Τις λογιστικές καταστάσεις της “μητρικής” ή του “Ομίλου”;

Πριν από αρκετά χρόνια, όταν οι περισσότερες εταιρίες ήταν χωρίς θυγατρικές, για την ανάλυσή τους χρησιμοποιούσαμε τους ισολογισμούς τους (μητρικών). Ακόμη και γι’ αυτές που είχαν μερικές θυγατρικές. Άλλωστε, οι μητρικές ήταν οι εταιρίες των οποίων οι μετοχές διαπραγματεύονταν.  Με τα κεφάλαια των μητρικών ιδρύονταν και υποστηρίζονταν οι θυγατρικές. Σ’ αυτές κατέληγαν τα κέρδη των θυγατρικών, μέσα από τη μορφή του μερίσματος της θυγατρικής προς τη μητρική. Αυτές ήταν που διένειμαν το μέρισμα. Η οικονομική θεωρία έλεγε ότι τους ισολογισμούς των μητρικών θα έπρεπε να παρακολουθούμε και να αναλύουμε.

Με τα χρόνια, οι περισσότερες εταιρίες απέκτησαν θυγατρικές και έγιναν “όμιλοι”. Όταν οι εταιρίες αυτές άρχισαν να παρακολουθούνται από ξένους αναλυτές, στις αναλύσεις τους, αυτοί χρησιμοποιούσαν τα στοιχεία του “ομίλου”. Άλλωστε, ήταν οι εποχές που όλοι ήθελαν να δείχνουν μεγαλύτερα μεγέθη για να επιτυγχάνουν υψηλότερες αποτιμήσεις. Με τον καιρό, τα πράγματα μπερδεύτηκαν.

Σ΄ αυτή την πρώτη συγκεντρωτική παρουσίαση ισολογισμών, στη νέα περίοδο της ζωής του “Χ&Α”, βάζουμε έναν απλό κανόνα: Όταν μία εταιρία έχει θυγατρικές, θα χρησιμοποιούμε τις λογιστικές καταστάσεις του Ομίλου. Όταν δεν έχει, θα χρησιμοποιούμε τις καταστάσεις της μητρικής.