Πολιτικό "πόκερ" Ευρώπης - Ελλάδος: Υπάρχουν πράγματα που ούτε λέγονται, αλλά ούτε και γράφονται...

Στις δημοκρατικές κοινωνίες, η βούληση του λαού είναι πάντοτε η “απόλυτα κυρίαρχη” και συνιστά τη δύναμη που κινεί και που νομιμοποιεί τις εξελίξεις. Αυτό είναι το ανώτατο κοινωνικό και δημοκρατικό αξίωμα, στο οποίο βασίζεται όλο το οικονομικό και πολιτικό “παιχνίδι” που παίζεται κατά τις τελευταίες εβδομάδες.

Το “κλειδί” των εξελίξεων κατά το τελευταίο διάστημα είναι το ζήτημα της “πολιτικής συναίνεσης” και της διακαούς επιθυμίας των ευρωπαίων εταίρων μας, να ψηφιστεί το νέο Μνημόνιο από τη Βουλή, με περισσότερες από 180 ψήφους. Ας μην ξεχνάμε ότι το νέο Μνημόνιο θα βασίζεται σε νέους όρους οι οποίοι θα περιλαμβάνουν και βαρύτατες (έως “ειδεχθείς” ή “απεχθείς”) δεσμεύσεις του Ελληνικού Δημοσίου και εγγύηση της δημόσιας περιουσίας.

Εάν το (νέο) Μνημόνιο ψηφιστεί με περισσότερους από 180 ψήφους (ή ακόμη καλύτερα, με περισσότερους από 200 ψήφους), τότε έχει αυξημένο κύρος και αυξημένη ισχύ.

Το (παλαιό) Μνημόνιο ψηφίστηκε από 173 βουλευτές. Παράλληλα, κάθε νέα τροποποίηση του Μνημονίου, υπογράφεται μόνον από έναν Υπουργό (τον κ. Παπακωνσταντίνου), ενώ η Βουλή απλά ενημερώνεται.
Σήμερα, ένα από τα κόμματα που τότε το είχε υπερψηφίσει (ΛΑΟΣ) είναι εναντίον του Μνημονίου, ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι, ήδη, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι εναντίον των όρων του Μνημονίου, αφού αυτό έχει αποδειχθεί ως “αποτυχημένη συνταγή” στην οικονομική κρίση της Ελλάδας.

Οι ξένες κυβερνήσεις που σήμερα δανείζουν τη χώρα μας, τρέμουν στην ιδέα μίας μελλοντικής Βουλής που θα ψήφιζε την ακύρωση των όρων του παλαιού ή και του νέου Μνημονίου, με μία συντρηπτική πλειοψηφία άνω των 200 ή των 250 βουλευτών. Μία τέτοια εξέλιξη, με μία τόσο μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα μπορούσε να αποτελέσει μία de facto νομιμοποίηση της βούλησης ακύρωσης. Θα ήταν μία εξέλιξη την οποία οι πάντες θα είναι υποχρεωμένοι να αποδεχθούν.

Μπορεί οι σημερινοί πολιτικοί να προσπαθούν απλά να κερδίσουν χρόνο, έως τα τέλη Ιουνίου, οπότε θα είναι αναγκασμένη η τρόικα να διασώσει τη χώρα μας; Κανένας δε μπορεί να το αποκλείσει.
Με άλλα λόγια, μπορεί το “πολιτικό παιχνίδι” που παίζεται σήμερα στην Ελλάδα να είναι μέρος μίας “πολιτικής μπλόφας” απέναντι στους πιεστικούς ευρωπαίους εταίρους; Κανένας δε μπορεί να το αποκλείσει.

Είναι καλύτερα για την Ελλάδα να αποφύγει σήμερα να αναλάβει σημαντικές δεσμεύσεις, έναντι της χρηματοδότησής της; Σαφώς και είναι. Άλλωστε, εάν η Ελλάδα σήμερα τα “δώσει όλα”, θα έχει παραδώσει στα χέρια των εταίρων, κάθε διαπραγματευτικό όπλο που θα της χρειαστεί στο μέλλον, στις διαπραγματεύσεις αναδιάρθρωσης του χρέους που θα αναγκασθεί να κάνει.

