στο θέμα της εκπαίδευσης. Από την κουβέντα, φάνηκε ότι ο δάσκαλος  έστελνε το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο καθώς είχε χάσει την πίστη του στη δυνατότητα του Δημοσίου εκπαιδευτικού συστήματος  να του δώσει τα απαραίτητα εφόδια να πάρει καλούς βαθμούς στις εισαγωγικές εξετάσεις.

Προσέξτε! Όχι να δώσει στο παιδί του δεξιότητες για το μέλλον του, όχι να του δώσει μια ολοκληρωμένη μόρφωση, αλλά να καταφέρει να πετύχει υψηλή βαθμολογία στις εισαγωγικές εξετάσεις του τρέχοντος συστήματος εισαγωγικών σε ΑΕΙ!

Φυσικά, ο συγκεκριμένος δάσκαλος δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος λειτουργός της Δημόσιας εκπαίδευσης που εμπιστεύεται τον ιδιωτικό τομέα για να πετύχει το παιδί του το αποτέλεσμα που εκείνος πιστεύει ότι θα το οδηγήσει στην "επιτυχία". Είναι όμως αντιπροσωπευτικό δείγμα της πλήρους αποτυχίας του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να συνεισφέρει θετικά στην κοινωνία και στο μέλλον της πατρίδας!

Δυστυχώς το  ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν εξυπηρετεί πλέον κανέναν, παρά μόνο εκείνους που σιτίζονται και προστατεύονται από την ακινησία του.

Οι όποιες εξαιρέσεις – δηλαδή παιδιά με βάσεις και σύστημα στη μελέτη ενός γνωστικού αντικειμένου, με αναπτυγμένη αντίληψη στην προσέγγιση επίλυσης προβλημάτων, που μπορούν να δουλέψουν ομαλά μέσα σε συνεργατικές ομάδες -  οφείλονται στους γονείς τους και στην αγαθή τους τύχη να έχουν την καθοδήγηση κάποιων εκπαιδευτικών, οι οποίοι, ευσυνείδητα και χωρίς καμία συστημική ανταμοιβή, κάνουν λαμπρή δουλειά σμιλεύοντας προσωπικότητες σε ένα μονολιθικό, κρατικά ελεγχόμενο πλαίσιο που φαντάζει παρωχημένο από κάθε άποψη.

Βασική προϋπόθεση για να κινηθούμε προς μια άλλη κατεύθυνση – αν πραγματικά το θέλουμε – είναι να παραδεχτούμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης, "παράγει" εδώ και καιρό, δυστυχισμένους ανθρώπους.  Έχει αποτύχει σε κάθε επίπεδο –τα όποια θετικά του στοιχεία έχουν αδρανοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό  που δεν είναι άξιο λόγου να τους γίνεται αναφορά.

Οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους θα πρέπει να κινηθεί ένας επανασχεδιασμός του συστήματος είναι οι εξής:

Αξιολόγηση στελεχών με  διαφανή και μετρήσιμα κριτήρια – Σε κάθε βαθμίδα, για κάθε λειτουργό. Το raison d' être του εκπαιδευτικού συστήματος δεν είναι να αποτελεί την ανεξάντλητη τροφό όσων κάποτε κατάφεραν να περάσουν Πανελλήνιες. Ο ικανός, ο προσοντούχος, ο πρόθυμος για συνεισφορά δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από μία αξιολόγηση, αντίθετα θα πρέπει να την επιδιώκει

Τόσες χώρες το έχουν επιτύχει, δεν είναι αναγκαίο να ανακαλύψουμε τον τροχό, σε κάτι που εδώ και χρόνια λειτουργεί αλλού.

Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε άλλα μοντέλα χρηματοδότησης σχολικών μονάδων, πιο άμεσα και πιο διάφανα;  Δίνοντας παράλληλα μεγαλύτερη οικονομική αυτονομία και ελευθερία επιλογής αλλά και ευθύνη στους ίδιους τους γονείς; [Π.χ Το σύστημα των "σχολικών κουπονιών" έχει δοκιμαστεί σε ένα εύρος εκπαιδευτικών συστημάτων, σε διάφορες κοινωνίες και έχει επανειλημμένα αποδειχθεί ότι δουλεύει. Γιατί όχι, έστω και πιλοτικά σε μονάδες και στην χώρα μας ;]

Διοικητική αποκέντρωση και λειτουργική ευελιξίασχολικών μονάδων

Γιατί θα πρέπει όλα να ρυθμίζονται από εγκυκλίους γραμμένες από κάποιον κεντρικό γραφειοκράτη; Με τις δεδομένες και συχνά πιεστικές ανάγκες ενός σχολείου, ποιος καλύτερος από τους ίδιους τους καθηγητές να δώσουν  λύσεις; Γιατί να μην έχουν τη δυνατότητα να ενεργούν αυτόνομα (μέσα σε ένα εθνικά σταθερό πλαίσιο) για να διασφαλίζουν τη λειτουργική ευρυθμία της σχολικής τους μονάδας ώστε να διευκολύνεται το εκπαιδευτικό τους  έργο;

Σύνδεση του Εκπαιδευτικού συστήματος με την Αγορά Εργασίας

Ιδεοληπτικοί υπουργοί (άσχετοι στο πώς δουλεύει η ελεύθερη αγορά, καθώς σε όλη τους την καριέρα βρίσκονταν υπό την προστασία της κρατικής αγκαλιάς του μηδενικού ρίσκου), διακηρύττουν ότι αναβαθμίζουν τις τεχνολογικές σχολές, σε ένα ακόμα "πανεπιστήμιο", αδιαφορώντας ποιες δεξιότητες αναζητά η αγορά. Ωστόσο αν υπήρχε ουσιαστική, ενδελεχής επικοινωνία και τροφοδοσία του εκπαιδευτικού συστήματος, με δεδομένα από τις επιχειρήσεις, τα επιμελητήρια, άλλους επαγγελματικούς φορείς, η συνδυαστική ανάλυσή τους θα οδηγούσε σε εξαγωγή  συμπερασμάτων και διαπιστώσεων. Θα ήταν ξεκάθαρο σε όλους, τί χρειάζεται  η αγορά εργασίας στον ενεστώτα χρόνο, αλλά και ποιες είναι οι τάσεις που θα την διαμορφώσουν  στο μέσο-μακροπρόθεσμο μέλλον.

Καθώς η 4η τεχνολογική επανάσταση ξεδιπλώνεται μπροστά μας με επιταχυνόμενο ρυθμό, η ανάγκη να επανασχεδιαστεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι πλέον επιτακτική και καθίσταται βασική προϋπόθεση για την ανάταξη της Ελλάδας.

Πηγή:www.capital.gr