Μπορούμε στα πλαίσια αυτής της “λογικής του πόκερ” να εντάξουμε τις προτάσεις για δημοψήφισμα, τις απειλές για εκλογές, τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για το ζήτημα του λογιστικού ελέγχου του χρέους, ή ακόμη και τη μεγάλη προβολή των “κινημάτων του facebook” και τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που γίνονται πλέον καθημερινά σε πολλές πόλεις της Ελλάδας; Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να τις εντάξουμε.

Μπορούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να διακόψουν τη χρηματοδότησή μας, επειδή δεν υπάρχει πολιτική συναίνεση;
Νομίζω πως όχι. Άλλωστε, μέχρι σήμερα η Ελλάδα ακολουθεί -όσο μπορεί- τα όσα προβλέπονται από το Μνημόνιο. Και έως πριν από δύο μήνες, όλοι μιλούσαν επαινετικά για τις προσπάθειες αυτές. Μάλιστα, πολλοί έσπευσαν να βραβεύσουν τον Έλληνα Πρωθυπουργό για το πολιτικό θάρρος που είχε αναλαμβάνοντας αυτή την τεράστια προσπάθεια.
Εκτιμώ ότι -πέραν του τεράστιου οικονομικού κόστους- το πολιτικό κόστος για πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, στην περίπτωση που αποφασιστεί η διακοπή της χρηματοδότησης της Ελλάδας, θα είναι τεράστιο. Οι λαϊκές αντιδράσεις (κυρίως της ευρωπαϊκής αριστεράς) στην περίπτωση που τα ευρωπαϊκά κανάλια αρχίσουν να δείχνουν εικόνες εξαθλίωσης από τους δρόμους της Αθήνας, θα είναι σημαντικές και θα υπάρξουν σημαντικότατες επιδράσεις στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Και ας μην ξεχνάμε ότι, σε λιγότερο από ένα χρόνο, ο κ. Σαρκοζί αντιμετωπίζει μία πολύ δύσκολη εκλογική αναμέτρηση.

Άλλωστε, για το ότι απέτυχε το Μνημόνιο, την ευθύνη δε τη φέρουν αποκλειστικά οι “τεμπέληδες” και “καλοπερασάκηδες” Έλληνες. Την ευθύνη τη φέρουν κυρίως οι σχεδιαστές της πολιτικής αυτής. Και αυτή θα είναι η κριτική που θα ασκηθεί στις ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις.

Συμπερασματικά, αυτό το καιρό παίζεται μία πολύ χοντρή παρτίδα πόκερ. Το διακύβευμα είναι οι δεσμεύσεις του Ελληνικού Δημοσίου και οι εγγυήσεις που θα δοθούν για το νέο Μνημόνιο. Οι πάντες πιέζουν για δέσμευση με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ώστε -με δεδομένη τη λαϊκή αντίθεση και προβληματισμό σήμερα- να μην  υπάρξει περίπτωση έγερσης αμφισβήτησης στο μέλλον.
Ίσως ο ελληνικός πολιτικός κόσμος να είναι περισσότερο “ενωμένος” απ’ ότι αφήνουν να φανεί και απλά να προετοιμάζεται μία πολιτική “μπλόφα” από την πλευρά της Ελλάδας, έτσι ώστε να “αγοράσει” χρόνο έως τα τέλη Ιουνίου και να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της χώρας έως το 2013.
Ίσως τα πράγματα να έχουν έτσι. Εάν έχουν έτσι, είναι βεβαίως από τα πράγματα που δε μπορούν ούτε να συζητηθούν από τους πολιτικούς, ούτε και να γραφτούν από τα κύρια ΜΜΕ.

Σε κάθε περίπτωση, δύο πράγματα είναι σαφή: α) η υπόθεση θα έχει ξεκαθαρίσει έως τα τέλη Ιουνίου και β) εάν τα παραπάνω σενάρια όντως έχουν μία λογική βάση, η Βουλή, σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να ψηφίσει το νέο Μνημόνιο με μεγαλύτερη πλειοψηφία απ’ ότι το προηγούμενο.